P-S-ZKA-129, szlak pieszy czarny Do Królewskiego Głazu, Kamień Pomorski - Chrząszczewo, 11,7 + 3,4km

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.

1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl:  P-S-ZKA-129
2. NUMER SZLAKU WG PTTK: brak
3. PRZEBIEG SZLAKU: Kamień Pomorski dworzec - Chrząszczewo - Chrząszczewko - Królewski Głaz - Buniewice - Chrząszczewo - powrót do Kamienia Pom.
   
4. NAZWA SZLAKU: Do Królewskiego Głazu
   
5. POWIAT: Kamieński
   
6. GMINA: Kamień Pomorski
   
7. NAWIERZCHNIE: drogi asfaltowe, betonowe, utwardzone i gruntowe. Fragment ścieżka i skraj lasu
   
8. KOLOR: czarny pasek, pomiędzy dwoma  białymi w poziomie
9. ROK POWSTANIA: 2013
   
10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2013
    
11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2019
    
12. DŁUGOŚĆ: 11,7 + 3,4 km (według pomiaru GPS)
13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze pętli z dojściem do miasta. Oznakowanie w dobrym stanie. Niestety, w wyniku zmian przy przejeździe kolejowym, nie da się przejść i proponujemy obejście miastem.
    

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)

Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.

CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak ma charakter pętli + dojście. Głównym celem szlaku jest wycieczka z Kamienia Pomorskiego. do pomnika przyrody - Królewskiego Głazu, na wyspie Chrząszczewskiej. Sama wyspa, to historia osadnictwa, od pradawnych, do obecnych czasów. W większości przebiega po dobrych drogach. Jedynie odcinek od Królewskiego Głazu, do Buniewic, to wędrówka skrajem przyjeziornego lasu i zanikającymi drogami - nie polecana rowerzystom. Pozostałe drogi są dostępne również dla samochodów. Szlak idealnie nadaje się dla początkujących turystów i wycieczek rodzinnych, przy pobycie w Kamieniu. Miasto posiada dobrą bazę noclegowo-żywieniową, więc warto wybrać się to na weekend i skorzystać z niego jako punkt wypadowy do okoliczne szlaki. Polecam 2,6km odcinek miejski, niebieskiego szlaku pieszego, tworzącego swoisty Miejski Szlak Turystyczny.

OPIS SZLAKU

Naszą wędrówkę do Królewskiego Głazu, rozpoczynamy obok dworca kolejowego i autobusowego w Kamieniu Pomorskim. Dochodzimy do ulicy Mieszka I. Tutaj węzeł z niebieskim szlakiem pieszym i Pomorską Drogą Świętego Jakuba. Nie idziemy za znakami - w wyniku inwestycji budowlanej nie ma przejścia. Teraz idziemy w prawo za oznakowaniem Szlaku Jakubowego, lewym chodnikiem. Przechodzimy rondo i na kolejnym skrzyżowaniu skręcamy w lewo - ulica E. Orzeszkowej - Szlak Jakubowy odbija w prawo. Początkowo chodnikiem, potem poboczem asfaltowej drogi docieramy do mostu nad Promną - odnogą Dziwny. Przechodzimy i znajdujemy się na wyspie. Wyspa Chrząszczewska, jest trzecią, co do wielkości wyspa w Polsce. Znajduje się w obszarze NATURA 2000 - Ujście Odry i Zalew Szczeciński. W czasie II Wojny Światowej, wyspa stanowiła schronienie wycofujących się Niemców. Od 6 marca 1945 roku, po wycofaniu się z Kamienia Pomorskiego i wysadzeniu mostu, bronili oni wyspy przed wojskami radzieckimi. Powstały bunkry, okopy strzeleckie i stanowiska artyleryjskie. W utrzymaniu wyspy przez Niemców pomagało silne zgrupowanie wojskowe na wyspie Wolin, które zostało rozbite dopiero 4 maja 1945 roku. Obrona trwała do 22 kwietnia 1945 roku. Z małego portu w Buniewicach (dawny port kopalni wapienia), niemieccy cywile oraz wojsko przeprawiali się przez Dziwnę. Tą samą drogą docierało na wyspę zaopatrzenie. Do dzisiejszego dnia można spotkać poszukiwaczy skarbów, szukających kosztowności przedwojennych mieszkańców okolic Kamienia Pomorskiego, jak i fantów wojennych. Szkoda że port w Buniewicach nie został oczyszczony z niewybuchów i min, gdyż na pewno stanowiłby ciekawą alternatywę postoju miłośników turystyki wodnej. Na Wyspie Chrząszczewskiej umiejscowione były podobno wyrzutnie rakiet V (na górze obok Buniewic - przed wojną kopalni wapienia), zbombardowane przez rosyjskie lotnictwo. W czasie II Wojny Światowej, stacjonowało tu również wojsko - w budynkach dawnej fabryki mieściły się magazyny amunicji - pewnie to ich zawartość znajduje się w dużej części w buniewickim kanale. Kolejną atrakcją i zarazem największą jest Królewski Głaz, ale o tym później. Warto wspomnieć, że wyspa pełniła również rolę cmentarza plemion kultury pucharów lejkowatych zamieszkujących pobliskie tereny na wyspie Wolin i w okolicach Kamienia Pomorskiego. Niestety stanowiska kurhanowe, zostały mocno zniszczone. Mijając tor crossowy i pozostałości zabytkowego cmentarza poniemieckiego (również pozostałości pomnika poświęconego mieszkańcom wyspy, którzy zginęli podczas I Wojny Światowej), dochodzimy do Chrząszczewa.

Pierwsze świadectwa obecności grup ludzkich na terenie Chrząszczewa i okolic pochodzą z młodszej epoki kamienia. Na wzniesieniu – w obecnym wyrobisku podczas eksploatacji w XIX wieku ( przed rokiem 1827 ) kredy, zniszczono cmentarzysko megalityczne kultury pucharów lejkowatych. Znajdowało się tam 18 grobów megalitycznych w tym jeden kurhan ziemny. Groby były zbudowane z około 10 wielkich kamieni. Tworzyły one, według zachowanych zapisów kręgi kamienne, wewnątrz których znajdowały się szczątki szkieletów z wyposażeniem grobowym m.in. znajdowały się w grobach siekierki krzemienne, noże krzemienne, broń krzemienna, krzemienny „młot”. W okolicach Chrząszczewa odkryto dwie osady należącej do kultury pucharów lejkowatych. Podczas badań powierzchniowych prowadzonych w roku 1959 przez archeologa W. Garczyńskiego odkryto również cztery osady kultury łużyckiej. Odkrycia te świadczą o tym, że okolice Chrząszczewa mogły być już zasiedlone od 5 tysięcy lat i że osadnictwo było bardzo intensywne. Pierwsze wzmianki o wiosce pochodzą z 1170 roku - wioska nosi nazwę „insula Griztoa”. Następne z roku 1291 roku- „ insula.... Gristow” i roku 1308 „villa... Gristow”. W 1926 roku na polu E. Schmidta znaleziono kamień żarnowy z granitu ( obecnie znajduje się w wirydarzu katedralnym). Podczas badań powierzchniowych prowadzonych w 1959 roku natrafiono w pobliżu wioski na osadę z X- XII wieku. Łącznie w okolicy Chrząszczewa odkryto trzy osady i dwa sioła, z wczesnego średniowiecza. Wioska należała przynajmniej od 1308 roku, do kapituły kamieńskiej. Wzmianki o wiosce pochodzą również z 1312 i 1321 roku. W 1369 roku wspomniani są młynarze. W 1780 roku w wiosce znajdują się 2 wiatraki młyńskie. Chrząszczewo zostało w 1692 roku umieszczone na planie Wyspy Chrząszczewskiej wykonanym przez Szwedów (zaznaczono m.in. wiatrak młyński znajdujący przy starej drodze do Buniewic). W 1828 roku wykonano plan wioski. W 1939 roku było 20 gospodarstw rolnych posiadających łącznie 426 hektarów ziemi. W wiosce jeszcze po II wojnie światowej znajdował się dzwon wykonany z brązu z inskrypcją „GEGOSSEN VON C. VOSS IN". W pobliżu wioski znajdowały się 2 cmentarze niemieckie - niestety zostały one prawie doszczętnie zniszczone – pozostało kilka nagrobków wykonanych z głazów narzutowych. W wiosce znajdują się obiekty wpisane do ewidencji konserwatorskiej, wśród nich zagrody nr 1, 5, 12, 21, 30; budynki mieszkalne nr 4, 7,9,13.

We wsi Chrząszczewo, skręcamy w prawo i asfaltem kierujemy się na północ. Wędrując, możemy podziwiać widok na Kamień Pomorski. Dochodzimy do Chrząszczewka. Gdy pójdziemy na północ dotrzemy do gospodarstwa agroturystycznego oraz szybow naftowych. To właśnie tutaj przez od wielu lat wydobywano ropę naftowę, a charakterystyczny płomień spalanego gazu ziemnego, widoczny był z  molo w Kamieniu Pomorskim. Skręcamy w lewo. Dochodzimy do budynków dawnego aresztu śledczego w Kamieniu Pomorskim. Nawierzchnia zmienia się na betonową. Po 500 metrach, na skrzyżowaniu, skręcamy w prawo - na południe znajdują się kurhany megalityczne (jeden na polu, drugi na górze Wyżawa). Drogą utwardzoną, kierujemy się na północ. Po 900 metrach, dochodzimy do miejsca odpoczynku. Tutaj możemy usiąść na ławeczce, przegryźć jabłka rosnące na skarpie i podziwiać widok na Zalew Kamieński i największa atrakcję Wyspy Chrząszczewskiej - Królewski Głaz. Jest to głaz narzutowy z szaro-różowego granitu, znany dzięki legendom z nim związanym oraz swych dużych rozmiarów - wysokość ok. 3,5 metra, obwód ok. 20 metrów. Dawniej rozmiary głazu były trzykrotnie większe, jednak w XIX wieku intensywnie pozyskiwano z niego materiał budowlany. Głaz znajduje się w wodach Zalewu Kamieńskiego, niedaleko północnego brzegu Wyspy Chrząszczewskiej. Kamień został przyniesiony do Polski ze wschodniej Szwecji przez lądolód. Szarą barwę głaz zawdzięcza kwarcowi, a różową skaleniom i plagioklazom. Od 1959 roku Królewski Głaz jest chroniony jako pomnik przyrody nieożywionej. Według legendy, po opanowaniu Pomorza w 1121 roku, Bolesław Krzywousty przyjmował defiladę żeglarzy stojąc właśnie na Królewskim Głazie. Od kamienia pochodzi także prawdopodobnie nazwa pobliskiej miejscowości, Kamienia Pomorskiego. Inne legendy dotyczą samego powstania kamienia - według jednej z nich, gdy ogromna ropucha siała spustoszenie w wodach zalewu, bóg Trzygłów po wysłuchaniu modlitw spuścił na nią piorun zamieniając ją w kamień. Druga legenda wyjaśniająca pochodzenie głazu mówi o czarcie wygnanym z pobliskiego grodu, który obiecał znaleźć pewnemu olbrzymowi partnerkę, jeśli ten zniszczy ów gród. Podejrzliwy olbrzym chciał jednak najpierw zobaczyć partnerkę. Faktycznie, z wody wyłoniła się idealna kandydatka, jednak w momencie gdy zapiał kur, okazało się, że w wodach zalewu zamiast partnerki dla olbrzyma, stoi podstępny czart. Zdenerwowany olbrzym cisnął w niego ogromnym głazem. Ten chcąc uciec zamienił się w żabę, jednak nie zdążył i kamień przygniótł go, i więzi do dziś. Po odpoczynku ruszamy dalej droga utwardzoną około pół kilometra. Możemy również wrócić tą samą drogą do betonówki i skręcić w prawo aby dojść do Buniewic. W ten sposób ominiemy trudniejszy odcinek szlaku, na zachodniej części wyspy,  dochodząc do naszego szlaku przy przystanku w Buniewicach - opcja głównie dla rowerzystów.

