P-Y-ZS-041, szlak pieszy żółty, Szczecin Gocław - Szczecin Warszewo, 11,8km

Dostępność: duża ilość
Wysyłka w: 1 dzień roboczy
Dostawa: Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności sprawdź formy dostawy
Cena: 0,00 zł
bez kosztów dostawy

Cena regularna:

0.00
Najniższa cena z 30 dni przed obniżką:
ilość szt.

towar niedostępny

dodaj do przechowalni
Ocena: 5
Producent: Wiking
Kod produktu: P-Y-ZS-041

Opis


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Kup kawę Wikingowi

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.


  1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl: P-Y-ZS-041
  2. NUMER SZLAKU WG PTTK: ZP-1050-y
  3. PRZEBIEG SZLAKU: Szczecin Gocław pętla - Las Gocławski (Wieża Bismarcka) - Bukowo - Stare Bukowo (Alt Buchholz) - Wodozbiór - Podbórzańska (Podbórz) - Szczecin Warszewo pomnik słonia
  4. NAZWA SZLAKU: Szlak Gocławski
  5. POWIAT: Grodzki Szczecin
  6. GMINA: Szczecin
  7. NAWIERZCHNIE: drogi utwardzone, drogi leśne, asfalt, chodniki, ścieżki i bezdroża
  8. KOLOR: żółty pasek, pomiędzy dwoma  białymi w poziomie
  9. ROK POWSTANIA: nieznany
  10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2014 / 2024 odcinek Szczecin Gocław - Szczecin Bukowo)
  11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2022
  12. DŁUGOŚĆ:  11,8 km (według GPS)
  13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowym, oznakowanie dwustronne. W 2022 roku oznakowanie dobre, jednak miejscowo brakuje już znaków - szczególnie przy wodozbiorze. W 2024 roku , odnowiono odcinek Szczecin Gocław - Szczecin Bukowo (ul. Ogrodnicza).

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)



Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.


CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Jest to jeden z najciekawszych szlaków łączących północne dzielnice Szczecina. Poznamy na nim historie przed wojennego Wielkiego Szczecina. Na każdym z odcinków ciekawe małe historie miejsc, które ujmiemy w naszym opisie. Na pewno jest to również gratka dla poszukiwaczy starego Szczecina i śladów po atrakcyjnych miejscach rekreacyjnych, których przed wojną nie brakowało w okolicach Szczecina, a po wojnie zostały doszczętnie zniszczone. W swoich opracowaniach w tym zakresie oparłem się na stronie historii Warszewa, którą naprawdę szczerze polecam.


OPIS CAŁOŚCI SZLAKU

Odcinek 1, Szczecin Gocław MZK - Bukowo Nehringa 2,8 km (2,3,2)

Naszą wędrówkę rozpoczynamy na  Gocławiu na pętli linii tramwajowej 6 i autobusowej 102 z przystankiem linii 58. Rozpoczęcie szlaku umiejscowione jest na słupie po drugiej stronie ulicy. W okolicy pętli możemy podziwiać zabytkowy dom z zegarem słonecznym. Ponadto umiejscowiona jest przystań jachtowa z hotelem oraz zabytki przemysłowe - zespół dawnego młyna parowego (później olejarni przy ul. Dębogórskiej) oraz zespół fabryczny na Światowida, który mijamy po lewej stronie gdy jedziemy tramwajem na Gocław. Ruszamy na północ aby po chwili skręcić w lewo i przechodzimy pod wiaduktem kolejowym. Niestety tutaj kilka schodków. Wygodnych turystów kierujemy na prawo chodnikiem i okrążając wzgórze dochodzą oni ścieżkami na szczyt. Jednak prawdziwych "Szlakowców" zapraszamy na lewo. Wchodzimy po schowanych pod glinką granitowych schodach pod górę (ślisko), które niegdyś prowadziły do rozebranej kaplicy ewangelickiej. Po chwili jesteśmy na przykolejowej skarpie. Jest to fajny punkt widokowy na Gocław (w tym najnowszy zabytek - willę Strutz'a) oraz Odrę i jezioro Dąbie.  Kierując się znakami wchodzimy na szczyt Zielonego Wzgórza idąc jego stokiem po ścieżkach leśnych. Po drodze mijamy wypłaszczenie i ślady przedwojennej restauracji Weinberg. Po wejściu na szczyt naszym oczom ukazuje się okazała Wieża Bismarcka (Bismarckturm) nazwana przez powojenne władze Wieżą Gocławską, z której tarasów rozciągają się ponoć przepiękne widoki na dolinę Odry. Budowę wieży zainicjowano w 1899 roku, jednak problemy z lokalizacją budowli opóźniły rozpoczęcie budowy (brano pod uwagę Wyspę Grodzką). W 1910 roku Związek Budowy Pomnika Bismarcka Prowincji Pomorze pod przewodnictwem gubernatora von Eisenharta rozpisał konkurs na projekt wieży. Do realizacji wybrano projekt autorstwa Wilhelma Kreisa wzorowany na mauzoleum Teodoryka w Rawennie i grobowcu Cecylii Metelli. Kamień węgielny położono w ramach obchodów setnej rocznicy bitwy pod Lipskiem w 1913 roku. 10 sierpnia 1921 roku odbyło się uroczyste otwarcie wieży. Jej wysokość wynosi 25 metrów, wykonana zaś została z betonu i licowana jest z zewnątrz wapieniem muszlowym. Obecnie można zwiedzać wieżę z przewodnikiem - www.tower.rentumi.pl . Do ciekawostek i tajemnic Zielonego Wzgórza należą schrony, wydrążone w wzniesieniu. Służyły one mieszkańcom podczas nalotów alianckich. Jednak zimą 1945 roku, po ewakuacji ludności zostały zaadaptowane na podziemne stanowisko dowodzenia. To stąd, planowano dowodzić obroną Festung Stettin. Jak wiemy nie doszło do walk w samym Szczecinie, zaś garnizon wraz z władzami uciekł na zachód. Do dzisiaj na stokach wzgórza możemy odnaleźć (bez przewodnika po długich poszukiwaniach), wejścia do schronów. Niestety same schrony i korytarze są zamknięte, zdewastowane, a miejscami zawalone.

W Lesie Gocławskim poprowadzona jest ścieżka historyczna "Po Zielonych Wzgórzach" w kolorze zielonym, z którym nasz szlak się spotyka i ma krótkie wspólne przebiegi. Warto pospacerować tym szlakiem.

Po poszukiwaniu przedwojennych śladów ruszamy dalej szlakiem drogami leśnymi. Kierując się na północ, dochodzimy do końcówki ulicy Narciarskiej i skręcamy w lewo. Przechodzimy strumień Glinianka płynący w wąwozie i idziemy dalej za znakami. Zdobywamy najwyższe wzniesienie Zielonych Wzgórz 77m.n.p.m . Jest o 7 metrów wyższe od tego na którym stoi wieża Bismarcka.  Dochodzimy do skrzyżowania z ulicą Nehringa i skręcamy w lewo. Kończy ona swój bieg na skrzyżowaniu z Szosą Polską. Stał tu pomnik poświęcony tym co zdobywali Szczecin - żołnierzom radzieckim z napisem "Sława Russkoj (lub Sowietskoj) Orużji" o ile dobrze pamiętam. Całość zdobiona sierpami z młotem i gwiazdami na metalowym stelażu.

Odcinek 2, Nehringa - Wysoki Staw 3,7 km  (2,3,3)

Drugi odcinek należy do dość trudnych, pomimo eleganckiego początku. Już od początku problemy z oznakowaniem i musimy kierować  się schematem, mapą lub opisem. Od pomnika skręcamy na północ (ul. Szosa Szczecińska) aby po chwili skręcić w lewo (ulica Na Wzgórzu). Na kolejnym skrzyżowaniu z ulicą Górną skręcamy w prawo, a na rozwidleniu w lewo skos. I za chwilę kończy się elegancka droga asfaltowa. Wchodzimy w utwardzoną drogę. Czasem stary asfalt, czasem jakiś beton, czasem szuter. Po prawej mijamy rozbudowujące się osiedle Bukowo. Skręcamy w lewo, w drogę gruntową kilkadziesiąt metrów za skrzyżowaniem z ul. Do Dworu. Wchodzimy na teren dawnego folwarku "Alt Bucholz" i dolinę i strumienia Gręziniec (Grzeziniec). Tutaj w 2024 roku, powstała ścieżka historyczna "Po Starym Bukowie", w zielonym kolorze.

I tutaj rozpoczynamy naszą historyczną wyprawę. Jest to drugi na trasie ciekawy historycznie odcinek i na pewno warto zgłębić się w historię miejsca. Stare Bukowo powstało już w XVII wieku jako typowa wieś rolna - uprawy buraków. Obecne osiedle Bukowo powstało w XIX wieku po odkryciu dobrej gliny do produkcji cegieł - powstała również cegielnia. Obecne dookoła stawy i jeziorka są pozostałością po wydobywanej glinie. Po parcelacji Starego Bukowa, ziemię zakupili kupcy i prawdopodobnie jedne z nich Ludewig rozpoczął budowanie pięknego dworu wraz z parkiem angielskim. Jego dzieło kontynuowali następcy tworząc piękny dworek z ogrodami, malowniczymi alejami i parkiem angielskim utrzymujący się między innymi mleczarstwem i rolnictwem. W całym kompleksie Zamysłem projektanta zachodniej części ogrodu w Alt Buchholz było odtworzenie poczdamskiego klimatu w zminiaturyzowanej formie. Północne wzniesienie wieńczy budowla będąca kopią południowej fasady Sanssouci Palace. Cały zespół składał się z dworu, zabudowy gospodarczej, parku angielskiego z malowniczymi alejami (tutaj mam nasz szczeciński krzywy las), ogrodów z ozdobnymi fontannami. Do całości kompleksu dworskiego prowadzi obecna ulica Wkrzańska - kilkuset letnia, zabytkowa droga brukowana. Na pewno jest to wielka atrakcja, nieznana szczecinianom. Wędrując pośród pozostałości zniszczonego w 1945 roku dworu, odnajdujemy kawałki porcelany, ozdoby ogrodowe oraz ciekawe obiekty przyrodnicze. Cały zespół przylegał do doliny strumienia Gręziniec. Zbudowano dwa jazy, które stworzyły jeziorka na biegu strumienia. Funkcji budynków obok jeziorek można się tylko domyślać. Być może były to toalety , a być może budynki kąpielowe. Niewątpliwą atrakcją dla przyrodników są pozostałości ogrodów i parku. Na pewno wiele roślin zniszczono lub wykopano do prywatnych ogródków jednak do dziś uważa się że na tych terenach występuje storczyk. Jest ślad po winnicy, sporo pomników przyrody Są sędziwe buki, kasztanowce, jaśminy, forsycje, graby, wiązy, stare akacje. Tam się zachowały też winnobluszcze pnące. Sam park posiada swoisty mikroklimat i warto by było stworzyć mały rezerwat przyrody. Niestety tereny ogrodów, parku i dworu są obecnie mocno zniszczone i zarośnięte, a śmieci nie są tutaj rzadkością. Mimo wszystko zapraszamy do eksploracji i odkrywania historii Starego Bukowa - niewątpliwej atrakcji północnych dzielnic Szczecina. 

Dolina Strumienia Gręzińca jest użytkiem ekologicznym o powierzchni 46,6 ha. Źródła Gręzińca znajdują się na podmokłych terenach zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Wodozbiór" położonych na pograniczu osiedli Warszewo i Bukowo, na południe od kulminacji Wzgórz Warszewskich. Strumień wypływa kilkoma ciekami, które na wysokości Wysokiego Stawu łączą się i płyną na południowy wschód. Po przepłynięciu ok. 2 km zmienia bieg na południowy, przyjmuje wówczas wody potoku Sienniczka i ponownie przyjmuje kierunek południowo-wschodni. Przed mostem pod ulicą Bogumińską przegrodzenie koryta tworzy Słowiczy Staw. Dopływa do ulicy Wendeńskiej w dzielnicy Golęcino, od tego miejsca aż do ujścia przepływa krytym kanałem. Uchodzi do Odry na wysokości ul. Grobla. Planowane jest odkrycie ostatniego odcinka Gręzińca między ul. Wiszesława a Odrą i stworzenie tam promenady i zieleńca z placem zabaw. W Starym Bukowie była częściowo uregulowana jazami, tworząc dwa jeziorka będące urokliwymi miejscami wypoczynku.

Po przejściu przez naprawdę atrakcyjne tereny Starego Bukowa dochodzimy do ulicy Wkrzańskiej i skręcamy w prawo i szeroką rozjeżdżoną drogą polną (gliniaste błoto po deszczach i roztopach). Na południe od tego miejsca znajduje się Głaz Bukowski. Jest to granit o obw. 6,8 m i wys. 2,7 m. Na głazie napis w języku niemieckim: "Przyroda jest nieskończenie zróżnicowanym Bogiem. Schiller".  Mijamy aleję drzew i po około 350 metrach skręcamy w podobna drogę w prawo. W zagospodarowaniu miasta jest to ulica Ostoi-Zagórskiego - planowana budowa ulicy łączącej Bukowo z Warszewem.  Przechodzimy Gręziniec przez elegancką groblę z przepustem i skręcamy w lewo na najbliższym skrzyżowaniu. Dochodzimy do skraju lasu i skręcamy w lewo skos . Drogą polną dochodzimy do Wysokiego Stawu. Tutaj kończymy nasz odcinek. Wysoki Staw (do 1945 niem. Weihenest Teich, pot. Murowaniec) – staw polodowcowy we Wzgórzach Warszewskich w Szczecinie w dzielnicy Północ (północno-wschodnie Warszewo przy granicy z Bukowem) na terenie zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Wodozbiór". Pierwszy szczeciński drewniany wodociąg od 1578 roku doprowadzał wodę z Wysokiego Stawu dla mieszkańców Rossmarktu i ul. Wielkiej Tumskiej. Od samego początku jej istnienia (15 sierpnia 1732) zasilał także fontannę Orła Białego. Zniszczony został podczas wojen napoleońskich w 1813 roku. Około roku 1910 woda z Wysokiego Stawu ponownie zaopatrywała mieszkańców Szczecina. Zmienione zostało wówczas otoczenie stawu – otoczono go murem (stąd pochodzi nazwa potoczna) i wybudowano hydrosystem transportujący wodę; do 1914 roku wybudowano dwie zachowane do czasów współczesnych wieże ciśnień: na północno-wschodnim i południowym brzegu akwenu. Sama nazwa "Wodozbiór" dotyczy swoistego zbiornika wodnego. Przy stawie zauważymy takową wieżę ciśnień - ceglany owalny budynek. Na pewno służył do zaopatrywania w wodę również pobliskiego zespołu dworskiego w Starym Bukowie. Na tym odcinku sporo punktów widokowych na miasto Szczecin.

Odcinek 3, Wysoki Staw - Podbórz 2,6 km (1,2,1)

Ruszamy dalej terenami zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Wodozbiór". Idąc  starą alejką okrążamy mając po lewej podmokłe tereny zalewowe Wodozbioru (możemy ścieżką odbić od szlaku w lewo i wzdłuż brzegów wodozbioru dojść do drewnianej wieży widokowej. Stad jedyną drogą wrócimy do szlaku).  Na jego północnym krańcu wchodzimy w mały lasek, przecinamy go i dochodzimy do skrzyżowania. Skręcamy na nim w lewo i  dochodzimy do lasu. Po drodze mijamy po prawej stronie ruiny  przedwojennych budynków. Poruszamy się ulicą Kredową (wg. planu miasta) mając dokoła malownicze widoki. Wchodzimy w las i za znakami skręcamy w praw,o wchodząc na tereny Podbórza. Tutaj ponownie spotykamy się z ciekawostkami i przedwojenną historią tego kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego Szczecina. Mijamy ruiny Leśnego Zameczku oraz pamiątkowe głazy - Pomnik ku czci sportowców. Upamiętnia on sportowców z Towarzystwa Gimnastycznego w Szczecinie Drzetowie, poległych w czasie I wojny światowej. Pomnik ma formę przepołowionego głazu z odpowiednią inskrypcją i listą poległych. Monument powstał w latach dwudziestych XX w. , zaś w 2007 został ponownie ustawiony.. Prostą drogą dochodzimy do asfaltu, gdzie kończymy odcinek trzeci oraz spotykamy się z czerwonym szlakiem pieszym ZP-1047 Las Arkoński - Mścięcino. Po drugiej stronie ulicy Podbórzańskiej umiejscowione są ruiny ośrodka dla bogatej młodzieży KINDERHEIM.

Podbórz, to kolejna przedwojenna historia. Mało kto wie, że konary drzew w tym miejscu kryją ruiny tętniącego niegdyś życiem, bardzo modnego wśród szczecinian, kompleksu rekreacyjno - wypoczynkowego. Najbardziej znaną była leśniczówka Waldschloss zwana też Leśnym Zameczkiem. Całość osiedla składała się z 10 budynków zamieszkałych przez 35 osób. Główną atrakcją było piękne śródlesie położone w Puszczy Wkrzańskiej. Po prawej stronie drogi znajdowała się restauracja, piwiarnia i kawiarnia oraz mały hotelik, po lewej dom wypoczynkowy dla młodzieży z całym zapleczem sportowym: place do gier, trasy wycieczek pieszych, a pobliski Staw na Odludziu służył jako kąpielisko. Dzięki korzystnemu klimatowi okolicy przez jakiś czas funkcjonował tutaj szpital gruźliczy dla dzieci. Położone w lesie, z dala od Warszewa to maleńkie osiedle w niezbyt jeszcze bezpiecznych po wojnie czasach, nie znalazło chętnych do osiedlenia się. Nie zabezpieczona zabudowa niszczała, aż w końcu popadła w ruinę. Zniszczone budynki zostały rozebrane i po dawnym zameczku nic już nie pozostało poza szczątkami ruin porośniętych obecnie krzakami i sporym lasem. Obecnie trudno nawet doszukać się miejsca dawnej zabudowy. 

Odcinek 4, Podbórz - Warszewo 3,1  km (1,1,1)

Odcinek w porównaniu do dwóch wcześniejszych należy do bardzo łatwych. Poruszamy się głównie drogami i ścieżkami leśnymi, droga szutrową i asfaltem. Po eksploracji Podbórza wracamy do węzła szlaków i skręcamy w lewo (południe). Chwilę idziemy asfaltem, aby skręcić  w lewo. Przechodzimy las z ruinami Podbórza pośród lasu sosnowego. Po około 500 metrach skręcamy za znakami w prawo skos schodząc ponownie do szerokiej drogi i ulicy Kredowej. Idziemy drogą leśna, miejscami lekko piaszczystą w kierunku Warszewa. Wychodzimy z zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Wodozbiór" i wchodzimy do północnej części Warszewa. Ulicą Kredową dochodzimy do skrzyżowania Kredowa, Podbórzańska i idziemy dalej Podbórzańską, do ulicy Szczecińskiej. Na tym odcinku  możemy odnaleźć schowaną w zaroślach około 100 letnia zabytkowa drewniana pompa, niestety zdewastowana i zapomniana . Dochodzimy do skweru z pomnikiem słonia, ustawionego niegdyś na środku fontanny. Wykonany został w 1934 roku  przez artystę Kurta Schwerdtfegera. Tutaj kończymy lub rozpoczynamy wędrówkę szlakiem. W tym miejscu węzeł szlaków pieszych: niebieski  oraz szlak  czarny również kończący (rozpoczynający) swój bieg o numerze z Polany Harcerskiej. 

W okolicy węzła szlaków dwa przystanki autobusowe linii 57 i 87, w kierunku Szczecina. Jednak nie od razu uciekajmy do domu. Warto również zwiedzić Warszewo. Z skrzyżowania widzimy neogotycki kościół z drugiej połowy XIX wieku wraz z ocalałą emporą organową. Gdy pójdziemy dalej ulicą Szczecińską (za znakami czarnymi i niebieskimi) dojdziemy do lapidarium na miejscu przedwojennego cmentarza. Na cmentarzu znajdowała się kaplica oraz obelisk poświęcony poległym w I wojnie światowej. Do dzisiaj zachował się tylko postument, betonowe słupy ogrodzenia, oraz również wykonane z betonu masywne ławki - miejsce letniego spoczynku okolicznych wielbicieli napojów wyskokowych. Na zboczu od strony ulicy Wapiennej stoją ruiny cmentarnej kaplicy.

Na szlaku wiele wspólnych przebiegów oraz węzłów, z innymi szlakami pieszymi i rowerowymi, umożliwiających różne warianty wędrówek.


OPISY OBIEKTÓW ORAZ ICH HISTORIA

Zielone Wzgórze 70 m.n.p.m. (Winnogóra, niem. Weinberg), to wzniesienia na wschodnim końcu Wzgórz Warszewskich, na terenie Lasu Gocławskiego (Uroczysko Kupały). Po wojnie wzgórzu nadano nazwę Winnogóra, które jednak nie przyjęło się w świadomości mieszkańców miasta, w większości źródeł i publikacji będąc zastępowanym zwyczajową nazwą Zielone Wzgórze. Dawniej nosiło ono nazwę Winne Wzgórze ze względu na uprawiane na jej stoku w okresie od XVIII do XIX w. winorośle. Nowe odmiany winorośli oraz mikroklimat sprzyjają uprawie tych roślin. I tak winorośle uprawiano na gocławskich wzgórzach, jak i na terenach dzisiejszych Pomorzan. Owoce przetwarzane były w szczecińskich winnicach. Początki upraw datowane są na okres późnego średniowiecza, gdy okoliczne ziemie zajął klasztor Cystersek. To właśnie one zapoczątkowały lokalną produkcję wina z winorośli. Po kasacji zakonu, tradycje były kontynuowane przez kolejnych właścicieli, aż do końca XIX wieku. Niestety zaniechano przemysłowej uprawy winorośli na gocławskich wzgórzach, ze względu na konkurencję o wiele większych i bardziej wydajnych pól Zielonej Góry. Pod koniec XIX wieku na wschodnim zboczu wzniesienia, zbudowano dużą restaurację Weinberg (nazwa od wzgórza). Niestety ta naprawdę wspaniała budowla, nie przetrwała do dzisiaj. Została rozebrana po wojnie, jak i stojąca obok kaplica ewangelicka. I tak zbocza Winnej Góry oraz ruiny znanego przed wojną lokalu, zaczęły zarastać bukowym lasem, który widzimy dzisiaj. Ale wszelkie wskazania pokazują, że można to odtworzyć i może znajdzie się odważny inwestor, który rozpocznie produkcję naszego szczecińskiego wina. Właściciel Wieży Bismarcka, ma w planach wykonać nasadzenia kilkudziesięciu krzewów, uprawianej tu odmiany winorośli. Od 1844 roku na wzgórzu znajdowała się dwudziestometrowa drewniana wieża widokowa. Zwieńczoną stożkowatym dachem i posiadającą dwa tarasy budowlę rozebrano w 1908 roku. Do dnia dzisiejszego, zachował się fundament wieży. W 1912 roku, rozpoczęto budowę pomnika/mauzoleum poświęconemu Ottowi von Bismarckowi - dzisiejsza wieża Bismarcka (Gocławska).

Wieża Bismarcka (Gocławska, niem. Bismarckturm), jest jedną z wielu budowli w kształcie wieży lub kolumny (niektóre źródła podają 172, niektóre 237) wybudowanych w latach 1869-1934. Budowę wieży zainicjowano w 1899 roku, jednak problemy z lokalizacją budowli opóźniły rozpoczęcie budowy (brano pod uwagę Wyspę Grodzką). W 1910 roku Związek Budowy Pomnika Bismarcka Prowincji Pomorze pod przewodnictwem gubernatora von Eisenharta rozpisał konkurs na projekt wieży. Do realizacji wybrano projekt autorstwa Wilhelma Kreisa, wzorowany na mauzoleum Teodoryka w Rawennie i grobowcu Cecylii Metelli. Kamień węgielny położono w ramach obchodów setnej rocznicy bitwy pod Lipskiem w 1913 roku. 10 sierpnia 1921 roku odbyło się uroczyste otwarcie wieży. Jej wysokość wynosi 25 metrów, wykonana zaś została z betonu i licowana jest z zewnątrz wapieniem muszlowym. Wejście do budowli akcentuje dwukolumnowy dorycki portyk zwieńczony trójkątnym naczółkiem i tarasem widokowym. Po wąskich i krętych schodach możemy wejść na górną kondygnację, oraz na taras widokowy, z którego możemy podziwiać krajobraz północnego Szczecina, Odry i jeziora Dąbie. Przetrwała działania wojenne bez uszczerbku. Po II wojnie światowej usunięto orły i popiersie Bismarcka, zrzucając na zbocza Zielonego Wzgórza. Zachował się jednak napis we wnętrzu „Wir gehen mit eisernem Schritt, zermahlen, was der Herstellung der deutschen Nation und ihrer Herrlichkeit und Macht entgegensteht(tłumaczenie):„Idziemy żelaznym krokiem, miażdżymy to, co stoi na przeszkodzie odnowieniu narodu niemieckiego i jego świetności i potędze”

Gospodarowało nią miasto, wojsko, od 2001 roku prywatny właściciel (Spółka KPW Bismarck Kałuski). Wieża powoli niszczała i pomimo szumnych planów nic nie robiono. Sprawiała jedynie radość wspinaczom ze Szczecińskiego Klubu Wysokogórskiego, którzy wytyczyli a niej wiele tras, o dość wesołych nazwach np. Histeria, Trepanacja, Terminator, czy Chwila Słabości. Właśnie na nich przeprowadzono pierwsze w Polsce zawody wspinaczkowe na sztucznym obiekcie. Trasy zamknięto 1 1999 roku po serii wypadków wspinaczy amatorów. Dopiero w 2020 roku wieżę przejął nowy właściciel Wojciech Kłodziński (Rentumi Tower Sp. z o.o. ) i wziął się ostro do roboty, poddając obiekt i okolice kompleksowej renowacji. Odnalazł fragmenty orłów, które możemy zobaczyć na placu przed wieżą. Odbudowuje pod "okiem" konserwatora zabytków, kolejne elementy wieży. Obecnie można już zwiedzać ją z przewodnikiem, a nawet zorganizować imprezę. Szczegóły - www.tower.rentumi.pl  . 

Relikty kaplicy ewangelickiej. Położone 200 metrów na północ, od restauracji Weinberg. Z powodu rosnącej liczby wiernych oraz znacznego oddalenia kościołów w Golęcinie i Stołczynie, w 1921 roku na skarpie Zielonego Wzgórza wybudowano kaplicę. Był to nieduży drewniany budynek, założony na planie prostokąta, usytuowany na skarpie za kamienicą przy ul. Lipowej 18. Nabożeństwa odprawiał pastor ze Stołczyna. Po wojnie kaplica nadal pełniła swoją funkcję, służąc ludności polskiej. W latach 70- tych XX w. budynek zaczął osuwać się w kierunku torów kolejowych. Chcąc uniknąć katastrofy, rozebrano go. Zachowały się jedynie kamienne schody, biegnące od wiaduktu przy ul. Lipowej do miejsca, gdzie stała świątynia.

Punkt widokowy Weinberg. Umiejscowiony jest nieopodal reliktów restauracji Weinberg, na przykolejowej skarpie, która powstała z wycięcia zbocza Zielonego Wzgórza. Pośród dębów, możemy podziwiać panoramę Gocławia, Odry, a nawet jeziora Dąbie. Świetne miejsce na chwilę odpoczynku i turystycznej zadumy. Obserwując panoramę, w oczy rzuca się Willa Strutz'a. Zabytkiem została w 2023 roku - i było warto go wpisać do rejestru. Budynek przetrwał działania wojenne i został wpisany do miejskich zasobów lokatorskich. I tak jest do dnia dzisiejszego. Jednak miasto za bardzo nie dbało o zabytek - szkoda. Mam nadzieję, że wpis, zmusi miasto do renowacji budynku. Kilka słów o zabytku. Z elementów pierwotnego wyposażenia, trwale związanego z bryłą budynku jako jego elementy składowe, zachowały się m.in. stropy typu Kleina nad piwnicą, drewniane stropy, drewniana, kleszczowo-płatwiowa więźba dachowa, posadzka terakotowa na tarasie przed wejściem głównym, podłogi deskowe na klatce schodowej oraz w wieży, drewniane schody w klatce schodowej oraz w wieży, oryginalna stolarka okienna w wieży, na strychu oraz w piwnicy, drewniane drzwi główne wejściowe, ozdobne przeszklenia w wieży, secesyjny witraż z wizerunkiem syreny (obecnie poddany konserwacji) i polichromowany strop w wieży. Budynek stanowi jeden z okazalszych przykładów architektury z początku XX w. w Szczecinie, zachowując charakterystyczne wczesnomodernistyczne formy architektoniczne z elementami historyzmu i secesji. Willa stanowi ważny, materialny element miasta, wzbogacający walory zabytkowe i krajobrazowe regionu i dzielnicy Gocław.

Restauracja restaurację Böhmer Wald., została zbudowana w rustykalnej stylistyce w końcu XIX wybudowano. Ukryta w lesie, przy dzisiejszej ul. Tęczowej, posiadała duży ogród i sad owocowy. Właścicielem restauracji początkowo był Ferdinand Wegner, a w latach 20. XX w. przejęła go spółka Schumann & Bielke- właściciel firmy H. R. Fretzdorff Cognacbrennerei und Weingroßhandlung mieszczącej się przy ob. ul. Wyszyńskiego 5 (nm. Breitestraße) w Szczecinie. Przy restauracji utworzono gospodarstwo rolne o nazwie Böhmerwald, gdzie zamontowano prasę do warzyw i owoców, wykorzystywanych do produkcji wina. W 1930 roku jako właściciel lokalu wymieniany jest Oscar Tretschack, a lokal prowadził G. Tretschack. W 1934 roku lokal został wykupiony przez  stowarzyszenie Stolzenhagener Bauerngenossenschaft, a Oskar Tretschack wymieniany jest na stanowisku oberżysty.  Od 1935 roku do końca II wojny światowej restaurację prowadził Wilhelm Schellhase. Budynek restauracji przetrwał wojnę i dopiero po 1945 roku, niezagospodarowany uległ zniszczeniu i został rozebrany.


SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 1
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 2
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 1

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Kup kawę Wikingowi

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.

 


Masz pytania ? Zadzwoń 501036860 w godz. 10:00-18:00, lub napisz e-mail biuro@wedrujznami.pl  .


Koszty dostawy Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności

Kraj wysyłki:

Opinie o produkcie (0)

Weryfikujemy, które opinie pochodzą od klientów, którzy kupili dany produkt. Po zatwierdzeniu wyświetlamy zarówno pozytywne, jak i negatywne opinie

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl