P-N-ZLO/ZST-066, szlak pieszy niebieski, Chociwel PKP - Ińsko PKS, 45,4km

Dostępność: duża ilość
Wysyłka w: 1 dzień roboczy
Dostawa: Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności sprawdź formy dostawy
Cena: 0,00 zł
bez kosztów dostawy

Cena regularna:

0.00
Najniższa cena z 30 dni przed obniżką:
ilość szt.

towar niedostępny

dodaj do przechowalni
Ocena: 0
Producent: Wiking
Kod produktu: P-N-ZLO/ZST-066

Opis


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Kup kawę Wikingowi

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.


  1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl:  P-N-ZLO/ZST-066
  2. NUMER SZLAKU WG PTTK: ZP-1084-n
  3. PRZEBIEG SZLAKU: Chociwel PKP - Kamienny Most - Sątyrz Pierwszy - Dłusko - Kowale - Podlipce - Węgorzyno - Przytoń - Granica - Ińsko PKS.
  4. NAZWA SZLAKU: Pojezierza Ińskiego
  5. POWIAT: Łobeski, Stargardzki
  6. GMINA: Chociwel, Węgorzyno, Ińsko
  7. NAWIERZCHNIE: wszystkie rodzaje dróg oraz troszkę bezdroży.
  8. KOLOR: niebieski pasek, pomiędzy dwoma białymi w poziomie
  9. ROK POWSTANIA: nieznany, lata 90-te
  10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2007-2009
  11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2009 odcinek Węgorzyno - Ińsko, 2019 na odcinku Chociwel - Przytoń.
  12. DŁUGOŚĆ: 45,5 km
  13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowym, oznakowanie dwustronne. W 2019 roku oznakowanie na całej długości szlaku, oceniamy jako niedostateczne - bardzo duże braki. Szlak wymaga również korekt w przebiegach. Niestety nie ma zainteresowania renowacją szlaku.
  14. LINKI ZEWNĘTRZNE: brak

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)



Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.


CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak Pojezierza Ińskiego, to regionalny szlak turystyczny, przebiegający przez Pojezierze Ińskie. Po drodze wiele węzłów ze szlakami rowerowymi oraz pieszym Wzniesieniami Moreny. Dla wytrawnych piechurów, szlak na jeden dzień. Mniej zaawansowani, mogę podzielić go na 2 dni z noclegami w Chociwlu, Węgorzynie lub Ińsku. Świetna propozycja na weekend, lub krótki urlop, gdyż wszystkie miasta na szlaku, położone są nad jeziorami. Niestety drożnia jest w trochę gorszym stanie. Często zdarzają się drogi błotniste, w kilku miejscach drogi zanikają, lub znikły. Sporo starego bruku. Ale nie zabraknie nam ładnych widoków, a czasami możemy się poczuć jak w górach. Zaś w miastach naprawdę piękne zabytki i atrakcje. Opis szlaku Chociwel PKP -->> Ińsko PKS.

Odcinek Chociwel - Węgorzyno. Do Chociwla możemy przyjechać pociągiem. Warto zwiedzić miasteczko, gdzie do niewątpliwych atrakcji należy kościół gotycki z XV wieku z przejezdną bramą wejściową, fragmenty murów miejskich, dom młynarza jak i pałacyk z lat 60-tych XIX wieku. Rozpoczynamy z dworca PKP, idąc ulicą Wojska Polskiego. Idąc za znakami dochodzimy do Armii Krajowej i skręcamy w prawo. Dochodzimy do brzegów jeziora  Starzyca i majmy węzeł szlaków rowerowych; niebieski Wokół jez. Kamienny Most, czerwony Do Źródeł Okry i Krąpieli, żółty Gmin Chociwel i Stara Dąbrowa. Przed kościołem skręcamy w drogę prowadzącą wzdłuż jeziora. Następnie drogą polną wędrujemy do Kamiennego Mostu. Po drodze ładna panorama na Chociwel i jezioro Starzyca (Starzyc). Dochodzimy do drogi asfaltowej i skręcamy w prawo kierując się na Kamienny Most. Na głównym skrzyżowaniu skręcamy w lewo. W Kamiennym Moście przy szlaku widzimy ładną drewnianą zabudowę - jeden z budynków pełni funkcje kościelne. Warto na chwilę odbić w lewo i wejść na teren dawnego zespołu parkowo-pałacowego, budowanego od XVIII do XX w. W Kamiennym Moście węzeł ze szlakami rowerowymi; niebieski Wokół jez. Kamienny Most (kończy/rozpoczyna tu swój bieg), żółty Gmin Chociwel i Stara Dąbrowa. Ruszamy dalej. Za wsią, skręcamy w lewo skos. Częściowo lasem, częściowo polami dochodzimy do Sątyrza Pierwszego - droga miejscami podmokła, szczególnie przy wysokich stanach wód gruntowych i po opadach. Omijamy z lewej strony jezioro Sadlińskie przechodząc przez Sątyrz Pierwszy z parkiem dworskim, pozostałościami po dworze z 2 połowy XIX wieku i dąb szypułkowy 570cm). Za zabudowaniami po lewej stronie poniemiecki cmentarz ze starodrzewiem. Znajduje się tu również gospodarstwo ekologiczne w którym możemy zaopatrzyć się w wiejskie wiktuały, w gospodarstwie ekologicznym. Do Dłuska wędrujemy starym traktem - nawierzchnia bruk i droga polna. Największą atrakcją tego odcinka szlaku jest jego krajobraz, górki, dolinki, oczka wodne i UŻYTEK EKOLOGICZNY WĘGRZYŃSKI DERKACZ. Derkacz to ptak zagrożony w skali światowej, w Parku występuje tylko kilkadziesiąt par. Ptak ten jest bardzo skryty i trudno go zobaczyć, ale w nocy można go usłyszeć przypomina on skrzypiące drzwi. Naprzeciwko wyznaczonego użytku jest kolejne cudowne miejsce, które przypomina trochę „księżycowy krajobraz„ wyżłobiony przez płynąca kiedyś rzeczkę. Dochodzimy do wsi. Na  skrzyżowaniu znajduje się węzeł z pieszym szlakiem zielonym Wzniesieniami Moreny (Choszczno-Cieszyno Łobeskie) oraz rowerowym szlakiem niebieskim (pętla z Węgorzyna). Mijamy Ośrodek Edukacji Przyrodniczej z parkiem podworskim z 450-letnią lipą i zabytkowymi pozostałościami dworku. na głównym s W centrum wsi, na wzniesieniu po prawej stronie widzimy ruiny kamiennego kościoła oraz stary cmentarz przykościelny. Warto wspomnieć, że Dłusko leży nad malowniczym jeziorem o tej samej nazwie. Przez środkową część jeziora przed wojną przeprowadzono nasyp niemieckiej autostrady Berlin-Królewiec. Podzieliła ona jezioro na dwie części: większą (południową) oraz mniejszą (północną). Na rozwidleniu dróg szlak pieszy zielony wraz z rowerowym odchodzi w lewo, prowadząc do znajdującego się kilkaset metrów dalej cmentarza poniemieckiego. My skręcamy w asfaltową drogę w prawo. Po ponad 400 m wchodzimy w drogę polną - niebieski szlak rowerowy prowadzi na wprost. Dochodzimy nią do małej koloni Kowale - dochodzi do nas niebieski szlak rowerowy, wspólny przebieg do Węgorzyna. Na skrzyżowaniu skręcamy w lewo i maszerujemy do Podlipc. Tutaj możemy zobaczyć park podworski z początku XIX w oraz budynek, w którym kwaterowano w czasie wojny jeńców polskich i przymusowych robotników, pracujących przy budowie słynnej "berlinki". Docierając do drogi wojewódzkiej nr 151, skręcamy w lewo i idziemy do Węgorzyna, w kierunku dworca PKP. Po drodze mijamy zabytkowy kościół z XV wieku i stojący obok ratusz miejski z przełomu XIX i XX wieku. W tym miejscu główny węzeł znakowanych szlaków rowerowych gminy Węgorzyno oraz niebieskiego pieszego Pojezierza Ińskiego. Na głównym skrzyżowaniu wchodzimy w ulicę Jagiellońską, następnie przemysłową.. Dochodzimy do dworca kolejowego. Węgorzyno, jest doskonałym punktem wypadowym na wędrówki szlakami turystycznymi oraz do weekendowego wypoczynku nad jeziorem Węgorzyno. Zapraszamy do odwiedzenia i aktywnego wypoczynku.

