P-Y-ZLO-136, szlak pieszy żółty, Łobez PKP - Radowo Małe, 20,9km

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.

1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl: P-Y-ZLO-136
2. NUMER SZLAKU WG PTTK: brak
3. PRZEBIEG SZLAKU: Łobez, stacja kolejowa (0,0 km) – przystań kajakowa nad Regą k. Unimia (4,0 km) – jez. Chełm (5,3 km) – Zachełmie (7,5 km) – Meszne (9,4 km) – Strzmiele (11,2 km) – jez. Głębokie (15,00 km) – kol. Radowo Małe (18,1 km) – Radowo Małe, miejsce rekreacji (20,9 km).
   
4. NAZWA SZLAKU: Jezioro Lobeliowe i Wilczy Gród
   
5. POWIAT: Łobeski
6. GMINA: Łobez, Radowo Małe
   
7. NAWIERZCHNIE: asfalt, bruk, chodnik, drogi leśne i polne, odcinki bez drogi
   
8. KOLOR: żółty pasek, pomiędzy dwoma  białymi w poziomie
9. ROK POWSTANIA: 2016
10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2016
11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2016
12. DŁUGOŚĆ: 20,9 km (według pomiaru GPS)
13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowym, oznakowanie dwustronne. W 2021 roku oznakowanie oceniliśmy jak dostateczne. W paru miejscach brakuje oznakowania, co może spowodować zły kierunek wędrówki.
    

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)

Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.

CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak Lobeliowe Jezioro i Wilczy Gród, żółty lokalny znakowany szlak turystyczny w Województwie Zachodniopomorskim, Powiecie Łobeskim o długości 20,9km. Prowadzi Wysoczyzną Łobeską, przez powiat łobeski – gminę Łobez i Radowo Małe. Teren Nadleśnictwa Łobez. Trasa łatwa, krajobrazowo urozmaicona, wiedzie terenem pagórkowatym, polami, lasami, łąkami, wśród zadrzewień z miejscami widokowymi, starymi drogami, ścieżkami nad jeziorami, przez wsie o rodowodzie średniowiecznym z wiekowymi budowlami i zabytkami. Na szlaku wiele wspólnych przebiegów oraz węzłów ze szlakami rowerowymi, umożliwiających różne warianty wędrówek. Opis szlaku Łobez --> Radowo Małe.

INNE SZLAKI NA TRASIE:

1. P-N-ZLO-137, niebieski pieszy, ŁOBEZ PKP - RESKO, 42,7km
2. Zielony rowerowy "Pomniki i Rezerwaty Przyrody"
   
3. Czerwony rowerowy "Łobeskie Stada Koni"
4. Żółty rowerowy "Zabytkowe Kościoły Wiejskie"
5. Niebieski rowerowy "Doliną Rzeki Regi"
6. Czarny rowerowy "Dziedzictwa Architektury i Techniki"

Naszą wędrówkę rozpoczynamy w okolicach dworca kolejowego PKP w Łobzie - skwerek przy zatoczce autobusowej. Stojące auta skutecznie zasłaniają oznakowanie. Ruszamy kolejno ulicami: Kolejową i Pocztową. Przychodzimy mostem nad Regą i wchodzimy do centrum Łobza. Po prawej stronie widzimy strzelistą wieżę XV wiecznego, gotyckiego kościoła pw Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dalsza droga prowadzi ulica; Mickiewicza i Spokojną. Wychodzimy powoli z miasta na okalające je pola - tutaj niestety musimy posiłkować się naszym śladem gpx lub podglądem. Z pół wchodzimy w las i zarastającą drogą schodzimy w kierunku Regi. Dochodzimy do skrzyżowania z drogą betonową (płyty) i schodzimy do punktu wodowania kajaków na szlaki kajakowym Regi. Tutaj możemy zaplanować krótki odpoczynek i sprawdzić. czy położona troszkę dalej kładka została odbudowana.

UWAGA ! Stan 11.2022. Zobaczymy tabliczkę o zamknięciu szlaku, gdyż kolejny mostek nad starorzeczem Regi jest rozwalony i rozebrany. Jeśli chcecie ryzykować i przejść na mokro, możecie pójść dalej jak my. Jeśli nie trzeba wykonać blisko 3 km obejście (nadłożycie około 1,2km). Niestety gmina Łobez nic nie zrobiła z udrożnieniem szlaku od czerwca 2021 - zobaczymy kiedy im się to uda.

Jeśli jednak planujecie jak my, dalszą wędrówkę szlakiem, przechodzicie przez drewniany mostek nad Regą i łączką, zarysowaną ścieżką dochodzicie do rozwalonej kładki. Po deszczach i przy wysokiej wodzie będzie bardzo ślisko i mokro. Nam udało się przejść. Kierujemy się leśną drogą w kierunku zachodnim i dochodzimy do lobeliowego jeziora - Chełmno. Tutaj nieopodal szlaku kolejne miejsce odpoczynku z widokiem na jezioro.

Co to jest ta magiczna lobelia jeziorna ? Roślina występuje w Polsce tylko na Pomorzu Zachodnim i Środkowym. Przez Polskę przebiega południowa granica zasięgu gatunku w Europie. Jest pod ścisłą ochroną prawną - ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Takie jezioro lobeliowe, pięknie wygląda gdy kwitnie. Roślinożercom nie proponujemy spożywania tej rośliny, gdyż jest trująca - zawiera w swych tkankach alkaloid – lobelinę. Roślina jest reliktem borealno-atlantyckim.

Po odpoczynku, ruszamy na szlak wzdłuż wschodniego i południowego brzegi jeziora. Odcinek słabo oznakowany, po zejściu z drogi. Przy północnym brzegu wchodzimy w drogę leśną. Po kilku kilometrach wchodzimy na teren zabytkowego parku dworskiego w Zachełmiu. Mijamy pomnikowe dęby i dochodzimy do pomnikowej lipy drobnolistnej "Elizabeth" o obwodzie 710 metrów. Niestety jeden z potężnych konarów odłamał się od pnia :( . Po chwili widzimy pozostałości dworu a na przeciw schodów platan "Dzidźka" i dwa pomnikowe cisy. Wychodzimy z parku do Zachełmia. Brukowaną drogą przechodzimy wieś, kierując się na Mesznę. Po drodze pomnikowa Aleja Lipowa. Przed wsią po prawej stronie niewielki pagórek - tutaj umiejscowione jest grodzisko (brak danych). W Mesznej zaopatrzymy się w lokalnym sklepiku. Mijamy wieś i w pewnym momencie, schodzimy z bruku na łąkę i idziemy wzdłuż cieku wodnego do ściany lasu (brak znaków). Drogą leśną dochodzimy do skraju lasu i skręcamy w kierunki wsi Strzmiele. Po chwili widać panoramę z pałacem i kościołem von Borcków. Za znakami kierujemy się do centrum i zwiedzamy zabytkowy barokowy kościół z 1722 roku oraz zespół dworski z XVI i XVIII-XIX wieku rodu von Borcków - obecnie Archiwum Państwowe. Nieopodal pałacu mijamy pomnikowy dąb "Maćko" o obwodzie ponad 610cm.

Po eksploracji zabytków, ruszamy dalej na szlak w kierunku jeziora Głębokie. Dochodzimy do niego dwukrotnie. Wpierw wędrujemy przyjeziornymi skarpami, później odbijamy z drogi ppoż nr 10 w kierunku pola biwakowego z kąpieliskiem. W sezonie letnim idealnie miejsce na biwak. Są wiaty, latryna i pomost z kąpieliskiem. Można również rozpalić ognisko, a nawet powędkować z własnej łodzi - jest pomost i slip. Po odpoczynku ruszamy dalej na szlak. Po chwili odbijamy w drogę leśną. Z czasem zanika i dochodzi do bagniska z kanałem. Przerzucona jest tu drewniana kładka, ale przy wyższym stanie wody, możemy się zmoczyć. Lasem dochodzimy do ścieżki, później drogą leśną dochodzimy do koloni Radowo Małe. Umiejscowiona jest tu fajna agroturystyka "Żurawi Krzyk". Przy agroturystyce skręcamy w prawo i starym traktem wędrujemy do Radowa Małego. Dochodzimy do drogi wojewódzkie nr 147 i skręcamy w prawo. Trzymamy się chodnika. Na rozwidleniu za szkołą skręcamy w drogę z polbruku i schodzimy do mety naszego szlaku przy tzw. patelni. Jest to miejsce odpoczynku z szeregiem wiat i miejscem ogniskowym. Zmieści się tam i 300 osób, więc jest to idealne miejsce na mety rajdów turystycznych.  Niestety w Radowie Małym, jest słaba komunikacja z Łobzem. Jest tylko jeden autobus w sobotę w okolicach 15:30, obsługiwany przez PKS Gryfice, który umożliwi nam powrót do Łobza PKP.

Dziękuję za wspólną wędrówkę.

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.