Jeśli zdecydowaliśmy się na dalszą wędrówkę szlakiem, ruszamy drogą polną, przechodzącą w gruntową. Po lewej, na wzniesieniu widzimy kępę drzew, obrośniętych bluszczem. Tam znajduje się poniemiecki cmentarz ewangelicki. Niestety dość mocno zniszczony - liczę że mieszkańcy, kiedyś go uporządkują, a z ziemi wyciągną nagrobki i krzyże, przedwojennych mieszkańców wyspy, tworząc lapidarium. Wędrujemy wzdłuż nadjeziornej linii drzew. Nasza droga zanika, wędrujemy koleinami rolniczych maszyn. Dość nieprzyjemny fragment szlaku. Przed Buniewicami wchodzimy w lasek (po prawej znajduje się cmentarzysko szkieletowe. Docieramy do betonowej drogi i skręcamy w lewo - w prawo znajduje się maleńka zatoczka. Po lewej mijamy ruiny dawnego PGR-u, oraz ciekawy budynek dawnej szkoły - obecnie mieszkalny. Ceglany gmach, zbudowano na kamiennym fundamencie - pewnie ma już ponad 100 lat. Dochodzimy do malowniczego przystanku autobusowego - Na wiacie namalowana jest mapka sołectwa Buniewice. Skręcamy w prawo i wchodzimy do centrum Buniewic. To właśnie tutaj, w okresie II Wojny Światowej, znajdował się mały port dawnej cementowni, wykorzystywany do przepraw wojsk i mieszkańców niemieckich. Na niedalekim wzniesieniu g. Wyżyna znajdowało się jeszcze w XIX w. aż 18 megalitów, zbudowanych z ok. 10 głazów ustawionych w kręgi. Jeden z nich miał jeszcze zachowany nasyp kurhanu. Zostały całkowicie zniszczone przy wydobyciu kredy do cementowni w Buniewicach, czego świadkiem pozostaje do dziś podmokły krater. Wiadomo też, że na północ od wsi wysadzono w powietrze, jeszcze co najmniej jeden grobowiec, a ślady osadnicze kultury pucharów lejkowatych znalezione w południowo-zachodniej części wyspy i w jej otoczeniu sugerują, że była ona miejscem uświęconym dla mieszkańców ówczesnego Wolina, którzy zapewne przepływali Dziwnę by odprawiać tu swoje obrzędy, chować zmarłych i czcić bogów Królewskiego Kamienia. Idąc asfaltem mijamy sklep, w którym gościnny właściciel, na pewno przekaże Wam sporo dziejów historycznych wyspy, oraz sprzeda oczywiście artykuły spożywcze. Po około kilometrze dochodzimy do większego skrzyżowania. Wchodzimy na drogę betonową, kierując się z powrotem do Chrząszczewa. Na skrzyżowaniu, nasz szlak kończy/rozpoczyna swój bieg. Tak jak przyszliśmy, wracamy z powrotem do Kamienia Pomorskiego (3,4km).

Mam jednak sugestię alternatywnego powrotu, która nieznacznie wydłuży naszą wędrówkę. Po skręceniu w kierunku Kamienia Pomorskiego, po chwili mamy rozwidlenie dróg. Skręcamy w lewo i drogą utwardzoną docieramy do wału przecipowodziowego. Przechodzimy obok stacji pomp, mijając ją prawą stroną wału i kierujemy się nim na południe. Poruszamy się dobrą, droga szutrową. Ta część trasy alternatywnej jest najpiękniejsza na wyspie, ze względu na widok na Zalew Kamieński, jak i samo miasto Kamień Pomorski. Nawierzchnia wału jest wyłączona z ruchu kołowego !. Trasa alternatywnego powrotu nie jest oznakowana znakami szlaków turystycznych, co może zmieni się po ustaleniach z Zachodniopomorskim Urzędem Melioracji i Urządzeń Wodnych w kolejnych latach. 

OBIEKTY NA SZLAKU I W KAMIENIU POMORSKIM

Królewski Głaz, zwany również Kamieniem Królewskim, ma 3,5 m wysokości, jego obwód sięga 20 m. Jest zbudowany z szaro-różowego granitu. Przybył z terenów dzisiejszej Szwecji razem z pradawnym lądolodem. Od 1959 r. stanowi pomnik przyrody nieożywionej. Dawniej głaz był trzykrotnie większy, lecz w XIX w. w dużej mierze rozłupywano go, by pozyskać materiał do budowy. Kamień przybył do Polski ze wschodniej Szwecji dzięki lądolodowi kilkanaście tysięcy lat temu. Od 1959 r. głaz jest chroniony jako pomnik przyrody nieożywionej. Z kamieniem tym związane są różne legendy - zarówno dotyczące powstania głazu, jak i jego historii. Według jednej z nich, gdy ogromna ropucha budziła postrach wśród okolicznych mieszkańców, bóg Trzygłów na prośby ludu poraził ją piorunem i zamienił w kamień. Druga legenda mówi o czarcie wygnanym z pobliskiego grodu, który obiecał olbrzymowi żonę, jeśli ten zniszczy ów gród. Podejrzliwy olbrzym chciał jednak wpierw zobaczyć partnerkę. Czart próbował oszukać olbrzyma i sam wcielił się w postać kobiety. Gdy kogut zapiał, czar prysł. Podstęp czarta nie udał się i zdenerwowany olbrzym przygniótł go olbrzymim kamieniem, który więzi go do dziś. Kolejna legenda głosi, że Bolesław Krzywousty po podboju Pomorza w 1121 r. przyjmował defiladę floty stojąc właśnie na owym głazie. Stąd jego nazwa: Królewski. Od kamienia pochodzi też ponoć nazwa pobliskiej miejscowości: Kamień Pomorski.

Na terenie Kamienia Pomorskiego historyczny układ przestrzenny z okresu średniowiecznej lokacji zniszczony w 1945 roku, został w latach 60. XX wieku zabudowany wielopiętrowymi blokami. Pomimo tego cały obszar Starego Miasta został wpisany do rejestru zabytków. Zespół katedralny w Kamieniu został zakwalifikowany jako pomnik historii. Miasto znajduje się na Szlaku Zabytków Sztuki Romańskiej i .Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego.

Osiedle Katedralne: 

• Konkatedra św. Jana Chrzciciela – romańsko-gotycka bazylika, historyczna katedra diecezji pomorskiej, obecnie świątynia pełni funkcje kościoła parafialnego i konkatedry archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. Kościół Św. Jana Chrzciciela w Kamieniu Pomorskim to najstarsza świątynia na Pomorzu Zachodnim. Jej budowę rozpoczęto już w 1176 roku. Do czasów reformacji, a więc niemal do połowy XVI wieku, była katedrą - siedzibą katolickiego biskupa kamieńskiego. Dziś kościół nosi miano konkatedry archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. We wnętrzu tej starej świątyni przykuwają uwagę romańskie portale i malowidła, gotycki ołtarz główny w formie tryptyku oraz unikalne w skali całego kraju obrazy słynnego niemieckiego malarza Łukasza Cranacha Starszego (1472-1553). Przedstawiają one sceny Męki Pańskiej, a znajdują się na północnej ścianie prezbiterium. W latach 1669-72 z fundacji księcia pomorskiego - Ernesta Bogusława Croya, powstały w kamieńskiej świątyni monumentalne organy, należące do najbardziej znanych w Polsce. Cudownego brzmienia tego instrumentu o 47 głosach i 3300 piszczałkach można posłuchać w trakcie corocznego letniego Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Organowej i Kameralnej. Koncerty rozpoczynają się o 19.00 w każdy piątek, od ostatniego piątku czerwca do pierwszego piątku września.
  
• Kamieńskie organy - ufundował je w 1669 roku ostatni po kądzieli z rodu Gry-fitów, książę pomorski Ernest Bogusław de Croy i Arechot. Konstruktorem organów był Michał Berigel ze Szczecina. O wielkości instrumentu świadczą dane: 13 m szerokości, 9 m wysokości i 2660 piszczałek. Koszt budowy wyniósł 4000 talarów. W czasie działań wojennych organy poważ-nie uszkodzono. Wyremontowano je w 1962 roku, przywracając instrumentowi dawną świetność. Obecnie liczą 46 głosów i około 3000 piszczałek. Niezwykłe walory instrumentu dały początek Międzynarodowemu Festiwalowi Muzyki Organowej i Kameralnej, który odbywa się w katedrze kamieńskiej nie-przerwanie od 1964 roku
• Pałac Biskupi. Budynek zaprojektowano w stylu bogatych kupców hanzeatyckich, jako lokal mieszkalny dla ordynariuszy. Zbudowany w XIV   wieku, nazywany   jest   pałacem   biskupim.   Z  dokumentów  wynika,  że  w  XIV-XVII  wieku  służył jako siedziba kurii biskupiej. Charakterystycznymi  elementami  pałacu  biskupiego,  są  renesansowy  szczyt  od  strony  północnej,  XVI-wieczny  wykusz  na  ścianie  bocznej  zachodniej, należący do najlepszych dzieł tego rodzaju architektury na Pomorzu oraz trójbiegowa klatka schodowa wewnątrz budynku. Część Muzeum Historii Ziemi Kamieńskiej.
  
• Plebania katedralna – budynek kanonii wraz zabudowaniami gospodarczymi wzniesiony w XVIII wieku,
• Dom zakrystiana – wzniesiony w XIX wieku, obecnie dom mieszkalny,
• Dom dziekana – dworek wzniesiony w XVIII wieku, w latach 1722-1747 mieszkał w nim wynalazca butelki lejdejskiej Ewald von Kleist,       
• Kanonia – wzniesiona w XVIII wieku, obecnie dom mieszkalny,
• Kanonia – obecnie dom sióstr zakonnych, dom gminy protestanckiej – wzniesiony w 1934, obecnie dom księży emerytów,       
• Szkoła – neogotycka budowla wzniesiona w latach 1907-1909, obecnie szkoła podstawowa. W sezonie letnim umiejscowione jest w niej Schronisko Młodzieżowe.
  
• Dom zakładu panien – wzniesiony w latach 1691-1694, obecnie dom mieszkalny,
• Wirydarz katedralny. Do północnej nawy kościoła w Kamieniu Pomorskim przylega jedyny w Polsce katedralny wirydarz czyli prostokątny ogród otoczony krużgankami. W przeszłości służył do nabożeństw, procesji, medytacji, a nawet publicznych pokut. Ze względu na egzotyczną zieleń, stanowi najbardziej cichy i malowniczy zakątek zabudowań katedralnych. Ze ścian wirydarza zerkają postacie z płyt nagrobnych, biskupi, księża i fundatorzy. Piękną zieleń ogrodu można oglądać przez ażurowe maswerki ostrołukowych arkad. Na środku wirydarza umieszczono kamienną chrzcielnicę z XII wieku.
  
• Skarbiec katedralny. W dawnym skryptorium, skrybowie sporządzali niegdyś dokumenty, a dziś mieści się tu katedralny skarbiec udostępniony do zwiedzania w sezonie letnim (pn-sb 9.00-17.00). Zgromadzono tu zbiór portretów, kolekcję rzeźby sakralnej, kielichy mszalne oraz mszały. Ciekawostką jest także misternie zdobiona kopia cennego relikwiarza Św. Korduli. Jego oryginał wraz z wieloma innymi eksponatami zaginął w 1945 roku.
• Obwarowania katedralne – pozostałości murów osiedla katedralnego,

Stare Miasto: 

• Kościół Wniebowzięcia NMP w Kamieniu Pomorskim to dawny kościół grodowy. Powstał w XIII wieku, ufundowany przez biskupa Ottona z Bambergu, w czasie jego misji chrystianizacyjnej. Początkowo kościół stanowił filię katedry Św. Jana Chrzciciela. Po odbudowie po dwukrotnym pożarze, kościół przeznaczono na luterańską kaplicę pogrzebową. Kolejnych zniszczeń dokonał silny sztorm na Zalewie Kamieńskim, jaki miał miejsce w XVIII wieku. Ponowna odbudowa nadała świątyni barokowego stylu. W XIX wieku był użytkowany jako magazyn i szpital. Obecnie kościół mariacki w Kamieniu Pomorskim jest świątynią katolicką.
  
• Ratusz – Piękny, gotycki Ratusz w Kamieniu Pomorskim malowniczo wznosi się na Starym Rynku, w centrum miasta. Pochodzi z XIII wieku, ale w XVI stuleciu pod wpływem przebudowy ratusz zmienił swój styl z gotyckiego na renesansowy. Charakterystycznym elementem jego sylwetki są trójarkadowe podcienia. Po zniszczeniach II wojny światowej podczas kolejnej przebudowy, przywrócono wnętrzom gotycki charakter, zachowując krzyżowe sklepienia w piwnicach i na parterze. Ratusz jest ceglany, częściowo otynkowany. Mieści się w nim siedziba Urzędu Miejskiego
• Gmach sądu – budynek sądu rejonowego i aresztu przy ul. Kościuszki,
• Kamienice – W Kamieniu Pomorskim do czasów obecnych zachowała się jedyna kamieniczka ryglowa z XVIII wieku. Znajduje się tuż przy Starym Rynku, w ścisłym centrum miasta, tuż nad Zalewem Kamieńskim. Ryglowa kamieniczka malowniczo wpisuje się w pejzaż Starego Miasta. Obecnie funkcjonuje w niej klimatyczna restauracja staropolska oraz hotel Pod Muzami.
  
• Obwarowania miejskie. Obronne mury miejskie w Kamieniu Pomorskim pochodzą z XIV wieku. Ich budowę rozpoczęto po napaści Branderburczyków, kiedy to praktycznie całe miasto spłonęło. Sporą część dobrze zachowanych murów można zobaczyć spacerując wzdłuż Zalewu Kamieńskiego. W murach umieszczono osiem baszt obronnych, z których do dziś zachowała się jedynie Brama Wolińska i pozostałość Furty Maślanej. Od strony lądu miasto zabezpieczał mur z 5 wieżami i dwoma fosami. Osobne umocnienia otaczały zespół katedralny.
• Brama Wolińska. To pozostałość miejskiej średniowiecznej fortyfikacji obronnej. Jest to gotycka baszta z XIV wieku (nazywana również Paistowską). Brama Wolińska jako jedyna spośród ośmiu zachowała się do dzisiejszych czasów. Nie ucierpiała podczas działań II wojny światowej. Obecnie mieści się w niej prywatne Muzeum Kamieni. Dodatkową atrakcją baszty są dwa tarasy widokowe, z doskonałą panoramą na miasto i okolicę.
  
• Wieża Piastowska – gotycka baszta z XIV wieku przylegająca do bramy miejskiej, obecnie siedziba Muzeum Kamieni,
• Żalnik: cmentarzysko słowiańskie z okresu przedchrześcijańskiego, 
• Kościół św. Mikołaja  w Kamieniu Pomorskim wzniesiono w XIV wieku jako bezwieżową kaplicę szpitalną, przy której znajdował się cmentarz. Zbudowana została z cegły i kamieni narzutowych. Służyła jako filia kościoła kamieńskiego, dla ludności mieszkającej na przedmieściach. Dopiero w XVI wieku dobudowano charakterystyczną pięcioboczną wieżę. Kościół ten położony jest na Wzgórzu Żalnik, nawiązując w ten sposób do pierwotnej funkcji wzgórza jako cmentarzyska słowiańskiego. Mały kościółek przechodził wciąż burzliwe losy - w XVI wieku był protestancki, został przejęty przez kościół katolicki w 1945 roku, wnętrze uległo dewastacji, następnie wyremontowany wewnątrz i ogołocony na zewnątrz z nagrobków stał się w 1966 roku Muzeum Regionalnym, co trwało do 1992 roku, a od 1994 jest znów w rękach kościoła katolickiego. Świątynia jest orientowana, halowa, na planie prostokąta z eliptycznym prezbiterium i wieżą. Wnętrze kościoła jest proste, współczesne. Dawne wyposażenie świątyni sprzed 1945 roku uległo rozproszeniu po zamknięciu kościoła i jego adaptacji na muzeum. Cześć zachowanych figur można zobaczyć w kamieńskiej katedrze. Obecny teren, na którym znajduje się kościół, to park miejski pomiędzy ulicami Solskiego, Wysockiego i Bankową.
  
• Machiny wojenne. Tuż przy murach obronnych w Kamieniu Pomorskim, w pobliżu molo nad Zalewem Kamieńskim, można podziwiać ogromne repliki dawnych machin oblężniczych. Wykonało je Bractwo Słowian Zachodnich -"Strażnicy Nawii". Przy każdej machinie znajduje się tablica informacyjna z opisem. Wśród eksponatów tej niezwykłej wystawy można podziwiać replikę takich machin jak taran, katapulta, onager, bricoli.
• Zabytkowy wrak statku. Pod amfiteatrem, możemy podziwiać wyrzucony przez sztormy wrak drewnianego statku, z drugiej połowy XIX wieku (prawdopodobnie 1867 roku). Obecnie statek jest we władaniu muzeum . Wrak statku przez lata leżał na dnie Bałtyku. Sztorm przesunął go o kilkaset metrów i wyrzucił na brzeg plaży w Międzywodziu. Okręt ma 27 metrów długości i 7 m szerokości. W grudniu udało się go podnieść i przewieźć do Kamienia Pomorskiego. Po poddaniu pracom konserwacyjnym, wystawiono tuż przed kamieńską mariną.
  

Pomniki:

• Pomnik Poległych za Polskość Tych Ziem, 
• Pomnik Zwycięstwa, 
• Pomnik Rybaka,
• Obelisk Ewalda von Kleista,
• Obelisk pamięci przedwojennej społeczności żydowskiej Kamienia Pomorskiego – głaz odsłonięty 3 kwietnia 2008 roku,
• Pomnik Stanisława Staszica.

Muzea:

• Muzeum Kamieni w Kamieniu Pomorskim mieści się w Baszcie Wolińskiej. Jest to bardzo ciekawe, prywatne muzeum rodziny Sokołowskich. Prezentowane w nim są minerały, skamieniałości, a nawet eksponaty pochodzące z kosmosu. Najciekawszymi okazami w muzeum są olbrzymie geody ametystów, gniazdo jaj dinozaura kaczodziobego oraz meteoryt Gibeon. Podczas zwiedzania muzeum można obejrzeć film o prehistorycznych gadach.
• Muzeum Historii Ziemi Kamieńskiej. Powstało 23 czerwca 2006 r. wraz z otwarciem ekspozycji w kapitularzu katedralnym, prezentującej zabytki znalezione na strychu krużganków. Formalnie powołane zostało do życia przez Radę Miejską w Kamieniu Pomorskim 26 czerwca 2009 r. Siedzibą Muzeum jest, oddany do użytku w 2015 r., budynek znajdujący się na tzw. Kwartale Dominikańskim w bliskim sąsiedztwie Osiedla Katedralnego oraz kapitularz katedry kamieńskiej, gdzie prezentowana  jest stała wystawa zabytków sakralnych i archeologicznych. Na zbiory MZHK składają się bezcenne zabytki sztuki pomorskiej jak m.in.: XVII-wieczne balustrady z kościoła w podkamieńskim Jarszewie, XVIII-wieczna rzeźba anioła z ołtarza ambonowego ze zburzonego w latach 1954-1955 kościoła w Benicach czy średniowieczne naczynia tzw. grapeny. Oprócz nich w Muzeum znajduje się także wiele innych eksponatów. Wśród nich wymienić możemy: liczne zabytki archeologiczne będące efektem prac prowadzonych na terenie miasta, niezwykle cenne szklane negatywy prezentujące niemiecki Kreis Cammin z początków XX wieku autorstwa pioniera kamieńskiej fotografii Adolfa Bartelta, butelki z przedwojennego browaru rodziny Voerkeliusów, fotografie pokazujące powojenny Kamień czy wstęgę z otwarcia 9 maja 1969 r. odbudowanego ze zniszczeń wojennych Ratusza Staromiejskiego.

Imprezy cykliczne w Kamieniu Pomorskim:

• Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej i Kameralnej, organizowany od 1964 r., najstarsza tego typu impreza na Pomorzu Zachodnim
• Festiwal Współczesnej Kultury Ludowej – dwudniowa impreza folklorystyczna odbywająca się zazwyczaj na przełomie lipca i sierpnia na błoniach nad Zalewem Kamieńskim
• Dni Kultury Chrześcijańskiej „Ottonalia” – cykl różnego rodzaju koncertów, wystaw, odczytów oraz imprez rekreacyjnych. Impreza rokrocznie rozpoczyna się 24 czerwca dla upamiętnienia misji chrystianizacyjnej św. Ottona biskupa Bambergu, który w ten dzień w roku 1124 przybył do Kamienia Pomorskiego
• Regaty na Zalewie Kamieńskim – sztandarową imprezą są tu Eliminacje do Mistrzostwa Świata i Europy w klasie Optimist
• Bieg Niepodległości – impreza organizowana od 1999 r. 11 listopada

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.

SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 1
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 2
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING – 1

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.