P-Y-ZS/ZGR-056, szlak pieszy żółty, Szczecin Podjuchy - Binowo, 17,8km

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.

1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl: P-Y-ZS/ZGR-056
2. NUMER SZLAKU WG PTTK: ZP-1071-y
3. PRZEBIEG SZLAKU: Szczecin Podjuchy dworzec PKP - Walczaka - Skalista - Ziarnista - Śremska - Dziadowska - las - Mistrzowska - Pabianicka - Żyrardowska - Pabianicka - Gradowa - Wzgórze Bombardierów - drogi gruntowe - Kluczborska - autostrada - Radziszewko - Chlebowo - Droga Czterech Podków - Jarząbki węzeł szlaków - wzdłuż jeziora Binowo - Droga Binowska - Binowo węzeł szlaków
   
4. NAZWA SZLAKU: Szlak Artyleryjski
   
5. POWIAT: Szczecin, Gryfino
   
6. GMINA: Szczecin, Gryfino, Stare Czarnowo
   
7. NAWIERZCHNIA: asfalt, chodnik, droga leśna, bruk, ścieżki
   
8. KOLOR: żółty pasek, pomiędzy dwoma  białymi w poziomie
9. ROK POWSTANIA: nieznany
10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2009/2014
    
11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2019
12. DŁUGOŚĆ:  17,8 km
13. WAŻNE UWAGI: Szlak ma charakter liniowy. Na trasie węzły ze szlakami turystycznymi, umożliwiające różne warianty wędrówek. W 2019 roku oznakowanie na całej długości szlaku, oceniamy na dostateczne/dobre. W 2014 roku poddano renowacji odcinek miejski szlaku Szczecin Podjuchy - autostrada.
    
14. LINKI ZEWNĘTRZNE: MAPA GMINY GRYFINO (.jpg) , Poznaj Gminę Gryfino” – kolejna publikacja z serii „Gryfińskich Spacerowników”  , serwis www.gminagryfino360.pl

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)

Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.

CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak Artyleryjski - żółty znakowany szlak turystyczny w województwie zachodniopomorskim o charakterze podmiejskim, na terenie Szczecińskiego Parku Krajobrazowego "Puszcza Bukowa". Jest to szlak turystyczny, łączący ze sobą różne szlaki turystyczne puszczy. Umożliwia to przygotowanie różnych wariantów wędrówek. Szlak idealnie nadaje się do dłuższych wycieczek pieszych, szczególnie gdy w okolicach Binowa planujemy nocleg. Idealny również na wypady rowerowe. Szlak prowadzi przez atrakcyjne turystycznie partie zalesionych Wzgórz Bukowych, oraz po zapomnianych częściach osiedla Żydowce - Klucz. Tematycznie powiązany jest z walkami  o Szczecin i przeprawę przez Odrę, podczas II Wojny Światowej, w marcu 1945 roku, toczony mi przez pododdziały Wojska Polskiego (2. Dywizja Artylerii).

Naszą wędrówkę rozpoczynamy przy dworcu kolejowym w Podjuchach. Szlak rozpoczyna/kończy bieg z czarnym szlakiem pieszym, Klubu Turystów Pieszych PTTK "Wiercipięty" (Szczecin Podjuchy - Żelisławiec). Ruszamy do ulicy Walczaka - po prawej tablica pamiątkowa poświęcona saperowi Marianowi Walczakowi. Idziemy pomiędzy budynkami przedwojennych koszar, które obecnie są siedzibą 5 Pułku Inżynieryjnego (w tym patrolu saperskiego). Wchodzimy po schodkach na ulicę Skalistą. Odchodzi od nas szlak carny - skręcamy w prawo. Za znakami wędrujemy uliczkami Podjuch oraz fragmentami leśno-łąkowymi. Docieramy do Żydowiec - przy ul Mechanicznej krótki wspólny przebieg oraz węzeł z czerwonym szlakiem Nadodrzańskim (Szczecin Żydowce - Mieszkowice). Brukowymi i gruntowymi drogami wędrujemy po osiedlu Żydowce - Klucz. Na skrzyżowaniu ulic Gradowa, Sucha, Bielańska, pozostałości zabytkowego cmentarza z cennym starodrzewem. Za cmentarzem mijamy Wzgórze Bombardierów 56 m.n.p.m.. Warto na chwilęodbić od szlaku, na ten dość zapomniany i jeszcze niezabudowany punkt widokowy. Rozciąga się z tąd wspaniała panorama Szczecina i Doliny Dolnej Odry. Stąd również w marcu 1945 roku, prowadzony był ogień artyleryjski w kierunku Szczecina, przez pododdziały 2. Łużyckiej Dywizji Wojska Polskiego. Gdy uważnie się rozejrzymy, odnajdziemy pozostałości umocnień ziemnych. Drogą gruntową dochodzimy do ulicy Kluczborskiej. Tutaj kolejny cmentarz poniemiecki. Dochodzimy do autostrady i wchodzimy w malowniczą Puszczę Bukową. Mijając dawną leśniczówkę (Radziszewko), dochodzimy do szosy. Skręcamy w lewo i dochodzimy do Chlebowa. Przed zabudowaniami dochodzi do nas szlak niebieski. Docieramy do głównego skrzyżowania wsi. Tutaj węzeł szlaków pieszych; żółty Artyleryjski (Binowo-Szczecin Podjuchy), niebieski Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego (Szmaragdowe Lipiany). Na uwagę zasługuje zabytkowy kościół z cmentarzem, pomnik związany z walkami Wojska Polskiego podczas II Wojny Światowej i park podworski. Przechodzimy przez wieś. Na rozwidleniu przy ostatnich budynkach, odchodzi od nas szlak czerwony. My wędrujemy asfaltem, do skraju lasu. Tutaj skręcamy w lewo - w Drogę Czterech Podków - nazwa związana ze zbójnicką legendą. Maszerujemy nią do jeziora Binowskiego. Po minięciu Lisiej Miedzy (dawna gajówka, zabudowa z II połowy XIX wieku) - węzeł z zielonym szlakiem pieszym Woja Żelisława. Docieramy do brzegu jeziora - Jarząbki. Do 1945 roku stała tu restauracja turystyczna (Seeblick), po której pozostał jedynie fragment fundamentu i piwnica. Fajne miejsce na odpoczynek, a może i kąpiel w jeziorze. Ponownie spotykamy się na chwilę z czerwonym szlakiem Nadodrzańskim. Skręcamy w lewo i wędrujemy drogą leśną wzdłuż brzegów Jeziora Binowskiego, mijając po drodze ośrodki wypoczynkowe. Docieramy do Drogi Binowskiej - węzeł z zielonym szlakiem Woja Żelisława. Skręcamy w prawo i wraz z szlakiem zielonym dochodzimy do wsi Binowo. Na głównym skrzyżowaniu nasz szlak kończy/rozpoczyna swój bieg. Tutaj również główny węzeł szlaków turystycznych; czerwony Nadodrzański (Szczecin Żydowce - Mieszkowice), zielony Woja Żelisława (Szmaragdowe - Gryfino), zaś kilkaset metrów na wschód przechodzi niebieski szlak pieszy im. Grońskiego (Szczecin Zdunowo - Szczecin Zdroje). W pobliżu sklep spożywczy, gdzie możemy uzupełnić zapasy. Polecamy też odpoczynek na plaży gminnej nad jeziorem. We wsi na uwagę zasługuje również kilka ciekawych budynków, gotycki kościół z XIV wieku oraz pomnikowe drzewa.

I gdzie dalej wędrujemy ? Wszystko zależy od naszych sił i możliwości.  Możemy skierować się szlakami; czerwonym lub zielonym do Gryfina lub Szczecina. A może wydłużymy wędrówkę ? Możliwości jest wiele i warto zaopatrzyć się w mapę Puszczy Bukowej.

NA SZLAKU

Podjuchy (do 1945 niem. Podejuch)  – prawobrzeżna część miasta Szczecina, obecnie osiedle Podjuchy, położone nad Odrą, przy zachodnich krańcach Puszczy Bukowej. W herbie Podjuch mamy łódź i ryby, co świadczy o rozwoju rybołówstwa, snopek zboża, kosę i grabie – o rozwoju rolnictwa, kowadło i młot – o rozwoju rzemiosła. Nad nimi góruje piękne, potężne drzewo z nazwą Buchheide, czyli Puszcza Bukowa. Pierwsze ślady pobytu człowieka na tym terenie pochodzą z mezolitu (środkowa epoka kamienia). Osadnictwo na większą skalę rozpoczęło się dopiero w neolicie (młodszej epoce kamienia). Osiedlała się tu ludność kultury ceramiki wstęgowej i kultury pucharów lejkowatych. Dość silne ślady penetracji tych terenów pochodzą z okresu kultury przedłużyckiej i łużyckiej. Pierwsze wzmianki pisane o Podjuchach pojawiły się w roku 1226 i 1307 w dyplomatariuszu pomorskim, jako osiedle, potem jako wieś. W 1334 r. miasto Szczecin weszło w posiadanie Podjuch, następnie w 1517 r. przeszły na własność Szpitala Św. Ducha. Wieś liczyła wtedy 35 domów. Mieszkańcy składali daninę na rzecz dworu książęcego w pieniądzach, kurach, a w zimie zobowiązani byli do dostarczania 12 fur drewna. Osada rozwijała się między wzgórzami morenowymi, zwanych „Górami Bukowymi” a doliną Regalicy. Rzeka ta często wylewała. Pola uprawne znajdowały się na wzgórzach, a jakość tutejszych gleb pozwalała na uprawę żyta, pszenicy, fasoli, lnu oraz koniczyny, a od połowy XIX wieku buraka cukrowego. Musiała też tu występować uprawa chmielu, który był dostarczany jako danina na dwór książęcy. W okolicy występowało dużo łąk, które dawały średnio dwa pokosy w roku, przez co istniała dobrze rozwinięta hodowla bydła oraz trzody chlewnej. Oprócz rolnictwa, rozwijało się też rybołówstwo oraz rzemiosło. Miejscowi rzemieślnicy produkowali dla lokalnego rynku, świadcząc usługi piekarnicze, szewskie i krawieckie. We wsi, blisko Regalicy, powstało kilka młynów, które zakończyły swą działalność wraz z obniżeniem się poziomu wody w rzece. Król pruski Fryderyk II podjął decyzję o założeniu hodowli jedwabników. Początkowo Podjuchy były posiadłością książęcą, jednak później w części przekazane zostały jako uposażenie dla klasztoru Św. Jana. Potem klasztor przejął całą wieś, która znajdowała się w jego posiadaniu do roku 1791. Po tej dacie wieś została podporządkowana Kamerze Państwowej. W drugiej połowie XIX w. odłączono od Podjuch Zdroje, oraz wiele innych parcel, które potem przeznaczono na zakładanie nowych osiedli. Wtedy Podjuchy stały się samodzielną gminą wiejską. W XIX wieku nastąpił rozwój przemysłu. W 1834 roku, Francuz Friedrich Ferdinand Didier założył jedną z pierwszych w Prusach fabryk wyrobów ogniotrwałych – Chamottefabrik F. Didier in Podejuch, która opierała się na miejscowych surowcach (glina, margle,żwir). Odkryto również złoża torfu - funkcjonowały kopalnie odkrywkowe i szybowe. W latach trzydziestych XX wieku, Podjuchy osiągnęły szczyt swego rozwoju. Realizowano wtedy na terenie Podjuch wielkie inwestycje rządowe: koszary oraz odcinek autostrady mającej połączyć Rzeszę z Prusami Wschodnimi. Powstawały też w tym czasie droga oraz połączenie kolejowe łączące Podjuchy z centrum Szczecina. To ostatnie przedsięwzięcie wymagało budowy mostów – drogowego i kolejowego – na Regalicy i Odrze Zachodniej. Podjuchy, podobnie jak większość prawobrzeżnych osiedli, włączone zostały w 1939 r. w granice tzw. Wielkiego Szczecina. W 1945 z powodu ciężkich walk o prawobrzeże Szczecina, zabudowa mieszkalna doznała dużych zniszczeń. Zniszczono centrum dzielnicy, fabrykę wyrobów szamotowych, dworzec kolejowy, oraz mosty na Odrze Zachodniej i Regalicy, co łączyło się z odcięciem Prawobrzeża od centrum Szczecina. W związku z tym Podjuchy (jak i wszystkie osiedla obecnego Prawobrzeża) przyłączono do ówczesnego powiatu gryfińskiego i przekształcono w samodzielne miasto. Rozwój osiedla oraz akcja osiedleńcza była początkowo znacznie hamowana ze względu na zniszczenia, brak bezpieczeństwa oraz trudności komunikacyjne. Dopiero ożywienie nastąpiło po odbudowaniu mostów i przyłączeniu w 1948 tych terenów do miasta. W latach 50. rozwój Podjuch był bardzo powolny. Trwało odgruzowywanie oraz wyburzanie starej i wysłużonej zabudowy. Nowych domów w ogóle nie wznoszono. Dopiero pod koniec lat 50., kiedy to nastąpiła rozbudowa fabryki sztucznego jedwabiu w Żydowcach, wybudowano kilka bloków przy ulicy Krzemiennej. W latach 60. nastąpiło ożywienie budownictwa indywidualnego, które trwa do dziś. Obecnie to idealny punkt wypadowy na wycieczki po Puszczy Bukowej oraz szlaki wodne Paru Krajobrazowego "Dolina Dolnej Odry". Z osiedla (dworzec kolejowy) swój bieg rozpoczynają/kończą dwa szlaki piesze: żółty Artyleryjski (Szczecin Podjuchy - Binow) oraz czarny Szlak Klubu Turystów Pieszych PTTK "Wiercipięty" (Szczecin Podjuchy - Żelisławiec). Uliczkami Podjuch krąży również żółty szlak pieszy Do Szwedzkiego Kamienia (Szczecin Podjuchy ul. Złota - Szwedzki Kamień).

Żydowce (niem. Sydowsaue) – prawobrzeżna część miasta Szczecina, obecnie osiedle Żydowce-Klucz, położone nad Odrą, przy zachodnich krańcach Puszczy Bukowej. Zostały założone w 1750 roku przez radcę Izby Wojenno-Skarbowej Richarda Christopha Sydowa, w ramach zarządzenia króla Prus Fryderyka II z 1747 roku, nakazującego zasiedlić tereny nad Regalicą. Był również głównym dzierżawcą urzędu w Kołbaczu. W czasie wojny siedmioletniej, w 1758 roku, wieś została spalona przez wojska rosyjskie. Żydowce odbudowano, lecz w 1813 roku ponownie została zniszczona przez wojska francuskie. W 1903 roku powstała fabryka sztucznego jedwabiu należąca do hrabiego Guido Henckel von Donnersmarck. W 1911 roku fabrykę rozbudowano i wybudowano domy dla pracowników i urzędników. Wraz z rozbudową fabryki w latach 1911-1912 umocniono nabrzeża przeładunkowe przy fabryce sztucznego jedwabiu, a następnie w latach 1913-1914 wykonano regulację Regalicy, umacniając linię brzegową Żydowiec. W czasie II wojny światowej Żydowce odniosły duże zniszczenia w zabudowie mieszkalnej i przemysłowej. Zostały poważnie uszkodzone w nocnych nalotach bombowców alianckich z 3/4, 13/14 i 25/26 sierpnia 1944 roku. Zdobycie Żydowiec nastąpiło 18.03.1945 r. po walkach oddziałów piechoty radzieckiej wspieranej przez artylerię polską. Po wojnie fabryka wznowiła produkcję włókien. W latach 80-tych, XX wieku, składała również znane w całym kraju kasety magnetofonowe. W roku 2000 nastąpiła upadłość „Wiskord” S.A.. Od tego czasu, zabytkowa zabudowa fabryki popada w ruinę. Oprócz komina, który od 2017 roku służy do wykonywania skoków „Dream Jump”, jako najwyższy na świecie obiekt użytkowany w tym celu, pod nazwą „Big Tower Szczecin 252”. Komin należy do najwyższych budowli w Szczecinie - ma wysokość 252 metry. Przez osiedle przechodzą dwa szlaki piesze; żółty Artyleryjski (Szczecin Podjuchy - Binowo), czerwony Nadodrzański (Szczecin Żydowce - Mieszkowice).

Klucz (do 1945 niem. Klütz) – prawobrzeżna część miasta Szczecina, obecnie osiedle Żydowce-Klucz, położone nad Odrą, przy zachodnich krańcach Puszczy Bukowej. Pierwsza wzmianka o wsi Klucz pochodzi z roku 1226. Na początku XIV w. weszła ona w skład dóbr klasztoru cystersów w Kołbaczu. Centrum średniowiecznej wsi znajdowało się na wysokim brzegu nadodrzańskiej doliny, w okolicy skrzyżowania dzisiejszych ulic: Bielańskiej i Suchej. Tereny znajdujące się bezpośrednio przy Odrze Wschodniej (okolice dzisiejszej ul. Rymarskiej) zostały zabudowane dopiero w XVIII w. po ich osuszeniu i wytyczeniu siatki ulic. Klucz, podobnie jak większość prawobrzeżnych osiedli, włączony został w 1939 r. w granice tzw. Wielkiego Szczecina. W marcu 1945 r. toczyły się tu ciężkie walki między jednostkami 1 Frontu Białoruskiego (w tym jednostkami polskimi: 2 Łużycka Dywizja Artylerii, 1 Samodzielna Brygada Moździerzy), a wojskami niemieckimi. Bezpośrednio po wojnie Klucz wchodził w skład ówczesnego powiatu gryfińskiego, a od 1948 r. jest częścią Szczecina. Południowo-wschodnią część osiedla tworzą lasy Puszczy Bukowej i Szczecińskiego Parku Krajobrazowego. Na Regalicy znajduje się duża wyspa Klucki Ostrów o pow. ok. 50 ha, na której znajduje się użytek ekologiczny z naturalnym zespołem roślinności łęgowej, jest ona oddzielona od osiedla Kanałem Kluckim. Tuż za rzeką, na Międzyodrzu, znajduje się Park Krajobrazowy Dolina Dolnej Odry. Główną ulicą (poza autostradą) jest Rymarska (droga krajowa nr 31). Komunikację z pozostałymi osiedlami zapewnia linia autobusowa 55 i 64 oraz PKS. W dniu 29 sierpnia 2004 r. zlikwidowano zawieszony od 2000 roku przystanek kolejowy Szczecin Klucz. Przez osiedle przechodzi szlak turystyczny żółty Szlak Artyleryjski (Szczecin Podjuchy - Binowo). Swój bieg ropoczyna/kończy czerwony szlak pieszy Nadodrzański (Szczecin Żydowce - Mieszkowice). Zasługuje na uwagę:

1. Cmentarz w Kluczu założony został prawdopodobnie już w XIV w. przy nieistniejącym obecnie kościele. Całość położona była na wzniesieniu przy zbiegu ulic Bielańskiej, Suchej i Gradowej i otoczona kamiennym murem, częściowo zachowanym do dziś (ok. 300 m.). Cmentarz funkcjonował co najmniej do lat 30. XX w., a po 1945 r. popadł w ruinę. Z cmentarnej infrastruktury, prócz muru, zachowała się gotycka bramka z czerwonej cegły z 1706 roku, która prowadziła na teren dziedzińca przykościelnego i dalej na teren cmentarza.  W pobliżu znaleźć można również szczątki pomnika poległych w I wojnie światowej mieszkańców wsi. Prace w Kluczu były częścią projektu "Szlak kulturowy dawnych cmentarzy Szczecina" stowarzyszenia Denkmal Pomorze. Do prac włączyli się harcerze z 23 WDH Szczerbiec, Stowarzyszenie Templum, administratorzy grupy "Niemierzyn wczoraj i dziś", grupa "Projekt Przełaj", znany szczeciński przewodnik i dziennikarz Michał Rembas, mieszkańcy Klucza i innych osiedli. W ramach prac, odnaleziono i ustawiono dwa głazy pomnikowe, kilkadziesiąt nagrobków, kolumn i płyt, żeliwne elementy ogrodzenia i krzyż oraz dwutonowy głaz Ofiar 1 Wojny Światowej znajdujący się przed bramą wejściową na teren lapidarium. Ten głaz pierwotnie stał na cokole, ostatnio był przewrócony, teraz został ponownie postawiony do pionu, lecz ze względów bezpieczeństwa nie na cokole. Pomnik przybrał formę głazu narzutowego z żelaznym krzyżem oraz nazwiskami poległych. Wśród wymienionych na nim ofiar znajduje się jedno polskie nazwisko. . Kamień wieńczył napis „Unseren Gefallenen Helden zum Gedachtnist” – Ku pamięci naszym poległym bohaterom. Najstarszą płytą odnalezioną na cmentarzu jest nagrobek dziecka o imieniu Emmy, która zmarła w 1866 roku.
2. Cmentarz w Kluczu ul. Kluczborska - Trudno ustalić dokładny okres powstania cmentarza, mogło to jednak nastąpić w latach 20-stych XX w.. Założono go na planie prostokąta przez którego środek przebiegała główna aleja wysadzana lipami, zaś na jej końcu znajdowała się niewielka kaplica. Od strony ul. Kluczborskiej wzniesiono betonowe ogrodzenie. Po wojnie cmentarz zaczął popadać w ruinę. W połowie lat 80-tych XX w. teren wydzierżawiono dzierżawcy żwirowni w Radziszewie, w której to przerobiono zachowane nagrobki na gruz do podsypek drogowych. Z dawnej infrastruktury cmentarnej zachowała się piękna aleja lipowa, fundamenty kaplicy oraz fragment betonowego ogrodzenia. W 2011 roku, kilku społeczników z Portalu Miłośników Prawobrzeża, ustawiło na końcu lipowej alei dwa znalezione bezinskrypcyjne nagrobki, tworząc mini-lapidarium upamiętniające to miejsce.
3. Wzgórze Bombardierów – wzniesienie o wysokości 56 m n.p.m. położone w północno-zachodniej części Wzgórz Bukowych, na terenie osiedla Szczecin-Klucz. Bezleśne wzgórze o łagodniejszych stokach wschodnich i bardziej stromych stokach zachodnich opadających ku dolinie Odry. Ze szczytu doskonały widok we wszystkich kierunkach obejmujący Szczecin, Dolinę Dolnej Odry, Wzniesienia Szczecińskie i położone bardziej na południe i wschód inne wzniesienia Wzgórz Bukowych (m.in. Bukowiec). Na wierzchołku słabo widoczne stanowiska ogniowe I i II Baterii 48. Pułku Artylerii Lekkiej 2. Łużyckiej Dywizji Wojska Polskiego, które 20 marca 1945 r. ostrzeliwały stąd nieprzyjaciela wycofującego się z rejonu Mostu Cłowego i Dworca Głównego w Szczecinie. Przez południowo-wschodnią część wzgórza, przechodzi szlak turystyczny żółty Szlak Artyleryjski (Szczecin Podjuchy - Binowo).

Chlebowo. Osada słowiańska ofiarowana w 1212 roku przez księcia Barnima II cystersom z Kołbacza, którzy w 1237 roku zakupili resztę wsi. Zachowała średniowieczny kształt owalnicy z rozległym nawisiem. Pośrodku wsi wzniesiono w XIV wieku gotycki kościół. Rejon wsi był sceną jednej z największych bitew o sforsowanie Odry w okolicy Szczecina. 9 marca 1945 r. żołnierze Armii Czerwonej (60. Dywizja Strzelecka) i Wojska Polskiego (2. Dywizja Artylerii) rozpoczęli natarcie na Chlebowo i sąsiednie Stare Brynki. Wieczorem wieś została zdobyte przez radziecką piechotę. Następnego dnia wskutek kontrataku dwóch niemieckich dywizji pancernych linie radzieckie zostały przełamane i wieś przeszła w ręce niemieckie. 11 marca Sowieci podjęli ponowną próbę zdobycia Chlebowa zakończoną sukcesem dopiero po kilku dniach. Wydarzenie to upamiętnia okolicznościowy pomnik wzniesiony na skrzyżowaniu dróg opodal kościoła. We wsi znajduje się kościół gotycki z cegły, bezwieżowy, wybudowany w XIV wieku, który został zniszczony w 1945 roku. W latach 1967–68 został zabezpieczony jako trwała ruina. Od 1997 roku trwa odbudowa świątyni, która w 2001 roku została przykryta nowym dachem. Szczegółowe informacje - http://architektura.pomorze.pl/CHLEBOWO-small-Klebow-small+50  . Do roku 1945 we wsi znajdował się dwór, niestety po zakończeniu działań wojennych nie został odbudowany. Pozostał kopiec z lodownią i park podworski z I połowy XIX wieku, przekomponowany na początku XX wieku. Posiada powierzchnię ok. 7,4 ha i jest położony w centralnej części miejscowości. W parku znajdują się dwa stawy, sady oraz liczny starodrzew tj. lipy, wiązy i kasztanowce. Podziw budzi czteropienny „Cis Braterstwa Broni” o obwodzie ponad 250 cm. We wsi znajdziemy dwa cmentarze. Najstarzy wewsi przy kościele, oraz drugi młodszy, ktory znajdował się przy końcowych zabudowaniach miejscowości). Cemntarz założono w XIV wieku. Jego powierzchnia wynosiła ok. 0, 35 ha. Zachowana jest granica pierwotnego układu przestrzennego. Cmentarz otoczony jest fundamentami starego muru kamiennego z XIV wieku. Wejścia na teren przykościelny znajdują się od strony północnej i wschodniej. Na dawnym cmentarzu nie zachowały się żadne nagrobki. Zachował się natomiast przykościelny drzewostan: lipy drobnolistne (największa o obwodzie 265 cm), wiąz szypułkowy, klon zwyczajny, modrzew europejski (o obwodzie 190 cm) i jesion wyniosły (o obwodzie 270 cm). Przez wieś przechodzą trzy szlaki piesze; Nadodrzański, Artyleryjski i Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego. 

Droga Czterech Podków łączy Radziszewko z Żelisławcem. Z drogą łączy się legenda miejscowa: Przez wiele lat grasowali na tej drodze bezkarnie rozbójnicy. Gdy wreszcie przyszło im uciekać przed zorganizowaną akcją zbrojną mającą położyć kres bezprawiu, bandyci zrabowane złoto przekuli szybko na podkowy, podkuli nimi konie i w ostatniej chwili rzucili się do ucieczki. Potem pościg znalazł na drodze cztery złote podkowy, czy to w pośpiechu nie dość mocno przytwierdzone do kopyt, czy też rozmyślnie rzucone, aby powstrzymać pogoń. 

Jezioro Binowskie leży za zachód od wsi Binowo w gminie Stare Czarnowo. Powierzchnia zbiornika wynosi 52,4 ha, z czego 1,7 ha zajmuje roślinność wynurzona. Brzegi od zachodu suche i zalesione, od północnego wschodu częściowo podmokłe, zarastające trzciną i szuwarami. Bogata flora i fauna. Dawniej posiadało idealnie czystą wodę, w której występowały bardzo rzadkie gatunki roślin, m.in. jezierza giętka i brzeżyca jednokwiatowa. Z tego powodu projektowano tu stworzenie rezerwatu przyrody. Ramienice, duże glony osiadłe na dnie, wciąż jeszcze tworzą rozległe łąki. Jezioro słynęło z wyjątkowej obfitości ryb i raków. Akwen nadal jest atrakcyjny dla wędkarzy: były tu wszystkie gatunki ryb jeziornych, m.in. węgorz. Jednakże postępujące zanieczyszczenie wody powoduje nieodwracalne szkody, np. ostatnio wyginęła sieja i sielawa. Wokół jeziora szlaki turystyczne w kierunku Szczecina, Gryfina i Chlebowa (wszystkie krzyżują się w Binowie). Wzdłuż północnych brzegów jeziora ciągną się ośrodki wypoczynkowe. Na zachodnim brzegu jeziora (Jarząbki), do 1945 roku stała tu restauracja turystyczna (Seeblick), po której pozostał jedynie fragment fundamentu i piwnica. Jeszcze w latach 80-tych znajdowała się tu plaża z pomostem. W następnych latach prywatna dzierżawa z polem namiotowym. Obecnie fajne miejsce odpoczynku, nieopodal węzła pieszych szlaków turystycznych; żółtego Artyleryjskiego i Nadodrzańskiego. Zakaz biwakowania i wjazdu samochodem.

Binowo. Na terenie obecnie zajmowanym przez wieś Binowo odnaleziono w trakcie badań archeologicznych pozostałości po osadnictwie ludności z epoki brązu, jak i ślady po wczesnośredniowiecznej osadzie słowiańskiej. W średniowieczu zasłynęła ze względu na znajdujące się tam cudowne źródełko. Lecznicze właściwości tego źródła znane były nie tylko na Pomorzu. W XVII i XVIII wieku miały miejsce zaczątki uzdrowiska, które upadło, gdy okazało się, że nieuzasadnione było przypisywanie właściwości leczniczych okolicznym źródłom obfitującym w związki wapniowe i żelazowe. We wsi znajduje się kościół gotycki z XIV wieku, z kwater granitowych i dobudowaną w XVII wieku ryglową wieżą. Poważnie uszkodzony w 1945 został odbudowany w latach 1979-80. W XV i XVI wieku posiadał słynący cudami obraz Matki Boskiej, który był tak jak źródełko - celem licznych pielgrzymek. W elewacji północnej znajduje się gotycki, ostrołukowy, profilowany portal wykonany w cegle. Elewacja południowa nie posiada portalu, wykonane w niej są natomiast trzy ostrołukowe okna w obramieniu ceglanym. Ich osadzenie w murze wskazuje, że pochodzą one z późniejszej przebudowy pierwotnych, zapewne węższych okien gotyckich. Elewacja wschodnia posiada tylko jeden otwór okienny w formie ostrołukowej, a w jej szczycie znajdują się blendy. Przy wschodnich narożnikach dobudowano też późniejsze filary przyporowe. Nawa posiada strop płaski i kryta jest ceramicznym dachem dwuspadowym. W pobliżu wsi znajduje się grodzisko obronne funkcjonujące od X do XII wieku. Na uwagę zasługuje również pięknie położony były dom dziecka, boisko otoczone szpalerem topoli i świerków. Obok ośrodek campingowy. Charakterystyczna dla regionu zabudowa murowana, głównie z II połowy XIX i początku XX w. Na zachodnim krańcu wsi pozostałości podworskiego ogrodzenia kamiennego, m.in. kilka głazów narzutowych, największy o obwodzie 4,10 m. Miłośnicy przyrody również odnajdą tu ciekawe okazy flory. Są to stare lipy przy bramie cmentarza grzebalnego, przed bramą kościoła, przed nr 41, 20, 28, oraz dęby na rozjeździe dróg, przy przystanku PKS. We wsi duży węzeł szlaków pieszych; żółty Artyleryjski (Szczecin Podjuchy - Binowo), czerwony Nadodrzański (Szczecin Żydowce - Mieszkowice), zielony Woja Żelisława (Szmaragdowe - Gryfino), niebieski Grońskiego (Szczecin Zdunowo - Szczecin Zdroje).

SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 1
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 2
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 1

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.