P-Z-ZS-156, zielony, pętla SZCZECIN GOCŁAW SKM - SZCZECIN GOCŁAW SKM, 3km

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.

1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl: P-Z-ZS-156
2. NUMER SZLAKU WG PTTK: brak
   
3. PRZEBIEG SZLAKU: Szczecin Gocław SKM - restauracja Weinberg (relikty) - Wieża Gocławska (Bismarcka) - restauracja Kafeebeerg (relikty) - restauracja Julo (relikty) - Szczecin Gocław SKM
   
4. NAZWA SZLAKU: Szlak Historyczny Po Zielonych Wzgórzach
   
5. POWIAT: Grodzki Szczecin
6. GMINA: Szczecin
7. NAWIERZCHNIE: drogi utwardzone, drogi leśne, asfalt, chodniki
   
8. KOLOR: żółty trójkąt, na białym kwadracie
   
9. ROK POWSTANIA: 2024
10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2024
    
11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2024
12. DŁUGOŚĆ:  3 km (według GPS)
    
13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze pętli. Na szlaki tablice historyczne. Opisy obiektów na szlaku - dr Marek Łuczak Pomorskie Towarzystwo Historyczne.
    

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)

Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.

CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak Historyczny Po Zielonych Wzgórzach, jest jednym z dwóch, które powstały w 2024 roku, ze środków Szczecińskiego Budżetu Obywatelskiego, połączonych żółtym szlakiem pieszym Gocławskim Celem szlaku, jest ukazanie walorów turystycznych, przyrodniczych i historycznych Lasu Gocławskiego (nazwa urzędowa Uroczysko Kupały). Ten krótki szlak spacerowy, łączy przeszłość, z teraźniejszością i jest idealnym przykładem na zagospodarowanie miejskich terenów leśnych wokół Wieży Bismarcka (Gocławskiej). Wraz z istniejącym żółtym szlakiem pieszym, ukazuje piękno okolicy i idealnej na weekendowe i nie tylko spacery. Na pewno jest to również gratka dla poszukiwaczy starego Szczecina i śladów po atrakcyjnych miejscach rekreacyjnych, których przed wojną nie brakowało w okolicach Szczecina, a po wojnie zostały doszczętnie zniszczone. Na trasie szlaku umiejscowione są tablice historyczne, mapy turystyczne i drogowskazy (w budowie).

OPIS CAŁOŚCI SZLAKU

Początek/koniec szlaku umiejscowiony jest przy przystanku Szczecińskiej Kolei Metropolitarnej Szczecin Gocław, skąd wyruszymy śladem przeszłości  Ruszamy drogą gruntową wzdłuż torów. Po lewej mamy schody prowadzące na Zielone Wzgórze. Jeśli interesuje Was tylko wieża, możecie z nich  skorzystać. Jeśli nie, idziemy za znakami szlaku. Po chwili jesteśmy na wypłaszczeniu. To właśnie tutaj znajdowała się duża restauracje Weinberg, zbudowana na początku XX wieku, na zboczach Zielonego Wzgórza. Na prawo mamy piękny punkt widokowy na Odrę, jezioro Dąbie i Szczecin Gocław z zabytkową willą Strutza. W tym miejscu dochodzi do nas żółty szlak pieszy Gocławski (od pętli autobusowo-tramwajowej Szczecin Gocław), który będzie nam chwilkę towarzyszył.

Teraz czeka nas podejście na Zielone Wzgórze 70 m.n.p.m. . Jego wypłaszczony szczyt mieście obecnie zbudowaną w 1921 roku Wieżę Bismarcka (Gocławską), ale znajdziemy tam ślady wcześniejszej wieży drewnianej (betonowy fundament). Po wielu latach zaniedbania przez miasto a potem prywatnych właścicieli, wieża znalazła wreszcie dobrego gospodarza, który rozpoczął rewitalizację budowli i przyległych do niej terenów. Obecnie, w weekendy można zwiedzać wieżę z przewodnikiem - w tym jest wejście na taras widokowy (widok niesamowity). Szczegóły na stronie https://tower.rentumi.pl/zwiedzanie . Podczas zwiedzania poznamy historię tego miejsca. Jeśli jednak będzie zamknięte, to i z samego wzgórza mamy widok na Odrę i jezioro Dąbie.