NA SZLAKU:

ŁOBEZ (niem. Labes) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, na Wysoczyźnie Łobeskiej, w powiecie łobeskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Łobez, położone nad rzeką Regą na Wysoczyźnie Łobeskiej. Przez miasto i gminę przebiega szereg szlaków pieszych i rowerowych oraz szlak kajakowy Ręgą. Pierwsze źródła podają nazwę miasta w formie: Lobis (1271), Lobese (1280), Lobse (1285). Nie do końca wyjaśniona jest etymologia słowa „Łobez”. Przypuszcza się, że miasto wywodzi swoją nazwę od rzeki, nad którą jest położone lub od łabędzia (historycy niemieccy – łabędź – starosłowiańskie: labez, labendz). Starosłowiańskie słowo „laba”, oznaczało wszystko płynące lub zachowujące stan płynny. Inna interpretacja wskazuje pochodzenie nazwy od słowa lobose, które oznaczało miejsce podmokłe, porośnięte tatarakiem, gęstwiną, krzakami, zaroślami zwanym w języku staropolskim łabuziem. W obu przypadkach akcentowana jest lokalizacja osady nad wodą, na co wskazuje występujący także w innych nazwach rdzeń łob (np. Łobżenica, Łobżany).

Herbem Łobza jest wizerunek wilka w koronie, który został zapożyczony od rodu Borków, dawnych włodarzy Łobza, Reska i Węgorzyna posiadających w herbie dwa (a nawet trzy) czerwone wilki na złotym tle. Z rodu tego wywodził się np. ″Czarny Rycerz z Łobza, sprzyjający Polsce rycerz, poseł i rozbójnik Maćko, przeciwna wprowadzeniu protestantyzmu Faustyna i spalona na stosie Sydonia. Przedwojenny herb Łobza nosił datę 1400[17], kiedy to Borkowie potwierdzają prawa wcześniej nadane wydając dokument, w którym dokładnie podają granice miasta. Część tego dokumentu mówi: „...my Borkowie wszyscy podpisani niżej, tak obecnie żyjący, jak i nasi potomkowie ze czcią daliśmy i teraz dajemy naszemu miastu Łobez przywilej i wolność, która jest w tym dokumencie określona. Najpierw dajemy mu pola i łany leżące w jego granicach, które zostaną niżej określone...”

HISTORIA. We wczesnym średniowieczu powstał na prawym brzegu Regi gród obronny Pomorzan, przy którym wytworzyło się podgrodzie. Podgrodzie stało się zalążkiem miasta – skupiała się tam ludność rzemieślniczo-handlowa, pełniło też funkcje administracyjno-wojskowe. W roku 1114 pojawiła się wzmianka o Łobzie, gdzie wymieniony został w dokumencie Bork z Łobza, a następna jest z roku 1247, gdzie sprzedający majątek Siemyśl nazywają siebie Borkami z Łobza, a następna wzmianka pochodzi z 1271. Jest w nich mowa o rycerzu Wolfie Borko (Borko z Łobza) jako panu na Łobzie – „dominus de Lobis”. Dalsze losy Łobza łączą się z losami rodu Borków, którzy byli właścicielami miasta i okolic. Z woli rodu Borcke Łobez (Labes) został miastem w roku 1275. Łobez znalazł się wśród miejscowości, które jako pierwsze na Pomorzu Zachodnim otrzymały prawa miejskie, w 1348 zaś dostał potwierdzenie swoich praw miejskich według prawa lubeckiego. W XIV wieku występuje już burmistrz i rada miejska. Wtedy też Łobez otoczono murami, które przetrwały do XVIII wieku. W 1460 uzyskał własne sądownictwo. Borkowie wznieśli też w Łobzie zamek, który przetrwał do XVIII wieku. W roku 1295 przy podziale Pomorza obszary nad Regą z Łobzem przypadły wołogoskiej linii książąt pomorskich. W 1648 miasto weszło w skład Brandenburgii, a od 1701 w skład Królestwa Prus, które od 1871 weszło w skład Cesarstwa Niemieckiego. W latach 1818–1945 miasto administracyjnie należało do powiatu Regenwalde, początkowo z siedzibą w Resku, a od roku 1860 z siedzibą w Łobzie. W 1945 r. miasto zostało dotkliwie zniszczone (68%). Łobez został zajęty 3 marca 1945 r. po ostrzale artyleryjskim z Suliszewic i nocnych walkach z fanatykami z Hitlerjugend (kompanie bojowe Jagdkommandos uzbrojone w granatniki przeciwpancerne panzerfaust) przez żołnierzy Armii Czerwonej (1 Gwardyjska Armia Pancerna 1 Frontu Białoruskiego, 44 Gwardyjska Brygada Pancerna, dowódca: płk Iosif Gusakowski (1904–1995), później generał, dwukrotny „Bohater Związku Radzieckiego”), 108 Gwardyjski Pułk Czołgów Ciężkich i oddział łobeskich partyzantów, Polaków i (prawdopodobnie) osób innej narodowości (Rosjan, Francuzów, Włochów lub Serbów), którzy zbiegli z okolicznych obozów jenieckich lub miejsc pracy przymusowej (w powiecie obozy jenieckie liczyły łącznie od 2849 do 3476 osób, a łącznie z robotnikami przymusowymi wykorzystywano w powiecie 5–6 tys. osób różnej narodowości, a w Łobzie istniały w czasie wojny dwa obozy pracy). Następnie do Łobza weszli żołnierze polscy z 43 Pułku Artylerii Lekkiej (dowódca: mjr Ilia Sadowski) (6 Brygada Artylerii Lekkiej), którzy stoczyli potyczkę 6 marca 1945 w Świętoborcu z oddziałami X Korpusu SS (dowódca: gen. por. Günther Krappe 1893–1981) w sile 20 czołgów i ok. 500 żołnierzy. Straty niemieckie to ok. 200 żołnierzy (zabitych lub rannych), a pozostali poddali się, a straty polskie to kilku poległych oficerów (porucznik Aleksander Segal – zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych 6 Brygady Artylerii Lekkiej, porucznik Jan Córuś, kapitan Michał Pisariew, podporucznik Fedor Dołganin, podporucznik Maśnikow i podporucznik Mieczysław Niewidziajło (którego ojciec Franciszek Niewidziajło dokonał symbolicznego aktu zaślubin Polski z morzem), którzy zginęli w walce wręcz i kilku poległych żołnierzy (kanonier Kowalski i inni). Mieczysław Niewidziajło pochowany został na cmentarzu w Łobzie, jednej z ulic nadano imię ul. Aleksandra Segala, a w miejscowości Świętoborzec w roku 1987 postawiono pomnik upamiętniający poległych żołnierzy LWP.