Z przed dworca kolejowego, dochodzimy do ulicy Kościuszki. Na wprost widzimy plażę miejską, gdzie możemy odpocząć. Wędrujemy wzdłuż brzegu jeziora Węgorzyno. Przechodzimy przez tory i wchodzimy do Przytonia. We wsi na rozwidleniu skręcamy w prawo (w lewo odchodzi czerwony szlak rowerowy) i zatrzymujemy się przy kościele ryglowym z pozostałością cmentarza poniemieckiego (zrzucone na kupkę stele nagrobne). We wsi można również zobaczyć park podworski z początku XIX wieku oraz przebudowany budynek dworski. Za szkołą, na zakręcie skręcamy w prawo, w drogę gruntową. Wędrujemy wzdłuż małych ośrodków i domków letniskowych nad jeziorem. Dobra droga kończy się, wraz z zabudową. Okrążając jezioro jedziemy błotnistą i rozjeżdżoną drogą z kałużami po deszczach. Dochodzimy do skrzyżowania z pozostałościami przedwojennej drogi tzw. Berlinki, czyli autostrady Berlin-Królewiec ( https://pl.wikipedia.org/wiki/Berlinka_(autostrada) ) . Na naszym szlaku jesteśmy najbliżej pozostałości budowy i sami możemy ocenić jej zaawansowanie. Nie wiem czemu Polacy nigdy nie dokończyli po wojnie tej inwestycji, na wielu odcinkach bardzo dobrze już przygotowanej do eksploatacji. Skręcamy w prawą w drogą leśną, idącą po pozostałości inwestycji, obecnie zarośniętej lasem. Dochodzimy do torów kolejowych. UWAGA; zachowaj bezpieczeństwo, przy przechodzeniu przez torowisko - brak oznaczonego przejścia. Przechodzimy na drugą stroną i podchodzimy bez drogi pod górkę. Rozglądamy się za scieżką z oznakowaniem (bardzo słabe) i dochodzimy do potężnych, betonowych przyczółków wiaduktu drogowego. Na wprost możemy zauważyć, przygotowany szeroki pas niedoszłej autostrady eksterytorialnej. Skręcamy w prawo i po kilkuset metrach w lewo. Dochodzimy do drogi krajowej nr 20, którą przecinamy. Na początku droga jest dość szeroka, jednak z czasem, coraz bardziej rozjeżdżona i błotnista. Przechodzimy po terenach miejscowo podmokłych, co utrudnia nam troszkę wędrówkę. Meandrując drogami leśnymi, wychodzimy na łąkę/pole. Miedzą dochodzimy na asfaltową drogę, obok mostku nad strumieniem. Ten odcinek dość trudny, gdyż znikła idąca tu niegdyś droga polna. Oznakowanie na słupach energetycznych. Na pewno będą tutaj zmiany w przebiegu szlaku podczas jego renowacji (o ile takowa będzie). Można skorzystać z przebiegu na OSM. Skręcamy w prawo i meandrującą drogą przechodzimy przez wieś Granica. W wsi chwilowy wspólny przebieg z rowerowym szlakiem czerwonym - pętla Węgorzyno.Towarzyszy nam przepiękny widok moreny czołowej. Spore przewyższenia i lasy z łąkami, to unikalny widok na szlaku. Przez 1,5 km możemy poczuć się, jak na krętym górskim szlaku w Beskidach. Schodzimy do drogi wojewódzkiej nr 151. Skręcamy w lewo, a za przystankiem autobusowym w prawo. Droga jest słabo widoczna i zarastająca. Skręcamy w zarośniętą drogę. Chwilowo nieużytkiem, po chwili wchodzimy w las. Droga jest dość dobra jednak miejscami błotnista. Zwracamy szczególną uwagę na oznakowanie, aby nie przegapić skrętów szlaku (słabe oznakowanie). Towarzyszy nam głównie las bukowy, z przewyższeniami moreny czołowej. Po prawej mijamy kilka rozrzuconych gospodarstw Wierzchucic i docieramy do strumienia, łączącego Jez. Piesnia z jez. Zamczysko. Na południowym brzegu jeziora na wzgórzu Zamczysko odkryto pozostałości grodziska słowiańskiego. Wcześniej po lewej stronie mijamy aleję Kasztanową. Idziemy drogą leśną miejscami podmokłą i błotnistą lasem bukowym, przez fragment rezerwatu przyrody "Kamienna Buczyna". Dochodzimy do zabudowy jednorodzinnej i wchodzimy w ulicę Orzechową. Dochodzimy do skrzyżowania z ulicą Słoneczną, którą dochodzi do nas pieszy szlak zielony Wzniesieniami Moreny (Choszczno-Ceszyno Łobeskie). W okolicy węzła jedna z plaż nad jez. Ińsko jak i kilka ośrodków. Idąc ulicami i aleją Spacerową wzdłuż jeziora Ińskiego (widoki na jezioro), docieramy powoli do centrum. Na całym odcinku wspólny przebieg z szlakiem pieszym zielonym. Wchodzimy w ulicę Młynarską,  nastepnie w lewo Poprzeczną docieramy do głównej ulicy Ińska - Armii Krajowej (droga nr 151). Skręcamy w prawo i dochodzimy do skrzyżowania z ulicą Sienkiewicza, w którą skręca pieszy szlak zielony Wzniesień Moreny Czołowej, w kierunku na Choszczno.  Nasz szlak niebieski skręca w prawo (ulica Bohaterów Warszawy) i docieramy do przystanku PKS gdzie kończymy (opcja rozpoczynamy) naszą wędrówkę. W tym miejscu bieg rozpoczyna/kończy, zielony szlak rowerowy "Parków Krajobrazowych" do Drawska Pomorskiego. Przez ulicę Bohaterów Warszawy i Sienkiewicza, prowadzi województwa trasa rowerowa nr 20 - Pojezierzy Zachodnich (W 2021 roku na sporej części w budowie). Warto zwiedzić Ińsko, a nawet proponujemy kilkudniowy odpoczynek w tym malowniczym miasteczku, z bardzo czystą wodą jeziora Ińsko. Miasto posiada dobrze rozbudowaną bazę noclegową, skupioną głownie nad brzegami jeziora Ińsko. Znajdują się tutaj dwa tory do nurkowania. Z zabytków możemy podziwiać fragmenty murów obronnych oraz budynek  dworca kolei wąskotorowej z XIX wieku. Do rejestru zabytków wpisano także układ starówki z XIII wieku. Ponadto troszkę starej zabudowy. Symbolem Ińska jest również rak i jego pomnik możemy odnaleźć w mieście. Działa również spółdzielnia rybacka i nad jeziorem możemy zakupić świeże, smażone i wędzone rybki. Polecamy również wypieki miejscowej piekarni - popołudniu można nabyć bezpośrednio w niej świeżutkie pieczywko do domu. Zapraszamy do połączenia naszych wędrówek z okresem, gdy Ińsko gości Iński Festiwal Filmowy.  Jednak największą atrakcją miasta jest 30 metrowa wieża widokowa, nad brzegiem jeziora. Powstała w 2019 r. To stalowa, ażurowa konstrukcja. Ma osiem „pięter” czyli tarasów, z których można podziwiać piękne widoki. Najlepsze są oczywiście te ze szczytu wieży. Aby tam wejść trzeba pokonać 160 schodów, albo skorzystać z windy.