Po zwiedzeniu, lub krótkim odpoczynku, ruszamy dalej na szlak. Schodzimy ze wzgórza, przechodzimy przez strumień i skręcamy w prawo - szlak żółty pieszy skręca w lewo. Wędrujemy wzdłuż malowniczego wąwozu strumienia Glinianka. Po kilkuset metrach, po prawej stronie widzimy kupki cegieł, betonu i wąwóz. To właśnie na tym terenie znajdowała się strzelnica sportowa, należąca prawdopodobnie do kompleksu rekreacyjnego restauracji Julo. Ale o niej później. Przed nami spacer szerokim traktem, który czasem "zakłóca" przebiegnięcie sarny. Po drodze mijamy zarośniętą drogę leśną - w prawo. Przed wojną była ładnie wyjeżdżona, gdyż na wzgórzu znajdowała się urokliwa, leśna restauracja Kaffeeberg, zbudowana pod koniec XIX wieku. Teraz odnajdziemy jedynie pojedyncze cegły w dużym wykopie. Wracamy na szlak i dochodzimy do wąwozu ze strumieniem Osiniec. Tutaj mamy dwie opcje dalszego spaceru. Pierwsza za groblą skręcić w lewo na żółty szlak pieszy i zdobyć najwyższe wzniesienie Zielonych Wzgórz 77 m.n.p.m. (wyższa od Zielonego Wzgórza 70 m.n.p.m. z wieżą Bismarcka). Druga naszym szlakiem.

Przed groblą skręcamy za oznakowaniem w lewo. Wędrujemy leśną drogą, wzdłuż głębokiego i malowniczego wąwozu wykreowanym przez strumień Osiniec. Mijamy wzniesienia po lewej stronie drogi - na jednym z nich była mijana wcześniej restauracja Kaffeeberg. Dochodzimy do płaskiego wyniesienia - Leśnego Wzgórza. To właśnie na nim w 1842 roku, zbudowano restaurację Julo, z spory terenem rekreacyjnym. Dochodzimy do schodów, prowadzących na teren dawnej restauracji. Może go trochę poeksplorujecie, znajdując restauracyjną porcelanę. Przy schodach skręcamy w prawo. Schodzimy dawną drogą dojazdową z Gocławia. MOżna sobie wyobrazić wycieczkowiczów spacerujących do restauracji, a nawet jadące tą drogą dorożki :) . Dochodzimy do węzła z żółtym szlakiem pieszym.

Tutaj możemy wybrać aż trzy opcje spaceru. Żółtym szlakiem w prawo, zdobędziemy najwyższe wzgórze w Lesie Gocławskim 77m.n.p.m. (wyższe od Zielonego Wzgórza z wieżą o 7 metrów) i dojść do ulicy Tęczowej - potem do przystanku autobusowego na ulicy Pokoju. Lub nawet dalej do drugiej ścieżki historycznej Po Starym Bukowie (Alt Buchholz). Żółtym szlakiem w lewo wrócimy na Wieżę Bismarcka i potem na przystanek. Możemy również dalej iść naszym szlakiem. Przy tej opcji warto popatrzeć w lewo. Późną jesienią, zimą i wiosną, gdy bukowy las zarastający wzgórze nie ma liści widać wieżę Bismarcka, a i samo zbocze jest malownicze. Gdy dojdziemy do zabudowań, na zboczu zobaczymy również tajemnicze wejścia, do starych schronów. Służyły one mieszkańcom podczas nalotów alianckich. Jednak zimą 1945 roku, po ewakuacji ludności zostały zaadaptowane na podziemne stanowisko dowodzenia. To stąd, planowano dowodzić obroną Festung Stettin. Jak wiemy nie doszło do walk w samym Szczecinie, zaś garnizon wraz z władzami uciekł na zachód. Obecnie schrony i korytarze są zamknięte, zdewastowane, a miejscami zawalone. Po chwili ulicą Koszalińską wrócimy do przystanku SKM i końca/początku szlaku.

Dziękuję za wspólną, historyczną wędrówkę. Cieszę się że mieszkańcy wybrali właśnie ten projekt do realizacji w ramach Szczecińskiego Budżetu Obywatelskiego. Ale była to ciężka praca jego pomysłodawców; Wojciecha Kłodzińskiego, Arkadiusza Lisińskiego.

Na szlaku węzły z żółtym szlakiem pieszym Gocławskim - https://wedrujznami.pl/P-Y-ZS-041 . Umożliwia to nam spacery po Lesie Gocławskim w formie dwóch pętli, oraz dojście do naszego szlaku od ulicy Pokoju i pętli na Szczecinie Gocławiu. Dojdziemy nim również do drugiego Szlaku Historycznego Po Starym Bukowie.

OPISY OBIEKTÓW ORAZ ICH HISTORIA

Zielone Wzgórze 70 m.n.p.m. (Winnogóra, niem. Weinberg), to wzniesienia na wschodnim końcu Wzgórz Warszewskich, na terenie Lasu Gocławskiego (Uroczysko Kupały). Po wojnie wzgórzu nadano nazwę Winnogóra, które jednak nie przyjęło się w świadomości mieszkańców miasta, w większości źródeł i publikacji będąc zastępowanym zwyczajową nazwą Zielone Wzgórze. Dawniej nosiło ono nazwę Winne Wzgórze ze względu na uprawiane na jej stoku w okresie od XVIII do XIX w. winorośle. Nowe odmiany winorośli oraz mikroklimat sprzyjają uprawie tych roślin. I tak winorośle uprawiano na gocławskich wzgórzach, jak i na terenach dzisiejszych Pomorzan. Owoce przetwarzane były w szczecińskich winnicach. Początki upraw datowane są na okres późnego średniowiecza, gdy okoliczne ziemie zajął klasztor Cystersek. To właśnie one zapoczątkowały lokalną produkcję wina z winorośli. Po kasacji zakonu, tradycje były kontynuowane przez kolejnych właścicieli, aż do końca XIX wieku. Niestety zaniechano przemysłowej uprawy winorośli na gocławskich wzgórzach, ze względu na konkurencję o wiele większych i bardziej wydajnych pól Zielonej Góry. Pod koniec XIX wieku na wschodnim zboczu wzniesienia, zbudowano dużą restaurację Weinberg (nazwa od wzgórza). Niestety ta naprawdę wspaniała budowla, nie przetrwała do dzisiaj. Została rozebrana po wojnie, jak i stojąca obok kaplica ewangelicka. I tak zbocza Winnej Góry oraz ruiny znanego przed wojną lokalu, zaczęły zarastać bukowym lasem, który widzimy dzisiaj. Ale wszelkie wskazania pokazują, że można to odtworzyć i może znajdzie się odważny inwestor, który rozpocznie produkcję naszego szczecińskiego wina. Właściciel Wieży Bismarcka, ma w planach wykonać nasadzenia kilkudziesięciu krzewów, uprawianej tu odmiany winorośli. Od 1844 roku na wzgórzu znajdowała się dwudziestometrowa drewniana wieża widokowa. Zwieńczoną stożkowatym dachem i posiadającą dwa tarasy budowlę rozebrano w 1908 roku. Do dnia dzisiejszego, zachował się fundament wieży. W 1912 roku, rozpoczęto budowę pomnika/mauzoleum poświęconemu Ottowi von Bismarckowi - dzisiejsza wieża Bismarcka (Gocławska).

Wieża Bismarcka (Gocławska, niem. Bismarckturm), jest jedną z wielu budowli w kształcie wieży lub kolumny (niektóre źródła podają 172, niektóre 237) wybudowanych w latach 1869-1934. Budowę wieży zainicjowano w 1899 roku, jednak problemy z lokalizacją budowli opóźniły rozpoczęcie budowy (brano pod uwagę Wyspę Grodzką). W 1910 roku Związek Budowy Pomnika Bismarcka Prowincji Pomorze pod przewodnictwem gubernatora von Eisenharta rozpisał konkurs na projekt wieży. Do realizacji wybrano projekt autorstwa Wilhelma Kreisa, wzorowany na mauzoleum Teodoryka w Rawennie i grobowcu Cecylii Metelli. Kamień węgielny położono w ramach obchodów setnej rocznicy bitwy pod Lipskiem w 1913 roku. 10 sierpnia 1921 roku odbyło się uroczyste otwarcie wieży. Jej wysokość wynosi 25 metrów, wykonana zaś została z betonu i licowana jest z zewnątrz wapieniem muszlowym. Wejście do budowli akcentuje dwukolumnowy dorycki portyk zwieńczony trójkątnym naczółkiem i tarasem widokowym. Po wąskich i krętych schodach możemy wejść na górną kondygnację, oraz na taras widokowy, z którego możemy podziwiać krajobraz północnego Szczecina, Odry i jeziora Dąbie. Przetrwała działania wojenne bez uszczerbku. Po II wojnie światowej usunięto orły i popiersie Bismarcka, zrzucając na zbocza Zielonego Wzgórza. Zachował się jednak napis we wnętrzu „Wir gehen mit eisernem Schritt, zermahlen, was der Herstellung der deutschen Nation und ihrer Herrlichkeit und Macht entgegensteht“(tłumaczenie):„Idziemy żelaznym krokiem, miażdżymy to, co stoi na przeszkodzie odnowieniu narodu niemieckiego i jego świetności i potędze”

Gospodarowało nią miasto, wojsko, od 2001 roku prywatny właściciel (Spółka KPW Bismarck Kałuski). Wieża powoli niszczała i pomimo szumnych planów nic nie robiono. Sprawiała jedynie radość wspinaczom ze Szczecińskiego Klubu Wysokogórskiego, którzy wytyczyli a niej wiele tras, o dość wesołych nazwach np. Histeria, Trepanacja, Terminator, czy Chwila Słabości. Właśnie na nich przeprowadzono pierwsze w Polsce zawody wspinaczkowe na sztucznym obiekcie. Trasy zamknięto 1 1999 roku po serii wypadków wspinaczy amatorów. Dopiero w 2020 roku wieżę przejął nowy właściciel Wojciech Kłodziński (Rentumi Tower Sp. z o.o. ) i wziął się ostro do roboty, poddając obiekt i okolice kompleksowej renowacji. Odnalazł fragmenty orłów, które możemy zobaczyć na placu przed wieżą. Odbudowuje pod "okiem" konserwatora zabytków, kolejne elementy wieży. Obecnie można już zwiedzać ją z przewodnikiem, a nawet zorganizować imprezę. Szczegóły - www.tower.rentumi.pl  . 

Relikty kaplicy ewangelickiej. Położone 200 metrów na północ, od restauracji Weinberg. Z powodu rosnącej liczby wiernych oraz znacznego oddalenia kościołów w Golęcinie i Stołczynie, w 1921 roku na skarpie Zielonego Wzgórza wybudowano kaplicę. Był to nieduży drewniany budynek, założony na planie prostokąta, usytuowany na skarpie za kamienicą przy ul. Lipowej 18. Nabożeństwa odprawiał pastor ze Stołczyna. Po wojnie kaplica nadal pełniła swoją funkcję, służąc ludności polskiej. W latach 70- tych XX w. budynek zaczął osuwać się w kierunku torów kolejowych. Chcąc uniknąć katastrofy, rozebrano go. Zachowały się jedynie kamienne schody, biegnące od wiaduktu przy ul. Lipowej do miejsca, gdzie stała świątynia.

Leśniczówka i restauracja Forsthaus Julo, powstała na Leśnym Wzgórzu 14 sierpnia 1842 roku, z inicjatywy Stowarzyszenia Upiększania Miasta. Ponieważ wywołało to sprzeciw okolicznych rolników, 2 kwietnia 1843 roku zawarto z nimi umowę, w myśl której Leśne Wzgórze zostało udostępnione wycieczkowiczom. Warunkiem było utrzymanie leśnego charakteru tego miejsca i zakaz wznoszenia dalszej zabudowy. Atrakcyjne położenie lokalu sprawiło, że turyści chętnie go odwiedzali. Prowadziły do niego urokliwe ścieżki a dojazd dorożką możliwy był od ulic Tęczowej i Koszalińskiej. Restauracja słynęła ze wspaniałej kuchni, a o atrakcyjność lokalu podnosiły; położona nieopodal strzelnica sportowa oraz ogródek kawiarniany z placem do gier. Lokal należał do stowarzyszenia Stolzenhagener Bauernverband, przemianowanego następnie w Stolzenhagener Bauerngenossenschaft. Pierwszym oberżystą był A. Neuendorf, po nim Otto Grensing, następnie od 1911 roku kierował nim Max Engel. W 1930 roku nowym kierownikiem został Wilhelm Schellhase, w latach 1934-1943 jako oberżysta wymieniany jest Fritz Schabacker. Podczas wojny ocalał, lecz niezagospodarowane budynki uległy dewastacji i rozbiórce. Obecnie jedynymi śladami po Forsthaus Julo są schody, betonowe fragmenty fundamentów na szczycie Leśnego Wzgórza oraz pozostałości fundamentu budynku przy strzelnicy. 

Restauracja Kaffeeberg, mieściła się w Lesie Warszewskim, na szczycie wzniesienia, zwanego Wzgórzem Kawiarnianym (nm. Kaffeberg). Została zbudowana pod koniec XIX wieku w stylu rustykalnym. Jej właścicielem było stowarzyszenie Stolzenhagener Bauerngenossenschaft, a oberżystą Max Engel, który kierował również restauracją Forsthaus Julo. W latach  1915-1916 funkcję oberżysty pełnił Gustav Fensch.  Od 1930 roku funkcję tą pełniła Helene Beyer. Podczas II wojny w zabudowaniach restauracji urządzono obóz pracy Lager Kaffeberg dla robotników, zatrudnionych w firmie Luther und Co. Budynki do końca wojny przetrwały w stanie nienaruszonym, a po 1945 roku zostały rozebrane dla pozyskania cegły.

Restaracja Etablissement Weinberg. Na niższym tarasie Zielonego Wzgórza, pod koniec XIX wieku, zbudowano restaurację. W 1897 roku, parcelę kupił od armatora Oscara Brauenlicha za sumę 24 tys. marek- August Bandoli, który po wyrównaniu części wzgórza wzniósł tutaj dużą restaurację. Bandoli prowadził restaurację do 1901 roku, kiedy to nowym właścicielem został Carl Pflugradt. W 1903 roku właścicielem został Hugo Bandoli, w domu przy lokalu mieszkała również wdowa po Auguście Bandoli- Wilhelmine z d. Barfknecht. Lokal  z dużym ogródkiem na wolnym powietrzu oraz krytą sceną był położony bezpośrednio nad gocławskim dworcem kolejowym. W późniejszym czasie został powiększony o jeszcze jeden budynek, usytuowany bardziej na północ. Była to duża willa, która oprócz baru mieściła przestronną salę z małą sceną, co sprzyjało organizacji bardziej elitarnych spotkań. Dobra reklama oraz wysoka jakość usług, a także wyborne położenie sprawiły, że Etablissement Weinberg  stał się jednym z najpopularniejszych miejsc odpoczynku mieszkańców Szczecina i okolic. W latach 1904-1917 lokal prowadził Oskar Schulze. W 1930 roku, jako właścicielka wymieniana jest Marta Siebart z d. Lange ze Szczecinie, jako oberżysta Friedrich Siebart a zarządzający- Franz Siebart. W 1934 roku lokal dzierżawił Willi Kutz. Od 1935 roku do końca II wojny światowej właścicielem lokalu i oberżystą był Franz Siebart. Lokal nie został zniszczony podczas działań wojennych, rozebrano go po wojnie, dla pozyskania materiałów budowlanych.

Restauracja restaurację Böhmer Wald., została zbudowana w rustykalnej stylistyce w końcu XIX wybudowano. Ukryta w lesie, przy dzisiejszej ul. Tęczowej, posiadała duży ogród i sad owocowy. Właścicielem restauracji początkowo był Ferdinand Wegner, a w latach 20. XX w. przejęła go spółka Schumann & Bielke- właściciel firmy H. R. Fretzdorff Cognacbrennerei und Weingroßhandlung mieszczącej się przy ob. ul. Wyszyńskiego 5 (nm. Breitestraße) w Szczecinie. Przy restauracji utworzono gospodarstwo rolne o nazwie Böhmerwald, gdzie zamontowano prasę do warzyw i owoców, wykorzystywanych do produkcji wina. W 1930 roku jako właściciel lokalu wymieniany jest Oscar Tretschack, a lokal prowadził G. Tretschack. W 1934 roku lokal został wykupiony przez  stowarzyszenie Stolzenhagener Bauerngenossenschaft, a Oskar Tretschack wymieniany jest na stanowisku oberżysty.  Od 1935 roku do końca II wojny światowej restaurację prowadził Wilhelm Schellhase. Budynek restauracji przetrwał wojnę i dopiero po 1945 roku, niezagospodarowany uległ zniszczeniu i został rozebrany.

Punkt widokowy Weinberg. Umiejscowiony jest nieopodal reliktów restauracji Weinberg, na przykolejowej skarpie, która powstała z wycięcia zbocza Zielonego Wzgórza. Pośród dębów, możemy podziwiać panoramę Gocławia, Odry, a nawet jeziora Dąbie. Świetne miejsce na chwilę odpoczynku i turystycznej zadumy. Obserwując panoramę, w oczy rzuca się Willa Strutz'a. Zabytkiem została w 2023 roku - i było warto go wpisać do rejestru. Budynek przetrwał działania wojenne i został wpisany do miejskich zasobów lokatorskich. I tak jest do dnia dzisiejszego. Jednak miasto za bardzo nie dbało o zabytek - szkoda. Mam nadzieję, że wpis, zmusi miasto do renowacji budynku. Kilka słów o zabytku. Z elementów pierwotnego wyposażenia, trwale związanego z bryłą budynku jako jego elementy składowe, zachowały się m.in. stropy typu Kleina nad piwnicą, drewniane stropy, drewniana, kleszczowo-płatwiowa więźba dachowa, posadzka terakotowa na tarasie przed wejściem głównym, podłogi deskowe na klatce schodowej oraz w wieży, drewniane schody w klatce schodowej oraz w wieży, oryginalna stolarka okienna w wieży, na strychu oraz w piwnicy, drewniane drzwi główne wejściowe, ozdobne przeszklenia w wieży, secesyjny witraż z wizerunkiem syreny (obecnie poddany konserwacji) i polichromowany strop w wieży. Budynek stanowi jeden z okazalszych przykładów architektury z początku XX w. w Szczecinie, zachowując charakterystyczne wczesnomodernistyczne formy architektoniczne z elementami historyzmu i secesji. Willa stanowi ważny, materialny element miasta, wzbogacający walory zabytkowe i krajobrazowe regionu i dzielnicy Gocław.

SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 1
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 2
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 1

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.