NA UWAGĘ ZASŁUGUJE:

1. Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa. Świątynia została ufundowana w XV stuleciu przez ród Borków. Kiedy po sejmiku trzebiatowskim (1534 r.) protestanci objęli we władanie kościół, Faustyna Bork zbudowała poza murami Łobza kaplicę dla katolików. Przez stulecia istnienia świątynia nękana była pożarami. Po jednym z nich budowla była remontowana w latach 1829-1831. Wtedy to do korpusu nawowego od zachodu została w 1831 roku dobudowana trójkondygnacyjna wieża z głazów narzutowych, w stylu neogotyckim zakończona ośmiobocznym hełmem. Po zniszczeniach II wojny światowej budowla odbudowana została w 1949 roku dzięki osobistemu zaangażowaniu księdza proboszcza Władysława Farona. Poświęcona na potrzeby kultu katolickiego w dniu 8 października 1948 roku przez księdza Franciszka Okońskiego. W latach 1972-1974 kościół został zregotyzowany i zmodernizowany. W prezbiterium znajduje się pięć współczesnych witraży (od lewej: bł. Celestyna Faron, św. Jan Paweł II, Jezus Ukrzyżowany (nad tabernakulum), św. Faustyna, bł. ks. Michał Sopoćko) i cztery sceny biblijne w technice sgraffito (fresk)[potrzebny przypis]. Pod oknami nawy głównej z obu jej stron widnieją freski z 1969 r. (odnowione w 2001 r.) przedstawiające sceny z Nowego Testamentu. W kościele są relikwie błogosławionej Faustyny i Jana Pawła II, który w roku 1962 był na krótko w Łobzie i nawiedził świątynię podczas spływu kajakowego. Wysoko nad łukiem tęczowym umieszczony jest średniowieczny krucyfiks, cudownie odnaleziony podczas odbudowy świątyni. Pod kościołem zaczyna się podobno tunel, prowadzący pod miastem, z zasypanym wyjściem w okolicach zburzonego w 1945 „Pomnika Rolanda”.
   
2. Zespół pałacowo – parkowy z XIX w. na terenie SBS Stado Ogierów Łobez Sp. z o.o. Świętoborzec. Decyzją władz Królestwa Prus w Świętoborcu w roku 1876 powstaje Pomorska Stadnina Koni w Łobzie (Pommersches Landgestüt Labes), której założycielem i pierwszym dyrektorem zostaje Julius von Schlütter (wcześniej komisaryczny koniuszy – nominacja z rąk barona Ferdinanda von Münchhausena z dniem 10.04.1876). Julius von Schlütter pochodził ze Stade i przez wiele lat był oficerem dragonów w Celle. W roku 1874 wystąpił z wojska i wraz z częścią swoich podwładnych brał czynny udział w budowie łobeskiej stadniny. Zasadniczym zadaniem stadniny było uszlachetnianie koni hodowanych na Pomorzu, gdzie już w roku 1887 roku stado liczyło 200 ogierów, przeważnie półkrwi arabskiej. Nocą 2 marca 1945 koniuszy Johannes Althaus ze stadem około 350 koni i źrebiąt (w tym koni pełnej krwi) ruszył na zachód, aby w ten sposób uratować przed Armią Czerwoną łobeskie konie. W Konarzewie k. Nowogardu zostają zatrzymani przez Rosjan, tam postrzelony Althaus zmarł 3 marca 1945[24]. Łobeskie konie zostały zagarnięte przez Rosjan i razem z młodymi chłopcami (Niemcami) pilnującymi stada oraz 17 zatrzymanymi w międzyczasie Francuzami (jeńcy z obozów pracy) wywiezione na Krym i w góry Kaukazu. Tylko niewielka część hodowli zachowała się w Łobzie (według byłego weterynarza stadniny – dr. Froehlicha).
3. Wzgórze Rolanda - pomnik ku czci poległych w I wojnie światowej żołnierzy niemieckich. W roku 1922 mieszkańcy miasta postanawiają uczcić pamięć 208 poległych na I wojnie światowej mieszkańców Łobza i postawić im pomnik Rolanda na specjalnie usypanym do tego celu Kopcu Rolanda, gdzie całość budowy ma zostać sfinansowana z dobrowolnych darowizn i zbudowana w czynie społecznym z pomocą 1096 bezrobotnych osób. Autorem projektu został berliński rzeźbiarz Hans Dammann, a całość opracowała pracownia Fritza Richtera-Elsnera (1884–1970). Nad całością prac związanych z budową pieczę miał porucznik Schultze. Mieszkańcy miasta przepracowali łączni 4850 godzin, przewieźli 1360 m³ ziemi i około 300 ton materiału kamiennego sprowadzono do budowy budowli megalitycznych (Megalit, Kromlech, Kamienie runiczne), gdzie na stoku kopca sztuczne kurhany wznosiły się stopniowo w górę. Pomnik wraz z postumentem mierzył 10,5 m i był widoczny z każdego punktu miasta, a sam Kopiec Rolanda (Wzgórze Rolanda) ma obecnie ok. 100 metrów wysokości. Licząc od poziomu obecnego cmentarza rzeczywistą wysokość kopca można szacować na kilkanaście metrów. W dniu 1 sierpnia 1926 miało miejsce uroczyste odsłonięcie pomnika, przedstawiającego rycerza na cokole oraz 7 kolumn. Na odsłonięcie przybył prezydent Rzeszy (Republiki Weimarskiej)– Paul von Hindenburg. Koszt cementu do odlania postumentu, cokołu kolumny i figury pomnika szacuje się na 25 000 marek. Jeżeli podliczyć wartość wszystkich prac oraz koszty materiałów, wynosiłyby one razem ponad 80 000 marek[25]. W roku 1931 wytwórnia filmowa Kulturfilm Erich Puchstein nakręciła niemy 12-minutowy film Heldentum – Volkstum – Heimatkunst (Inna nazwa: Die Stadt im Osten) o pomniku Rolanda z widokiem na Łobez (reżyser – Fritz Puchstein 1893–1968).
4. Zabytkowe mosty kolejowe w Świętoborzu. Most kolejowy linii nr 202 nad Brzeźnicką Węgorzą (lewy dopływ Regi długości 38 km). Tuż obok nad Brzeźnicką Węgorzą zachował się most rozebranej linii Reskiej Kolei Wąskotorowej z Dobrej Nowogardzkiej do Łobza przez Mieszewo. Linia została uruchomiona 26 lipca 1896r. Jej długość – 21 km, prześwit – 1000 mm. Przewozy pasażerskie realizowano do 1991r., w 1995 r. rozebrano odcinek z Mieszewa do Łobza.
5. Lapidarium w Łobzie. Przed wejściem na cmentarz komunalny znajduje się lapidarium zawierające nagrobki z dawnego cmentarza niemieckiego.

Jezioro Chełm (Chełmno) – jezioro na Wysoczyźnie Łobeskiej, położone w gminie Łobez, w powiecie łobeskim, w woj. zachodniopomorskim. Powierzchnia zbiornika wynosi 6,52 ha. Jezioro jest otoczone lasem sosnowo-dębowym. Według danych Urzędu Miejskiego w Łobzie nad brzegiem jeziora Chełm występuje lobelia jeziorna, której sprzyja oligotroficzny charakter jeziora. W 1955 roku zmieniono urzędowo niemiecką nazwę jeziora – Gollen-See, na polską nazwę – Chełmno. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych w wykazie hydronimów przedstawiła nazwę Chełm.

Zachełmie (niem. Löpersdorf ) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, na Wysoczyźnie Łobeskiej, w powiecie łobeskim, w gminie Łobez. Nazwa wsi pochodzi od nazwiska właścicieli- rodziny von Loeper. Jest to największy w gminie park naturalistyczny. Założenie dworsko-parkowo-folwarczne zostało założone przez rodzinę Loeperów w XVIII wieku. Wzdłuż drogi Zachełmie - Meszne rozciąga się pomnikowa aleja lipowa, a jej długość sięga kilometra, z widokiem na dolinę Regi. Na jego terenie zachowała się pozostałość dawnego pałacu - taras podjazdowy z murem oporowym. W parku znajduje się cenny starodrzew m.in. dęby, akacje, klony, dwa wiekowe cisy, potężny platan oraz lipa drobnolistna. Na uwagę zasługują:

• Lipa drobnolistna "Elizabeth", to największy okaz lipy na Ziemi Łobeskiej, obwód 710cm, wiek około 250 lat zaś wysokość sięga 30 metrów. Drzewo o pięknej historii związanej z Janem Fryderykiem Loeperem byłym właścicielem Ziemi Strzmielskiej, który nadał drzewu imię, ku czći swojej córki. Jeszcze do niedawna posiadała 5 potężnych konarów. Jednak wiek drzewa i choroby spowodowały odłamanie się wschodnich konarów.
• Platan "Dzidźka", potężne drzewo o obwodzie pnia 380 cm i wysokości około 21 metrów.

Strzmiele (Strzemiele, niem. Stramehl) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, na Wysoczyźnie Łobeskiej, w powiecie łobeskim, w gminie Radowo Małe, nad strugą Meszną. Około 0,5 km na wschód od wsi znajduje się Jezioro Strzemielskie, a ok. 0,2 km na północny wschód jezioro Jurkowo. Wieś była siedzibą jednego z najstarszych i najpotężniejszych rodów rycerskich na Pomorzu, mającego jeszcze słowiańskie korzenie. W 1255 kasztelan kołobrzeski Bork po złożeniu urzędu osiadł na swoich posiadłościach wokół Reska i Łobza, które w tym czasie były terenami przygranicznymi. Niedaleko przebiegała granica z Brandenburgią, Pomorza zachodniego oraz Polski. Pierwsza wzmianka o Strzmielu pojawia się w dokumencie z 1288 r. W tym czasie miejscowość miała nazwę „Wolfsberg” (Wilcza Góra). Według literatury wyraz „Bork” w miejscowym dialekcie słowiańskim oznaczał wilka. W herbie rodu umieszczone były dwa biegnące wilki. Stad również nazwa "Wilczy Gród". Historyczne podania informuję, że w Strzemielu wzniesiono zamek warowny, w zakolu strumyka, na północ od dzisiejszej wsi. Do dzisiaj zachowało się wzgórze zamkowe otoczone podmokłymi łąkami. W pobliży zamku rozwinęła się osada która w 1348 roku uzyskała lubeckie prawo miejskie. W 1338 roku zamek został zniszczony podczas oblężenia przez wojska księcia Barnima III Wielkiego. Wynikiem najazdu była zbyt samodzielna i niezależna polityka Borków wobec władzy książąt pomorskich. Prawdopodobnie w tym samym czasie zniszczono świeżo lokowane miasto. Osadę, jak i zamek odbudowano. Podczas wojny polsko-krzyżackiej w zamku przebywał książe Wilhelm z Geldri porwany przez  Maćka Borka (Matzke von Borcke) oraz Eckharda von dem Wolde. Podążał on z krucjatą przeciw Litwinowm do Malborka w 1388 roku. Akcja była opłacona przez króla polskiego Jagiełłę. Skandal odbił się echem nawet w samym Rzymie. W odwecie Krzyżacy spalili w 1393 r. zamek w Strzmielu, siedzibę Maćka Borka. Według różnych informacji, w tym czasie wybudowano nowy zamek w miejscu dzisiejszego dworu. Jednak jest to mało prawdopodobne, ponieważ przekazy historyczne z XVI w. (1551, 1583) opisują jeszcze starą warownie usytuowaną w zakolu strumienia, której fragmenty zachowały się do dzisiaj. W 1534 lub 1540 r. w średniowiecznym zamku w Strzmielu urodziła się znana pomorska czarownica Sydonia von Borcke, spalona w 1620 r. w Szczecinie. W XIX w. Sydonia została bohaterka powieści J. W. Meinholda oraz tematem jednego z obrazów sławnego angielskiego malarza E. Burne-Jonsa. W Strzmieleńskim zamku/dworze nocował również sławny kartograf E. Lubinus, przyjęty przez Adriana Borka. Starą warownię opuszczono prawdopodobnie na przełomie XVI i XVII wieku.

• Zespół dworski z XVI i XVIII-XIX wieku w Strzmielu. Dwór powstał na miejscu zamku Borków, w formach skromnego klasycyzującego baroku charakterystycznego dla terenów Pomorza Zachodniego. Siedziby w tym samym typie istniały w Stolcu, Siemczynie, Łoźnicy (ruina), Radowie Wielkim (nie istnieje). Zastosowane w Strzmielu formy architektoniczne popularne były również w innych krajach protestanckiej Europy. Dla przykładu można podać, że ukończona w 1734 r. siedziba ziemiańska o bardzo podobnie zakomponowanej elewacji oraz charakterystycznym surowym detalu zachowała się w Döbbelin w niemieckim kraju związkowym Saksonia-Anchalt.  Położony jest na sztucznym wzniesieniu o narysie zbliżonym do kwadratu, wokół którego zachowały się pozostałości fosy. Jak to bywa kolejni właściciele rozbierali, przebudowywali i modernizowali dwór Borków. Po przejeciu przez mieszczański ród Loeperów w 1780 roku, wykonano kolejną modernizację dworu, przekształcając go w budynek mieszkalny. Zespół dworski otoczony jest ceglanym murem. Siedziba ziemiańska składa się z dworu oraz dwóch niewielkich pawilonów tzw. Kavaliershaus lub strażnice (domki gościnne) usytuowanych przy bramie wjazdowej. Rezydencję wzniesiono z kamienia (piwnice) oraz cegły. Budynek mieszkalny oraz mur ogrodzenia swą dzisiejszą formę uzyskały w wyniku wielu etapów budowlanych, stąd poszczególne partie murów zróżnicowane są pod względem zastosowanych technik budowlanych oraz wielkości ciosów kamiennych i cegieł. Elewacje w większości zostały otynkowane. Jedynie parter ryzalitu wschodniego oblicowany został kamieniem polnym. Kamień gładko ociosano w licu muru, natomiast mniej dokładnie obrobiono w miejscu powierzchni stycznych, dodatkowo uzupełniając drobnym kamieniem. W 2. lub 3. ćw. XIX w. rozebrano kamienny most, splantowano fosę od południowego zachodu i założono szeroki podjazd. Wymurowano nowy fragment muru kurtynowego oraz słupki bramne. Po 1945 r. majątek upaństwowiono, natomiast pałac użytkowany był przez gminę Radowo Małe, jako budynek mieszkalny. W 1966 r. obiekt był już nie zamieszkały i popadał w ruinę. W 1987 roku zniszczony dwór przejęło Archiwum Państwowe, a następnie rozpoczęło gruntowny remont. Niestety podczas adaptacji zabytku, zlikwidowano klasycystyczny ganek, który charakteryzował się wysokim poziomem wykonania. Pomimo braku przekazów historycznych rozebrano oryginalne schody z ok. 1780 i wymurowano dzisiejsze, nawiązując w nieudolny sposób do form znanych z pałaców z pierwszej połowy XVIII w. Wbrew zasadom konserwatorskim otwór drzwiowy zaakcentowano pseudobarokowym portalem. Zmieniono również oryginalny otwór okienny w szczycie. Szczególnie szkodliwe dla ekspozycji zabytku było splantowanie w latach 2005-2010 szesnastowiecznej fosy, w celu usypania podjazdu dla samochodów. Wnętrza dworu są dwutraktowe z sienią wejściową na osi. W tylnym trakcie, w części południowej usytuowany jest długi salon z drewnianymi schodami zabiegowymi. Pomieszczenie w ryzalicie wschodnim pełniło prawdopodobnie rolę salonu ogrodowego. Obecna aranżacja wnętrz pochodzi z czasów odbudowy. Z dawnego wystroju zachowały się jedynie pojedyncze drewniane obramienia drzwi pochodzące z 3 ćwierci XIX w. Na szczególną uwagę zasługują piwnice nakryte masywnymi sklepieniami krzyżowymi oraz kolebkowymi. Monumentalny charakter ma duża sala w pierwszym trakcie na osi, w której sześcioprzęsłowe sklepienie wsparto na dwóch słupach po środku. W murze pomiędzy korpusem głównym a ryzalitem wschodnim zachowała się szesnastowieczna strzelnica. Wnętrza pawilonów gościnnych są jednoprzestrzenne. W murach zachowały się relikty dawnych kominków. Więcej o zamku i dworze na stronach https://www.powiatlobeski.pl/bork-znaczy-wilk-wilcze-gniazdo-w-walce-z-krzyzakami.html , https://zabytek.pl/pl/obiekty/strzmiele-dwor  .
• Strzmiele – Kościół NMP Matki Kościoła i św. Andrzeja Apostoła. Obecny kościół pochodzi z 1722 r. Taka data zachowała się na polichromii nad portalem. Po II wojnie światowej był czynny, od 1953 r. zdewastowany. Od 1956 r. kościół był owczarnią, później ruiną. Od 1992 r. rozpoczął odbudowę kościoła ks. prob. Wacław Pławski, na zasadzie rekonstrukcji. Kościół zbudowany jest z cegły na rzucie prostokąta, orientowany, zamknięty 5-bocznie; wieża od zachodu na planie 8-boku, przykryta dachem namiotowym, nad nawą dach 2-spadowy; od południa - portal barokowy. Na wieży kościoła znajduje się dzwon z 1592 roku wykonany przez stargardzkiego ludwisarza Joachima Karstede. Przy kościele znajduje się pomnik oraz dwa nagrobki poświęcone poległym w I wojnie światowej członkom rodziny von Loeper.
• Dąb Maćko ponad 600cm w obwodzie, strzeże Maćkowych łupów. Legenda o skarbach ukrytych pod zamkowym wzgórzem jest mało prawdopodobna. Prowadzone walki wyczerpały finansowo Borków. W 1408 r. Maćko ułożył się z Krzyżakami. W zamian za wysoką pożyczkę, zobowiązał się że w wojnie z Polską stanie po stronie Zakonu. Tej obietnicy jednak nie dotrzymał. W marcu 1410 roku wszedł w spór z zakonem, i opuścił Malbork. Źródła podają że wraz innymi kompanami walczył pod Grunwaldem po stronie polskiej . Zmarł w 1455 r.

Jezioro Głębokie - jezioro na Wysoczyźnie Łobeskiej, położone w gminie Radowo Małe, w powiecie łobeskim, w woj. zachodniopomorskim. Ppołożone jest w zaciszu lasu, o pow. ok 30-32 ha, a jego max głębokość sięga ok 11,5m. Według typologii rybackiej, jezioro to jest jeziorem sandaczowym. Przez jezioro przepływa struga Meszna, która biegnie z okolic jeziora Piaski, uchodzi do Jeziora Głębokiego przy zachodnim brzegu i wypływa przy południowym biegnąc dalej do Jeziora Strzemielskiego. Na północnym brzegu akwenu, pole biwakowe z infrastrukturą oraz kąpielisko z pomostem.

Radowo Małe (niem. Klein Raddow) – wieś w północno-zachodniej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, na Wysoczyźnie Łobeskiej, w powiecie łobeskim, gmina Radowo Małe. Ziemie związane z Księstwem Zachodniopomorskim, a następnie z Monarchią Brandenburską. W centrum wsi znajduje się kamienny kościół z 1840 r.. Przy kościele stoi dzwonnica z dzwonem z 1580 r. oraz kamienny postument – pomnik poświęcony mieszkańcom wsi poległym w I wojnie światowej. Pierwotnie pomnik stał w miejscu dobudowanego prezbiterium. Do niedawna elementy konstrukcyjne pomnika pozbawione tablic były wykorzystywane jako kapliczka.  Podczas remontu kościoła i modernizacji placu przykościelnego odnaleziono przysypane gruzem cztery kamienne tablice. Trzy są zachowane bardzo dobrze, na czwartej inskrypcje są skute. W marcu 2010 r. parafianie pod „przewodnictwem” proboszcza Grzegorza Kalamarza odrestaurowali pomnik.  Działalność ta jest jednym z niewielu pozytywnych, czynnych przykładów w zakresie zachowania historii wsi i jej dawnych mieszkańców.  Na uwagę zasługuje również pomnik przyrody – świerk pospolity o obwodzie pnia 325 cm mierzonym na wysokości 130cm i wysokości 28m.

SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 1
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 2
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING – 1

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.