NA SZLAKU

Chociwel (niem. Freienwalde, w latach 1945-1946 Chociwół, Leśnowola,) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Chociwel. Miasto leży na Pojezierzu Ińskim, nad rzeką Krąpiel i jeziorem Starzyca o charakterystycznym półksiężycowym kształcie. Nazwa polska jest nowa, powstała po 1945 roku i nawiązuje do występującej w 1338 roku nazwy pobliskiego jeziora - Kotzavil, którą zrekonstruowano jaki Chociwel. W mieście znajduje się wezeł znakowanych szlaków turystycznych; pieszy niebieski Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko), oraz rowerowe; niebieski Wokół jez. Kamienny Most, czerwony Do Źródeł Okry i Krąpieli, żółty Gmin Chociwel i Stara Dąbrowa. Gród pomorski w X–XII w.. Pierwsze wzmianki pochodzą z 1190 roku kiedy to Wedlowie opanowali osadę słowiańską leżącą na szlaku handlowym wiodącym ze Szczecina i Stargardu na Pomorze wschodnie i nadali jej nazwę Fryenwalde (Bruggemann). Z 1321 roku pochodzi informacja, że miejscowość określano mianem Vredenwalde, natomiast w 1329 roku Nove Vrigenwalde. Kiedy w 1338 roku nadano miejscowości prawa miejskie, to miasto nazywało się Wreinwaldis. Rok 1492 - Nygen Vrigenwalde. Ostatecznie pozostała nazwa Freinwalde i oznaczało w wolnym tłumaczeniu osadę w wolnym, swobodnym lesie lub polu. W XIV wieku istniała w mieście kaplica św. Ducha, zamek oraz obwarowania. Przez Chociwel przechodziła granica między marchią brandenburską z siedzibą w Kostrzyniu, a władzą książąt pomorskich z siedzibą w Kamieniu Pomorskim. Dopiero traktat westfalski w 1638 roku zakończył spór. Okolice Chociwla były również niepokojone przez wojska szwedzkie, które maszerowały tędy w 1655r. na podbój Polski. Natomiast dwa lata później za Karolem Gustawem podążały wojska Stefana Czarneckiego, a nawet w okolicach Sątyrza rozbiły obóz nocny, by dalej powędrować do Wielkopolski. W XVIII i XIX wieku, w wyniku dobrego zarządzania, jak rozbudową traktów, a następnie linii kolejowej, miasto prężenie się rozwijało.  3 marca 1945 roku miasto zdobyły oddziały 61 armii oraz 2 armii pancernej gwardii I Frontu Białoruskiego. od tej chwili pod polskim zarządem. Najważniejszym zabytkiem Chociwla, jest kościół Matki Boskiej Bolesnej – budowla gotycka z XV w. Pierwszy kościół zbudowano w Chociwlu w 1124 r. Budowę obecnego kościoła pod wezwaniem Matki Boskiej Bolesnej rozpoczęto w roku 1408, a ukończono w 1460. Ostatni proboszcz rzymskokatolicki przed reformacją Paulus Kitzmann objął obowiązki w roku 1489. W roku 1530 siły zbrojne reformacji z Dobrej i Stargardu wypędziły ostatniego proboszcza, który uszedł do Marianowa. W roku 1945 kościół objęli ponownie katolicy. Od tego czasu duszpasterstwo prowadzą księża Chrystusowcy. Ponadto na uwagę zasługuję; dom młynarza, fragmenty murów obronnych, pałac nad jeziorem - wybudowany w latach 60. XIX w., przebudowany na przełomie XIX/XX w. Do niedawna znajdowała się w nim placówka szkolna, obecnie jest to obiekt oferujący miejsca noclegowe wraz z usługami gastronomicznymi. Na ulicy Kołat (północny brzeg jeziora), znajdziemy zespół młynów wodnych. Młyn Wodny KOŁAT (Ruschermoelen) istniał już w pierwszej połowie XVII w.,** gdyż zaznaczony jest na Wielkiej Mapie Księstwa Pomorskiego Lubinusa z 1618 roku. Był to młyn wodny zbudowany nad rzeką Krąpielą u ujścia do dzisiejszego jeziora Starzyca.  Zabudowania młyńskie zaznaczone są na mapie topograficznej z 1892 roku, gdzie występuje pod nazwą Rauschmühle. Budynek dawnego młyna został przebudowany w trzeciej ćwierci XIX w., Na początku XX w. przy młynie zbudowano nowy eklektyczny budynek mieszkalny dla ówczesnego właściciela młyna - Emila Hermana Streitza. Było to dwuczęściowe założenie, połączone integralnie wewnątrz. Główną trzykondygnacyjną cześć założono na rzucie kwadratu, wejście do tego skrzydła osłonięto tarasem wspartym na murowanych, kwadratowych w podstawie filarach. Część boczną, wyższą od części głównej, założono na rzucie prostokąta, w jego centralnej części umieszczono przeszkloną werandę. Część główną przyozdobiono klasycystycznymi obramieniami okien oraz dekoracjami szczytu od strony wschodniej. Cały kompleks osady młyńskiej składał się z budynku mieszkalnego, dwóch ceglanych młynów i ceglanego magazynu. Od strony północnej i zachodniej budynki otaczał mały park. Od strony wschodniej osady przepływał strumień młyński, mający połączenie z jeziorem Kamienny Most. W latach 1945-1946 urządzenia młyńskie zdemontowano, a w budynku umieszczono mieszalnię pasz Kombinatu Państwowych Gospodarstw Rolnych w Chociwlu. Główny budynek produkcyjny zbudowano z cegły ceramicznej na rzucie prostokąta o wymiarach 18,8x11,6 m. Był on podpiwniczony i posiadał pięć kondygnacji nadziemnych, nakrytych płaskim dwuspadowym drewnianym dachem, krytym papą. W maju 2003 roku wybuchł pożar, który zniszczył młyn. W tym samym roku podjęto decyzję o jego rozbiórce. Ale znajdziemy sporo solidnych reloktów w terenie.

