P-N-ZS/ZST/ZGR-043, szlak pieszy niebieski, Szczecin Zdunowo - Szczecin Zdroje, 35,2km

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.

1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl: P-N-ZS/ZST/ZGR-043
2. NUMER SZLAKU WG PTTK: ZP-1056-n
3. PRZEBIEG SZLAKU: Szczecin Zdunowo PKP - rzeka Płonia - Szczecin Jezierzyce - Szczecin Śmierdnica - Leśniczówka Kołówko - Leśna Szosa - Sienna Droga - Binowo - Kołowo - Królewski Bruk - wieża telewizyjna - - Zbójny Trakt - Kijewko węzeł szlaków - Świętochowskiego - wiadukt - Klęskowo - Dęby Krzywoustego - Głaz Grońskiego - Szczecin Zdroje PKP.
4. NAZWA SZLAKU: im. Stanisława Grońskiego (Szlak Górski)
5. POWIAT: Grodzki Szczecin, Gryfiński, Stargardzki
6. GMINA: Szczecin, Stare Czarnowo, Kobylanka
7. NAWIERZCHNIE: wszystkie rodzaje dróg, czasem przełaj.
8. KOLOR: niebieski pasek, pomiędzy dwoma  białymi w poziomie
9. ROK POWSTANIA: nieznany
10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2012 częściowo, 2014 na terenie miasta Szczecin (Lasy Miejskie)
11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2014
12. DŁUGOŚĆ:  35,2 km
13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowym, oznakowanie dwustronne. W 2014 roku oznakowanie dobre na terenie miasta Szczecin. Na terenie Puszczy Bukowej niedostateczne. Oznakowanie stare, częściowo znikło po wycinkach. Doświadczony turysta powinien go pokonać - najlepiej z mapą. Utrudnienie przy leśniczówce Kołówko (brak znaków). Przy jazie na rzece Płoni - teren prywatny, przejście nielegalne - właściciel usunął oznakowanie szlaku. ZMIANA PRZEBIEGU SZLAKU ! Zgodnie z przepisami RDOŚ, doszło do formalnej zmiany szlaku w okolicach Jeziora Glinna. Obecnie szlak nie prowadzi wzdłuż brzegów jeziora Glinna, które często są zalane i bagniste. Został skrócony i prowadzi tylko i wyłącznie drogą Sienną. Niestety w terenie jest oznakowanie stare. Na niniejszej mapce jest aktualny przebieg szlaku, jak i na nowej mapie drukowanej Puszczy Bukowej.
    
14. LINKI ZEWNĘTRZNE: https://www.youtube.com/watch?v=CbnNIcxVHlc  https://pl.wikipedia.org/wiki/Szlak_im._Stanis%C5%82awa_Gro%C5%84skiego 

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)

Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.

CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak przebiega po terenach dwóch puszcz; Bukowej i Goleniowskiej. W Szczecińskim Parku Krajobrazowych, wędrujemy meandrującymi drogami, pośród wzgórz bukowych, wąwozami strumieni, rezerwatami przyrody .... Puszcza Goleniowska to piękny krajobrazowo szlak doliną Płoni. Oprócz mocy przyrodniczych atrakcji, czeka na nas kilka zabytków i oczywiście dobry, kondycyjny marsz. Szlak można pokonać rowerami, jednak szosówki odpadają, a w wielu miejscach rower trzeba poprowadzić, a nawet przenosić np. przez zwalone drzewa. Na pewno warto chociaż raz powędrować szlakiem Stanisława Grońskiego, nazywanego też Szlakiem Górskim. Kim był patron szlaku ? Znanym alpinistą, który po wojnie propagował turystykę górską oraz krajoznawstwo w szczecińskim PTT a następnie w PTTK. Założył Szczeciński Klub Wysokogórski, prowadził wiele wycieczek i rajdów po znanych i nieznanych miejscach w Szczecinie i okolicach. Zginął  w Alpach, podczas zimowej wyprawy z Klubem Wysokogórskim w 1957 roku. Wędrując po dzisiejszych szlakach, możesz być pewny, że wiele z nich projektował Stanisław Groński. Na szlaku wiele wspólnych przebiegów oraz węzłów, z innymi szlakami pieszymi, umożliwiających różne warianty wędrówek.

ZAPRASZAM WAS DO POMOCY I STWORZENIA OPISU SZLAKU I OBIEKTÓW NA SZLAKU

OBIEKTY NA SZLAKU

Kołowo (niem. Kolow), położone jest na wysokości 135 m.n.p.m., na Polanie Kołowskiej. Posiada średniowieczny rodowód i historia sięga XII wieku. Zbudowano ją w formie pomorskiej owalnicy. Władali nią kołbaccy Cystersi w okresie panowania Gryfitów, następnie po sekularyzacji dóbr kościelnych należała do państwowej domeny kołbackiej. Była we władaniu Brandenburczyków, a nawet Szwedów. Następnie wróciła pod panowanie pruskie i niemieckie. W 1945 roku z okolic Kołowa do natarcia w kierunku Odry, ruszyły radzieckie 47. armia i 2. armia pancerna. Po wojnie przynależna do Polski i tak jest do dnia dzisiejszego.

Kołowo kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Zbudowano go na fundamentach wcześniejszej świątyni, pamiętającej zarząd Cystersów. Budynek wymurowano z granitowych ciosów do wysokości korpusu nawowego. Grzymsy, szysty i górne kondygnacje wieży, z czerwonej cegły. jej zwieńczeniem jest 6-boczny hełm ceramiczny z czterema wieżyczkami. To prawdopodobnie z wcześniejszej świątyni, zachowały się trzy płyty nagrobne, wmurowane w posadzkę. Szczególnie cenna jest płyta opata kołbackiego Jana Jordani, zmarłego w 1395 r.,. Wykonano ją z wapienia, o wymiarach 169 x 100 cm. Rysunek przedstawia postać zmarłego w cysterskim habicie, z laską opacką przytrzymywaną lewą ręką i z grubą księgą w prawej dłoni. Uderza wyrazista charakterystyka głowy z kosmykami włosów nad odstającymi uszami i mocnej w wyrazie twarzy. Rysunek obiega bordiura z napisem w łacińskiej minuskule: „anno. dni. mcccxcv. ipo. die. s. marie. magdalene. obiit. duus. johannes. jordani. abbas. xxii. hs. loci. q. eudem. locu. valde. laudabiliter. rexit. per. xix. anos. orate. deu. p. eo” (co znaczy: Roku Pańskiego 1395 właśnie w dniu św. Marii Magdaleny (tj. 22.VII) zmarł pan Jan Jordani opat w tym miejscu, który tu bardzo chwalebnie rządził 19 lat. Módlcie się do Boga za niego). Jest to jedna z niewielu zachowanych płyt, obrazująca zachodniopomorską plastykę nagrobną w okresie od 1 poł. XIV do pocz. XVI wieku.  Dwie pozostałe płyty to; płyta koniuszego książęcego, zmarłego w 1615 i płyta łowczego, zmarłego w 1775 roku.

Z kościółkiem wiąże się miejscowa legenda. Głosi ona, że opat z Kołbacza zakochał się w pięknie Kołowa. Postanowił więc sprezentować mieszkańcom kościół. Takie rozwiązanie nie było jednak na rękę Diabłu, który nadal chciał panować nad całą puszczą. Kiedy kościół budowano, diabeł siedział cicho i myślał. Ale kiedy prace były już na ukończeniu, rozeźlony Boruta wszedł na pobliski szczyt i cisnął w kościół ogromnym głazem. Głaz upadł jednak dużo bliżej, niż myślał Diabeł. Dziś można go zobaczyć w jednej z bocznych kotlin, nieopodal Szwedzkiego Młyna. Mieszkańcy na pamiątkę zdarzenia ochrzcili go Diabelskim Głazem.

Kołowo, cmentarz przykościelny z połowy XIX wieku. Jak to zwykle bywa, wokół kościoła znajduje się cmentarz przykościelny. Zachował się w sporej części mur kościelny z bramą. Gdy przyjrzymy się bliżej, zobaczymy pniaki ściętych drzew, które kiedyś obmurowano przy remoncie muru. I niestety w późniejszym okresie spora część starodrzewu, została wycięta. Dzisiaj to jedynie pojedyncze drzewa, głównie jesiony wyniosłe klony i jawory. Zachowała się również część nagrobków. Są to kamienne krzyże z drugiej połowy XIX wieku, żeliwne ogrodzenia kwater, obudowane mogiły ziemne, podstawy płyt nagrobków oraz stele nagrobne z inskrypcjami. Jednak cmentarz posiada prawdopodobnie wcześniejszy rodowód, datowany jest nawet na XIII wiek. Wówczas to, przy ówczesnym kościele, chowano tu mieszkańców i ponoć nawet kołbackich mnichów.

Kołowo, relikty dworu. Niestety nie zachował się zespół dworski w Kołowie, który został zniszczony w 1945 roku.  Pozostały ruiny tarasu i fundamenty budynku, w pobliżu piwnica – lodownia z kopulastym sklepieniem. Park dworski o pow. ok. 0,3 ha z pojedynczymi okazami starodrzewu. Całość schowana pomiędzy zabudową wsi. 

Kołowo, maszt RTV na Lisicy. Ustawiony został na Lisicy - drugim, co do wysokości szczytem Wzgórz Bukowych i ma 140 m n.p.m.. Warto wiedzieć że w latach 20-tych XX wieku ustawiono tutaj wieżę spadochronową. Następnie, po przebudowaniu użytkowano ją, jako wieżę widokową o wysokości 36 metrów (szkoda że teraz takowej nie ma). A było po co - widok na Binowo i Kołbacz, a w pogodne dni - nawet wysoką wieżę pyrzyckiego kościoła. Ale i teraz ze skraju lasu, możemy zobaczyć malowniczą południową panoramę. W 1968 roku w jej miejscu stanęła 228-metrowa iglica stalowa z antenami RTV. W późniejszych latach dobudowano jeszcze antenę paraboliczną, a maszt podwyższono o kolejne 25 m. W roku 1985 wzniesiono nowy maszt o wyso­kości 267 metrów. Cztery lata później starą konstrukcję rozebrano do wysokości 61 metrów. Wieża widoczna jest z wielu kilometrów i jest charakterystycznym punktem orientacyjnym. 

Kołówko. Budynki dawnej leśniczówki Kołówko. Zespół składa się z parterowego domu z 1890 roku, wraz z dwoma budynkami gospodarczymi wybudowanymi z czerwonej cegły. Otoczono je grodzeniem, murowanym z kamienia polnego. Na przełomie XIX i XX wieku, znajdował się tu wielka owczarnia. A obecnie własność prywatna z hotelem dla koni.

Rezerwat przyrody Kołowskie Parowy im. Józefa Lewandowskiego – rezerwat leśny o powierzchni 24,34 ha, utworzony 30 maja 1956, w województwie zachodniopomorskim, w środkowej części Szczecińskiego Parku Krajobrazowego „Puszcza Bukowa”, 1,5 km na wschód od Kołowa.Rezerwat jest lasem liściastym na zboczach wzniesień morenowych, którego głównym celem ochrony jest zachowanie lasu bukowego w różnych odmianach typologicznych (buczyna pomorska, Melico Fagetum typicum) z bogatymi zespołami roślin zielnych w runie. Przez rezerwat przepływa strumień Utrata, który nagle zanika i równie nagle pojawia się na powierzchni. Dno parowu zajmuje buczyna źródliskowa.

PATRON SZLAKU

Stanisław Groński urodził sie 7 września 1907 w Drohobyczu. Pochodził z rodziny góralskiej spod Zakopanego. Już mając 7 lat chodził z rodzicami na dalekie wędrówki po górach. Do szkoły średniej uczęszczał w Drohobyczu, następnie studiował we Lwowie prawo i handel zagraniczny. Po studiach, w 1932 r, rozpoczął prace w kolejnictwie.

Zarówno w okresie studiów jak i w późniejszych latach interesował się problematyką gór: był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i jako jeden z czołowych alpinistów brał udział w latach: 1932, 1936, 1937 i 1957 w wyprawach w Alpy, a w roku 1934 - w góry Atlasu.

Obdarzony dużym wzrostem, koleżeński, zawsze chętny do pomocy, zyskał przydomek "Mojżesz". Wśród polskich taterników był autorytetem ze względu na liczne przejścia w Tatrach oraz przetarcie nowych szlaków w wielu niebezpiecznych partiach gór. W okresie wojny brał udział w walkach Polski Podziemnej. Jego doskonała znajomość gór i trudnych przejść wielokrotnie przydawała się naszym partyzantom.

Po wojnie osiedlił się wraz z rodziną w Szczecinie i nadal pracował w PKP. Potrafił zgromadzić wokół siebie grupę pasjonatów zainteresowanych turystyką górską, stając się jednym z najwybitniejszych krajoznawców na Pomorzu. Początkowo działał zarówno w PTT (Polskim Towarzystwie Tatrzańskim) jak i PTK (Polskim Towarzystwie Krajoznawczym), a następnie (po połączeniu się obu tych organizacji) w PTTK. Pełnił tam wiele funkcji na szczeblu Oddziału i Okręgu (był m.in. prezesem Oddziału Szczecińskiego).

Wspólnie z Wincentym Zającem założył Szczeciński Klub Wysokogórski, a z Bolesławem Czwójdzińskim organizował pierwsze na Pomorzu Zachodnim schronisko turystyczne. Znał doskonale Szczecin i jego zabytki, pomniki przyrody i miejsca historyczne. Oprowadzał po mieście wycieczki, szkolił kadry nowych przewodników.

Organizował piesze wycieczki w okolice Szczecina, a zwłaszcza do Puszczy Bukowej. Tutaj też rozpoczął akcję znakowania szlaków turystycznych. Łącznie na terenie Puszczy Bukowej wyznakował 300 km szlaków. Stanisław Groński był autorem pierwszego przewodnika po Puszczy Bukowej pt. "Knieja Bukowa". Był również nauczycielem dla licznych adeptów taternictwa (treningi odbywały się najczęściej na ścianie sztucznej groty w Szczecinie Zdrojach).

Stanisław Groński był doskonałym gawędziarzem i wykładowcą. Miał liczne pogawędki radiowe, spotkania z młodzieżą i dorosłymi. Po Szczecinie i okolicach oprowadził tysiące ludzi z całej Polski zaszczepiając w nich miłość do Pomorza Zachodniego. Co roku jeździł w góry - głównie w Tatry, które kochał szczególnie. Razem z kolegami przygotowywał również polskie wyprawy w inne, wyższe góry świata.

W 1957 r. uczestniczył w wyprawie Klubu Wysokogórskiego w Alpy, gdzie podczas trawersowania Mount Blanc zginął wraz z dwoma jugosłowiańskimi kolegami. Przypuszczalnie porwała go lawina. W tym samym czasie zginął równiez jego przyjaciel, kompozytor Wawrzyniec Żuławski, który śpieszył mu na ratunek. Pomimo poszukiwań ciała nie odnaleziono.

W 1959 r. ufundowano tablicę pamiątkową na głazie w Kniei Bukowej, który został nazwany jego imieniem. Imię Stanisława Grońskiego otrzymał w 1970 r. Dom Turysty PTTK w Szczecinie. W 1981 r nadano Jego imię jednej z ulic w Szczecinie Płoni, a w 1996 r. - Szkole Podstawowej nr 74 na Os. Bukowym. Szkoła to organizuje co roku Zlot Krajoznawczy im. Stanisława Grońskiego. Tablice poświęcone Stanisławowi Grońskiemu znajdują się również w Alpach oraz na cmentarzu tatrzańskim pod Osterną i na cmentarzu w Chamonix.

SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 2
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 3
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 3

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.