Kamienny Most (Stenhauele,Steinhöfel) – wieś w zachodniej Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Chociwel, na Pojezierzu Ińskim, na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego. Początki historii sięgają czasów osadnictwa słowiańskiego. Wieś powstała w wyniku kolonizacji niemieckiej w XIII lub XIV stuleciu. Dawna nazwa miejscowości znaczy tyle, co „kamienne wzgórze”. Obok Kamiennego Mostu biegła granica pomiędzy Księstwem Pomorskim a Brandenburgią (Kamienny Most leżał po stronie brandenburskiej). Największą atrakcją Kamiennego Mostu jest pałac. Zlokalizowany jest on w północnej części miejscowości. Od zachodu otacza go dziedziniec gospodarczy, wschodu i południa park, a od północy jezioro. Wszystkie te elementy stanowią malowniczy krajobraz. Obiekt składa się z dwóch skrzydeł. Starsze jest główne, z fasadą zwróconą ku zachodowi. Powstało ono najprawdopodobniej w XVIII w. z fundacji rodu von Wedel. Z dawnego wyposażenia zachowały się trójbiegowe schody z balustradą, belkowy strop w holu głównym i odlany z cynku kominek na pierwszym piętrze. Natomiast na początku XX stulecia właściciele rozbudowali pałac o nowe skrzydło – południowe. Więcej informacji o zabytku - https://zabytek.pl/pl/obiekty/kamienny-most-palac . Piękno dawnego majątku w Kamiennym Moście dopełnia park pałacowy. Jego początki sięgają XIX w. Zajmuje on powierzchnię aż 7 ha i rozpościera się na wzniesieniu morenowym. Jego układ przestrzenny został mocno zdegradowany, a pierwotny kształt alejek zatarty. Dawniej, w skład parku wchodził sad. W parku przypałacowym, wokół pałacu, rosną ciekawe okazy dębów (zwanych halabardnikami - jeden z nich ma obwód 5,7m), buków, wiązów, lip drobnolistnych, jesionów, modrzewi, oraz żywotnik olbrzymi. Na wyróżnienie zasługuje, znajdujący się już na terenie leśnym, pomnik przyrody - ponad 300 letnia sosna pospolita. W obrębie Kamiennego Mostu zachowały się dwa cmentarze, oba nieczynne. Cmentarz przykościelny najprawdopodobniej powstał w 1. połowie XVIII w. Zlokalizowany jest w centrum wsi. W jego centralnej części znajdowała się kaplica. Cmentarz zajmuje powierzchnię 0,14 ha. Zdecydowana większość nagrobków została zniszczona. Na cmentarzu położonym 0,6 km na wschód od wsi, przy drodze do Ińska, znajdują się dwa kamienne pomniki. Pierwszy z nich, w postaci kompozycji z głazów, zwieńczony kamiennym krzyżem poświęcony jest poległym w I wojnie światowej mieszkańcom wsi Kamienny Most i Lublino. Drugi, znajduje się nieopodal. Jest to głaz z inskrypcją upamiętniającą syna właściciela majątku Maxa von Kickebusch. Obok jest ciekawie położone jezioro Kamienny Most, z pływającymi wyspami olchowymi. Linia brzegowa jeziora Kamienny Most jest prawie niedostępna, dlatego prędzej spotkasz tu wędkujących niż kąpiących się. We wsi węzeł szlaków turystycznych; pieszy niebieski Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko), rowerowy niebieski Wokół jeziora Kamienny Most  oraz żółty Gmin Chociwel i Stara Dąbrowa.

Sątyrz Pierwszy (niem Sadelberg) – osada w Polsce położone w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Chociwel, na Pojezierzu Ińskim. Z  dawnej świetności tej miejscowości pozostało niewiele. Musimy uruchomić wyobraźnie, żeby przełknąć informacje, że w XIX wieku obszar ten zamieszkiwało 135 mieszkańców, był zespół pałacowo-parkowo-folwarczny, cegielnia, kościół i cmentarz, domy mieszkalne zlokalizowane wokół jeziora Sadlińskiego. Do czasów obecnych pozostało kilka domów, park dworski, cmentarz wiejski, uprzątnięty przez Państwa Woźnickich, na którym rośnie pomnikowy dąb 570cm obwodu i cisy. Warto zatrzymać się w tym miejscu, które jest świadectwem historii o jej dawnych mieszkańcach. Po dawnym kościółku zachowało się kilka kamieni i stary dzwon z brązu o średnicy 0,61 m, został wykonany w 1598 r. przez stargardzkiego ludwisarza Joachima II Karstede. Po II wojnie światowej został on przywieziony do kościoła w Długim. Przez osadę przechodzi pieszy szlak niebieski Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko).

Dłusko (Dolsko, Jeziorna, Leszczno, Leszno, niem. Blankenhagen) – wieś w północno-zachodniej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Węgorzyno, nad północną częścią jeziora Dłusko, na Pojezierzu Ińskim. Wieś po raz pierwszy wymieniona jako Blankenhagen w 1420 roku, w księdze szafarskiej Chociwla, po raz drugi w 1641 roku w sprawozdaniu pastora z Cieszyna. W czasie wojny 30-letniej mocno zniszczona. W 1866 r. mieszkało we wsi 60 osób, było 11 budynków mieszkalnych, w folwarku – 207 osób w 17 budynkach mieszkalnych. Do folwarku należały również: Pławnica, Sarnikierz, Frauenberg (brak polskiej nazwy). W 1870 roku do szkoły uczęszczało 65 uczniów. W czasie II wojny światowej obóz jeniecki i obóz pracy przymusowej. W listopadzie 1939 roku przywieziono tu polskich jeńców, gdyż w tej miejscowości był obóz pracy. Jeńcy pracowali przy budowie autostrady Berlin - Królewiec,  tzw. „berlinki” - https://pl.wikipedia.org/wiki/Berlinka_(autostrada) , a w 1940 zostali przewiezieni do obozu w Policach gdzie w koszmarnych warunkach pracowali w fabryce paliw syntnetycznych Hydrierwerke Pölitz AG. Najważniejszym zabytkiem Dłuska jest ruina ruina kościoła zbudowanego z polnego kamienia i cegły, z przełomu XVI/XVII wieku. Zachowany szczyt zachodni oraz częściowo pozostałe ściany. Wzgórze zajmuje cmentarz przykościelny (powierzchnia 0,72 ha) otoczony murem z kamienia polnego. Przy wejściu na teren cmentarza drewniany krzyż. Kolejnym zabytkiem jest park dworski, krajobrazowy, z drugiej połowy XIX wieku, powierzchnia 8,5 ha. Położony w południowej części wsi, obok zabudowań folwarcznych. Liczne pomniki przyrody, w większości buki zwyczajne. Obecnie działa tutaj Ośrodek Edukacji Przyrodniczej w Dłusku - www.dlusko.pl  . Właściciele Ośrodka udostępniają teren parku oraz budynek Starego Spichlerza do celów edukacyjno-integracyjnych wyłącznie grupom zorganizowanym po potwierdzeniu rezerwacji. W okolicy znajdziemy również pomniki przyrody; lipa holenderska, dwuramienna o obwodzie 460 cm - pomnik przyrody; w centrum wsi, dęby szypułkowe o obwodzie 377 cm, 381 cm, 390 cm, 393 cm, 393 cm, 406 cm, 422 cm, 515 cm; w pobliżu zabudowań folwarcznych, przy drodze do Pławnicy, dąb szypułkowy o obwodzie 635 cm; na lewym brzegu Uklei, 250 m od zabudowań folwarcznych, buk zwyczajny o obwodzie 394 cm na północnej skarpie brzegu jeziora Dłusko, lipa drobnolistna o obwodzie 695 cm - pomnik przyrody; na skarpie wzgórza z ruiną kościoła, przy drodze, głaz narzutowy o obwodzie 395 cm i wysokości 165 cm; ustawiony po lewej stronie drogi do Winnik, tuż za wsią. Jest również mała tajemnica. Kilkaset metrów na południowy zachód od wsi (53°29'2.89"N 15°28'44.06"E) znajduje się kamienny krąg. Nie wiadomo kto i kiedy go ustawił, lecz istnieje już na przedwojennych mapach topograficznych z 1929 roku. We wsi węzeł szlaków turystycznych; niebieski pieszy Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko), pieszy zielony Wzniesieniami Moreny (Choszczno-Ceszyno Łobeskie), rowerowy niebieski w formie pętli z Węgorzyna.

Jezioro Dłusko (Długie, Dołgie, Dołsko) - położone na południowy wschód od wsi. Nazwa niemiecka Dolgen See. Nad jeziorem domki letniskowe.  Dłusko posiada wydłużony kształt o długości ok. 3 km, a szerokości do ok. 0,3 km. Przez środkową część jeziora przeprowadzono nasyp niemieckiej autostrady (zob. Berlinka), nigdy nie dokończonej. Podzieliła ona jezioro na dwie części: większą południową oraz mniejszą północną. Jezioro w całości znajduje się w Ińskim Parku Krajobrazowym, dokładnie w jego północnej części. Na południowy zachód od Dłuska wytyczono rezerwat przyrody Głowacz, a jego południowo-zachodni i wschodni brzeg jest granicą rezerwatu przyrody Źródliskowe Zbocza. Od Dłuska bierze początek rzeka Ukleja, która wypływa przy północno-zachodnim krańcu jeziora i płynie na północny zachód w kierunku jeziora Woświn. Nad północnym brzegiem jeziora leży wieś Dłusko. Przy jeziorze szlaki piesze i rowerowe.

Podlipce (Zdziechów, Zdziechowo, niem. Piepstock) – wieś w północno-zachodniej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Węgorzyno, na Pojezierzu Ińskim. Osada w południowej na skrzyżowaniu dróg: Sarnikierz – Węgorzyno i Storkowo – Winniki. Pierwsza wzmianka o osadzie, która nazywała się Piepstock pochodzi z roku 1780. W 1866 roku była własnością rodziny Knappe ze Storkowa. W czasie II wojny światowej był tu obóz jeniecki, również polskich (pracowali przy budowie autostrady Berlin - Królewiec,  tzw. „berlinki” - https://pl.wikipedia.org/wiki/Berlinka_(autostrada) ). Baraki znajdowały się na południowy wschód od wsi. Przy drodze do Storkowa, w pobliżu budowanej autostrady był cmentarz, na którym chowano zmarłych jeńców. Obóz zlikwidowano w sierpniu 1943, w marcu 1943 przybył transport 358 Polaków, pierwotnie mających być wysłanym do ścinania lasów w Norwegii. We wsi znajduje się Dwór, z końca XIX wieku, na planie prostokąta, jednopiętrowy, z czerwonej cegły. Układ wnętrz dwutraktowy. Wystrój elewacji: ceglany ząbkowany gzyms kordonowy, gzyms wieńczący z krosztynami i odcinkami łukowymi nad oknami. Otoczony parkiem dworskim, krajobrazowym z 1 połowy XIX wieku. Powierzchnia 3,8 ha. Starodrzew: dęby o obwodzie do 500 cm. Przez osadę przechodzą szlaki; niebieski pieszy Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko) oraz niebieski rowerowy pętla Węgorzyno.

Węgorzyno (do 1946 r. niem. Wangerin) – miasto w Polsce położone w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, nad jeziorem Węgorzyno, na Pojezierzu Ińskim. Nazwa miasta wywodzi się od poławianego w miejscowym jeziorze węgorza. W 1338 r. brzmiała ona Vangheryn, a w 1414 r. Wangeryn. Przejściowa nazwa w języku polskim brzmiała Węgorzyn. Na temat miejscowości zachowało się bardzo niewiele informacji. W czasie wielkiego pożaru miasta w 1593 r. spłonęły wszystkie wcześniejsze akty prawne i dokumenty magistrackie. Uniemożliwia to obecnie precyzyjne przybliżenie dziejów miasta. Niemniej jednak pierwsze wzmianki na temat miasta dotyczą okresu wczesnośredniowiecznego. W X–XII w. istniał tutaj gród słowiański. Mieszkańcy osady zajmowali się głównie rzemiosłem, ale także rolnictwem, hodowlą, rybołówstwem. Kolejne ślady w materiałach historycznych przekazują, iż od XIV w. miasto stanowiło własność rodu Borków. Najprawdopodobniej przed 1348 r. Borkowie wznieśli tu na sztucznym nasypie zamek. W XV w. miasto było własnością łobesko-węgorzyńskiej linii Borków, a pierwszym znanym z imienia właścicielem był w roku 1354 Heninghus Borke de Wangerin. W drugiej połowie XV w. Węgorzyno otrzymało prawa miejskie na prawie lubeckim. Do 1637 r. pozostawało pod zwierzchnictwem książąt z rodu Gryfitów, później przejęła je jednak Brandenburgia. Losy miasta były tożsame z politycznymi dziejami Pomorza Zachodniego. W okresie wojny trzydziestoletniej (1618–1648) podupadło gospodarczo i ekonomicznie. W XVIII w. rozwinęło się kowalstwo, bednarstwo, stolarstwo oraz drobny przemysł. W 1877 r. Węgorzyno uzyskało połączenie kolejowe, dzięki otwarciu linii kolejowej Runowo Pomorskie-Drawsko Pomorskie. Podczas II wojny światowej znajdował się tutaj obóz pracy przymusowej (u zbiegu ulic Drawskiej i Południowej). Robotnicy pracowali przy budowie autostrady Berlin - Królewiec,  tzw. „berlinki” - https://pl.wikipedia.org/wiki/Berlinka_(autostrada) . Niestety w trakcie działań wojennych spłonęło stare miasto, zniszczeniu uległo także kilka zakładów drobnego przemysłu. Będąc w Węgorzynie, warto odwiedzić kościół Wniebowzięcia NMP, który zbudowany został z kamienia narzutowego w XV w. Był wielokrotnie przebudowywany (m.in. w 1593 r. oraz w latach 1705–1715). Oryginalna ryglowa wieża z XVIII w. nie zachowała się, a ta którą można obecnie oglądać została zbudowana kilka lat temu, w wiernym  odzwierciedleniu o wysokości 41 metrów. Wnętrze świątyni obiegają z trzech stron drewniane, renesansowe empory. Bez wątpienia wyróżniającym sie budynkiem wśród zabudowy miejskiej jest ratusz. Jest to budynek murowany, dwukondygnacyjny, ze środkowym pseudoryzalitem ozdobionym biforium. Spacerując po mieście można przejść pod Pomnik Żołnierza Polskiego. Zaprojektowany został przez Sławomira Lewińskiego, a odsłonięty (jak głosi napis) "W dwudziestą rocznicę odzyskania Ziem Nadodrzańskich". Według pierwotnych koncepcji monument miał stanowić część pomnika na cmentarzu wojennym w Siekierkach. Miłośników poszukiwania pierwszych śladów osadników na terenie Węgorzewa zainteresuje fakt, iż w mieście można zobaczyć grodzisko z XII–XIII w. w kształcie ściętego stożka o wysokości ok. 10 m i średnicy majdanu ok. 20 m. Nieistniejący kirkut w Węgorzynie, znajdował się przy obecnej ul. Zielonej. Powstał w 1820 lub 1836 roku. Przed 1939 miał powierzchnię 0,06 ha. Znajdowało się na nim około 100 macew. Po 1945 padł ofiarą wandali i zarósł. Warto udać się również na Wzgórze Żalnik. Na jego szczycie zachowały się pozostałości starego cmentarza. Jednocześnie ze Wzgórza rozciąga się widok na jezioro Węgorzyno. Po za tym, miasto posiada zabytkową zabudowę z przełomu XIX i XX wieku oraz warto podejść zwiedzić cmentarz przy ulicy Strzeleckiej, na którym zachowało się kilkanaście starych nagrobków oraz stara murowana kaplica cmentarna, która w latach 1945 -1959, pełniła rolę kościoła. Przez miasto biegną trzy trasy rowerowe (niebieska, zielona i czerwona). Ta ostatnia wiedzie z Węgorzyna przez Przytoń, Rogówko, Brzeźnicy ponownie przez Stare Węgorzynko do Węgorzyna. Trasa zielona została poprowadzona przez Gardno, Kąkolewice, Sielsko, Mielno, Cieszyno ponownie do Węgorzyna. Natomiast droga niebieska prowadzi przez Runowo Pomorskie, Dłusko, Podlipce ponownie do Węgorzyna. Oprócz szlaków dla sympatyków „dwóch kółek” organizowane są również cykliczne imprezy, np. Wyścig rowerów terenowych wokół Wzgórza Rolanda. Przez Gminę Węgorzyno przebiega Niebieski Szlak Pieszy. Jest to szlak po terenach Pojezierza Ińskiego, a całkowita długość szlaku wynosi 45,5 km. Bazę noclegową zapewniają hotele, pensjonaty, ośrodki wypoczynkowe oraz gospodarstwa agroturystyczne rozsiane w całej gminie. Z kolei zaplecze gastronomiczne stanowią restauracje i klubokawiarnie. Nad jeziorem funkcjonuje plaża, oraz wypożyczalnia sprzętu wodnego.

Przytoń – wieś w północno-zachodniej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Węgorzyno, na Pojezierzu Ińskim, nad jeziorem Przytońskim. Owalnica rozbudowana w widlicę o zabudowie zwartej. Dawna własność rodu von Borcke. Pierwsza wzmianka o wsi, która nazywała się Claweshagen pochodzi z roku 1523. W centrum wsi stoi Kościół filialny św. Marii Magdaleny (parafia Węgorzyno). Zbudowany w XVIII wieku, ryglowy na podmurówce kamiennej, od wschodu zamknięty pięciobocznie, kryty dachówką. Ołtarz barokowy z 1707 roku fundacji H. Boscha. Drewniany chór. Od zachodu wolnostojąca wieża drewniana, oszalowana, z dwoma dzwonami z 1924 roku. Cmentarz przykościelny (pow. 0,21 ha) od drogi ogrodzony murem z kamieni polnych. W północnej części wsi, przy drodze do Rogówka znajduje się Pałac z początku XIX wieku, murowany, dwukondygnacyjny, bezstylowy. ”Wieża” z czerwonej cegły, neorenesansowa, z końca XIX wieku. Na południe i zachód od pałacu znajduje się park krajobrazowy, z początku XIX wieku. Powierzchnia 2,10 ha. Starodrzew (dęby, jesiony, buki, graby, wiązy, lipy). W najbliższej okolicy piękne jeziora i wzgórza. Jezioro Zajezierze (Przytońskie) - położone na południe i południowy wschód od wsi. Powierzchnia 70,03 ha. Lustro wody na wysokości 86 m n.p.m. Maksymalna długość 1800 m, szerokość 700 m. Długość linii brzegowej 4500 m. Głębokość: maksymalna 19,6 m, średnia 7,6 m. Liczne uskoki dna we wschodniej części, gdzie głębokość dochodzi do 10–15 m. Jezioro zasilają wody z rowów melioracyjnych. Od północnego zachodu poprzez kanał połączone z jeziorem Przytoń. Na północnym brzegu, na wschodnim skraju wsi – ośrodek wypoczynkowy. Alinowe Wzgórze - położone po lewej stronie drogi do Węgorzyna, za skrzyżowaniem z drogami polnymi do Gardna. Wysokość 125,5 m n.p.m. Punkt widokowy na Węgorzyno, Przytoń oraz okolice. Przez wieś przechodzą znakowane szlaki turystyczne; pieszy niebieski Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko), oraz rowerowy czerwony pętla Węgorzyno. Można skorzystać z bazy noclegowo-wypoczynkowej.

Granica – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Ińsko, na Pojezierzu Ińskim, na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego. Wieś leżała na dawnej granicy Nowej Marchii z Pomorzem. Miejscowość stosunkowo młoda - wzmiankowana jako przysiółek Storkowa na mapie Schmettau z 1780 roku jako Carlsberg. Według Berhausa założona dopiero w 1831 roku w lesie Storkowa, pod nazwą Kartsthal nadaną w 1836 roku kiedy to wzmiankuje się tam 17 domostw. Nazwa polska nawiązuje do pobliskiej osady pogranicznej Granz, której dla odróżnienia nadano nazwę Graniczka. 

Jezioro Ińsko - największe jezioro na Pojezierzu Ińskim. Ma 5,4 km szerokości i 2,1 km długości. Powierzchnia jeziora wynosi 596 ha a maksymalna głębokość 42 m. Jezioro ma nieregularny kształt a jego linia brzegowa o długości 28,5 km jest dobrze rozwinięta. Brzegi akwenu momentami są wysokie, a nawet urwiste (dochodzą nawet do 30 m). Jest to jezioro rynnowe, które powstało po wycofaniu się lądolodu skandynawskiego. Pięć długich zatok porównywanych jest do pięciu palców przy dłoni. Dzięki swoim niewątpliwym walorom przyrodniczym oraz wyjątkowej czystości, jezioro jest jednym z najbardziej popularnych miejsc do nurkowania w okolicy. Nurkując podziwiać można nie tylko przejrzystą wodę i bogatą faunę i florę. Na dnie jeziora miejscowe centra nurkowania zatopiły różne przedmioty. W północnej części jeziora rośnie podwodny las. Jezioro Ińsko, to doskonałe miejsce także dla wędkarzy, ponieważ jest to źródło szczupaków, okoni, leszczy i płoci.  Nad jeziorem znajduje się wiele wypożyczalni sprzętu do sportów wodnych. Jako że na jeziorze obowiązuje strefa ciszy, to popływać można po nim kajakiem, łódką czy rowerem wodnym. Ponadto na jeziorze spotkać można miłośników SUP i windsurfingu. Latem skorzystać można z plaży miejskiej z pomostem.  Jezioro zasila rzeka Ina, która łączy je z Jeziorem Stubnica, na południu. Akwen sąsiaduje na północnym wschodzie z rezerwatem leśnym “Kamienna Buczyna” a na południu – z Ińskiem. Wody i dno jeziora to teren, na którym występuje rzadki w Polsce, relikt epoki polodowcowej – palasea quadraspinosa. Wyjątkowe są także morenowe zbocza z licznymi głazami narzutowymi pochodzenia magmowego, które dotarły tutaj z dalekiej północy.   Na jeziorze znajdziemy 3 wyspy, z których największa- Wyspa Sołtyski objęta jest całkowicie rezerwatem z zakazem turystyki. Rośnie na niej stary, przeszło 150-letni las bukowo – dębowy. Według miejscowej legendy w jeziorze mieszkał olbrzymi rak, który wielkością przypominał byka. Jego szczypce były tak silne i tak ostre, że niszczył ludziom domy. Jednak miejscowy kowal z pomocą ochotników wykuł mocny łańcuch i zbudowano łódź na dziesięciu silnych mężczyzn. Popłynęli oni w nocy w miejsce, gdzie rak spał. Jeden koniec łańcucha przymocowali mu do ogona, a drugi do dna jeziora. Rak próbował się uwolnić, ale mu się nie udało. Od tego czasu olbrzymi potwór śpi na dnie Jeziora Ińskiego.Wzdłuż wschodnich brzegów jeziora prowadzą dwa szlaki; niebieski pieszy Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko), pieszy zielony Wzniesieniami Morenowymi (Choszczno-Cieszyno Łobeskie),

Ińsko (niem. Nörenberg) – miasto w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, na Pojezierzu Ińskim, na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego, nad jeziorem Ińsko. W 1248 roku została wzmiankowana osada przy jeziorze Ińsko. W 1300 roku Ińsko zostało wymienione jako miasto, jednak dokładna data lokacji jest nieznana. Niemiecką nazwę miasta Nörenberg łączy się z pochodzeniem osadników niemieckich z okolic frankońskiej Norymbergi. W latach 1335 i 1338 mieszkańcy zostali zwolnieni na kilka lat z płacenia podatku, co umożliwiło dokończenie procesu budowy miasta, łącznie ze wzniesieniem obwarowań. W 1334 w mieście osadzony został zakon dominikanów, funkcjonujący tu do czasów reformacji. W tym czasie zbudowana została również fara miejska usytuowana we wschodniej części Rynku. W 1350 margrabia Ludwik z dynastii Wittelsbachów, przekazał miasto w lenno Henningowi von Wedlowi. W cztery lata później Wedlowie wykupili miasto na własność osiedlając się zapewne w siedzibie wójtów, która miała istnieć w obrębie murów obronnych. Siedziba ta, jak również miasto, zostały częściowo zniszczone w 1370 przez księcia pomorskiego Kazimierza III. Dwa lata później Wedlowie otrzymali pozwolenie na budowę zamku, który został usytuowany po południowo-wschodniej stronie miasta, za murami obronnymi. Na początku XV wieku miasto było jeszcze dwukrotnie oblegane i częściowo niszczone przez rycerstwo polskie pod dowództwem Jana Czarnkowskiego i Arnolda Brzyckiego. W XV w. po zachodniej stronie miasta zbudowany został szpital z kaplicą św. Jerzego. Od 1454 miasto należało (ponownie) do Brandenburgii. W 1657 Ińsko zniszczone zostało przez walczące ze Szwedami wojska Stefana Czarnieckiego, również później jego mieszkańcy znacznie ucierpieli w wyniku toczonych na terenie Pomorza wojen: siedmioletniej i północnej. Zniszczone zostały wówczas obwarowania miejskie, zamek i kaplica św. Jerzego. W 1775 Ińsko kupiła rodzina von Goltz i von Bornstedt. Rozpoczęła się powolna odbudowa miasta, którego większy rozwój nastąpił dopiero w 2. połowie XIX wieku. W 1858 rozebrano stary ratusz, zapewne średniowieczną farę miejską, a nowy neogotycki kościół zbudowano w 1860 r. wtedy również zaprzestano pochówków na cmentarzu przykościelnym i założono nowy cmentarz przy drodze do Storkowa. W 1870 zmodernizowano ulice i drogę do Chociwla. W latach 60. XIX w. gmina żydowska zbudowała w mieście synagogę. Cmentarz gminy założony na początku XIX w. usytuowany był po wschodniej stronie miasta. W ostatniej ćwierci XIX w. rozwinęła się zabudowa po wschodniej stronie miasta, a po stronie północnej. nad brzegiem jeziora, założono kąpielisko. W 1896 powstał dworzec kolei wąskotorowej, a na początku XX w. powstało kilka zakładów przemysłowych: mleczarnia, fabryka obuwia, fabryka maszyn Schroedera. Na początku XX wieku  z ryglowej na murowaną, wymieniona została prawie w całości, zabudowa mieszkalna. Zbudowano kościół, ratusz, szkołę, pocztę, 3 hotele i zabudowę mieszczańską w formie kamienic i wolnostojących domów. Przebieg dawnych obwarowań akcentował niewielki fragment murów zachowany po stronie południowej miasta. Poza obrębem średniowiecznego centrum znajdowały się: zespół folwarku zamkowego, kaplica baptystów, dworzec kolejowy, cmentarze, budynki przemysłowe, w tym wiatrak stojący nieopodal cmentarza, remiza strażacka, budynek sądu. W 1945 zabudowa wewnątrz kwartałów średniowiecznego miasta, została niemal w całości zniszczona podczas działań wojennych. Zachował się przebieg ulic, fragment murów obronnych, zabudowa przedmieść i cmentarz ewangelicki. Z założonego ok. 1300 miasta, pozostał jedynie plan centralnej części, charakteryzujący się regularnym, szachownicowym układem prostokątnych kwartałów rozlokowanych wokół rynku, a wyznaczonych przebiegiem kilku ulic, w tym głównej ul. Bohaterów Warszawy, stanowiącej przedłużenie starego traktu komunikacyjnego łączącego Ińsko z Chociwlem, Węgorzynem i Reczem. Kilka domów zachowanych w kwartałach obrzeżnych pochodzi z przełomu XIX i XX w. Istniejąca poza obrębem Starego Miasta zabudowa, rozciągająca się po zachodniej, północno-wschodniej i południowo-wschodniej stronie miasta, pochodzi głównie z przełomu XIX i XX w. oraz z okresu międzywojennego. Fasady kilkunastu domów posiadają historyzujący wystrój architektoniczny w formie gzymsów i opasek okiennych. Teren Starego Miasta w Ińsku z XIII wieku jest objęty ochroną prawną (wpis do rejestru zabytków). Zabytkami rejestrowanymi w mieście są relikty murów obronnych z 2. połowy XIV wieku przy ul. Ogrodowej, oraz dworzec kolei wąskotorowej z przełomu XIX/XX w., będący częścią Stargardzkiej Kolei Wąskotorowej - obecnie linia nieczynna. Wieża widokowa w Ińsku powstała w 2019 r. To stalowa, ażurowa konstrukcja. Ma osiem „pięter” czyli tarasów (30 metrów), z których można podziwiać piękne widoki. Najlepsze są oczywiście te ze szczytu wieży. Aby tam wejść trzeba pokonać 160 schodów, albo skorzystać z windy. Wieczorem wieża jest podświetlana, co stanowi dodatkową atrakcję. Wstęp na nią jest bezpłatny. Obiekt przystosowany został do potrzeb osób niepełnosprawnych. Ińsko to również węzeł szlaków turystycznych; niebieski pieszy Pojezierza Ińskiego (Chociwel-Ińsko), pieszy zielony Wzniesieniami Morenowymi (Choszczno-Cieszyno Łobeskie), zielony rowerowy Parków Krajobrazowych (Ińsko - Drawsko Pomorskie). Przez miasto przebiega również wojewódzka trasa rowerowa nr 20 Pojezierzy Zachodnich (W 2021 roku faza projektowo-budowlana, z fragmentami ukończonymi pracami).

 

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.


SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 2
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 3
SKALA TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 2

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Kup kawę Wikingowi

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.

 

Masz pytania ? Zadzwoń 501036860 w godz. 10:00-18:00, lub napisz e-mail biuro@wedrujznami.pl  .


 

Koszty dostawy Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności

Kraj wysyłki:

Opinie o produkcie (0)

Weryfikujemy, które opinie pochodzą od klientów, którzy kupili dany produkt. Po zatwierdzeniu wyświetlamy zarówno pozytywne, jak i negatywne opinie

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl