P-N-ZS/ZGR/ZPY/ZMY-050, szlak pieszy niebieski, Jezioro Szmaragdowe - Lipiany rynek, 74,6 km

Dostępność: duża ilość
Wysyłka w: 1 dzień roboczy
Dostawa: Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności sprawdź formy dostawy
Cena: 0,00 zł
bez kosztów dostawy
0.00
ilość szt.

towar niedostępny

dodaj do przechowalni
Ocena: 0
Producent: Wiking
Kod produktu: P-N-ZS/ZGR/ZPY/ZMY-050

Opis


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Kup kawę Wikingowi

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.


  1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl: P-N-ZS/ZGR/ZPY/ZMY-050
  2. NUMER SZLAKU WG PTTK: ZP-1063n
  3. PRZEBIEG SZLAKU: Jezioro Szmaragdowe węzeł szlaków - Droga Graniczna - Psie Pole (Dąb Myśliwych) - Droga Chojnowska (Szwedzki Bruk) - Przełęcz Trzech Braci - Droga Graniczna - Źródło Ponikwy - Binowska Droga - Furmańska Droga - Chlebowo - Jezioro Krzywienko - Jezioro Gardzienka - Wełtyń - Chwarstnica - młyn Osuch - Rożnowo - Spalony Młyn - Trzaski - Lubanowo - Banie - Tetyń - Załęże - Jezioro Sitno - Sitno - Derczewo - Jezioro Chłop - Przywodzie - Lipiany rynek.
  4. NAZWA SZLAKU: Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego
  5. POWIAT: Grodzki Szczecin, Gryfiński, Pyrzycki, Myśliborski
  6. GMINA: Szczecin, Gryfino, Stare Czarnowo, Banie, Kozielice, Myślibórz,
  7. NAWIERZCHNIE: beton, bruk, drogi leśne gruntowe i utwardzone, ścieżki, bezdroża
  8. KOLOR: niebieski pasek, pomiędzy dwoma  białymi w poziomie
  9. ROK POWSTANIA: nieznany
  10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2004-2014 (odcinek Rożnowo-Lipiany 2009, Teren Parku Leśnego Zdroje 2014)
  11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2008
  12. DŁUGOŚĆ:  74,8 km
  13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowym, oznakowanie dwustronne. W 2020 roku oznakowanie oceniamy całościowo jako niedostateczne. Dostateczne oznakowanie na terenie Puszczy Bukowej. Spora ilość przebiegu na terenach polnych prowadzi po niczym.
  14. LINKI ZEWNĘTRZNE: MAPA GMINY GRYFINO (.jpg) , Poznaj Gminę Gryfino” – kolejna publikacja z serii „Gryfińskich Spacerowników”  , serwis www.gminagryfino360.pl

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)



Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.


CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak "Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego" - niebieski znakowany szlak turystyczny w województwie zachodniopomorskim o charakterze regionalnym, na terenie Szczecińskiego Parku Krajobrazowego "Puszcza Bukowa", Równiny Gryfińskiej i Pojezierza Myśliborskiego. Jest to długi szlak pieszy, dla doświadczonych piechurów do pokonania w kilka dni, rowerem 1-2 dni. Na pewno jednak, nie zawiedzie nas ani widokowo, ani krajoznawczo.

Ruszamy z przed mostku, przy jeziorze Szmaragdowe w kierunku Polany Słonecznej. Po prawej mijamy zabytkową zabudowę dawnego zajazdu Szmaragd. Wędrujemy wzdłuż brzegów jeziora Szmaragdowe - ładne widoki ze skarpy. Dochodzimy do węzła ze szlakiem żółtym Familijnym i kierujemy się na południe. Przechodzimy pod autostradą i wędrujemy Puszczą Bukową Drogą Graniczną do Dębu Myśliwych na polanie Psie Pole (węzeł ze szlakiem żółtym Do Szwedzkiego Kamienia). Dochodzimy do Drogi Chojnowskiej, mijając po lewej Oczko Marzanny. Skręcamy na południu i dochodzimy do Przełęczy Trzech Braci - węzła ze szlakami zielonym Woja Żelisława, czerwonym Nadodrzańskim. Ruszamy ponownie Drogą Graniczną na południe. Docieramy do Binowskiej Drogi i skręcamy w Drogę Furmańską, mijając po lewej jezioro Węglino. Docieramy do asfaltu i skręcamy na południe. Wchodzimy do Chlebowa, gdzie możemy chwilę odpocząć. Na uwagę zasługuje zabytkowy kościół, pomnik związany z walkami Wojska Polskiego podczas II Wojny Światowej i kilka innych atrakcji. Chlebowo to również węzeł szlaków turystycznych - czerwony Nadodrzański, żółty Artyleryjski.

Ruszamy asfaltem w kierunku zachodnim. Za wiaduktem na drodze ekspresowej S3 skręcamy na południe, zarysowaną drogą polną (linia drzew). Po dojściu do ogrodzenia, skręcamy w lewo i wędrujemy wzdłuż płotu okalającego pole oraz jeziora Krzywienko, następnie Gardzienko, dochodząc do Wełtynia. Jesteśmy na węźle ze szlakiem zielonym Woja Żelisława - warto podejść ulicą Niepodległości do zabytkowego kościoła i przy dawnej szkole zaplanować odpoczynek. Wracamy na skrzyżowanie i kierujemy się na wschód, aby po chwili skręcić w drogę polną na południe. Okalając od wschodu jezioro Wełtyń, docieramy do Chwarstnicy. Tutaj kolejne obiekty do zwiedzenia ,w tym XIII wieczny kamienny kościół. Po przecięciu dawnej linii kolejowej - obecnie szlak rowerowy Blue Velo, kierujemy się do osady Osuch. Docieramy do Starego Młyna nad Tywą. Ta urokliwa budowla jest obecnie gospodarstwem rybackim i agroturystycznym. Możemy tu przenocować i zjeść pysznego, wędzonego suma (http://starymlyn.pl). Ruszamy w dalszą wędrówkę. Przed Mielenkiem Gryfińskim skręcamy na południe i częściowo lasem oraz polami, częściowo skrajem lasu, wędrujemy na południe. Tutaj mogą zdarzyć się zarośnięte odcinki dróg leśnych i polnych. Wchodzimy do Rożnowa, w którym na uwagę zasługuje XIX wieczny park przypałacowy, z pozostałościami pałacu oraz drewniany dom z końca XIX wieku. Po przejściu przez wieś, ponownie zanurzamy się w las kierując się w kierunku Tywy. Docieramy do Spalonego Młynu i kładką przechodzimy nad Tywą (w tym miejscu kończą się spływy z Bań, oraz zaczynają w kierunku Młynu Osuch). Za mostkiem skręcamy w prawo i dochodzimy do dawnej linii kolejowej. Skręcamy w prawo i super drogą rowerową trasu Blue Velo (dawniej mocno zarośniętą), docieramy do przysiółka Trzaski, a następnie do Lubanowa. Kolejna wieś na trasie wędrówki, z ciekawą średniowieczną historią i zabytkami. Maszerujemy przez Lubanowo. Przed cmentarzem skręcamy w prawo skos. Mijamy budynki szkoły i maszerujemy wśród pól do skraju lasu. Po kilkuset metrach skręcamy w lewo, wychodzimy z lasu i drogą polną i docieramy do skrzyżowania z szlakiem rowerowym Bule Velo na dawnej linii kolejowej. Wchodzimy do Bań leżących nad jeziorem Dłużec - węzła pieszych i rowerowych szlaków turystycznych. Idealne miejsce na odpoczynek lub nocleg i oczywiście zwiedzenie miasta.

Ruszamy w dalszą drogę ulicami Targowa,  Ciasna. Strzelecka i Myśiiborska. Za zabudowaniami skręcamy w lewo skos, w drogę polną i kierujemy się na las. Po kilku kilometrach lepszej i gorszej drogi, docieramy do szosy i skręcamy w lewo w kierunku wsi Tetyń. Tutaj na uwagę zasługuje zabytkowy kościół z XIII wieku. Stąd dobrą drogą docieramy do Załęża nad jeziorem Sitno, gdzie na uwagę zasługuje kolejny stary kościółek. Jeśli jesteś spragniony kąpieli, możesz na chwilę odbić do jeziora, i ulicą od kościoła dojść do niewielkiej dzikiej plaży. Okrążając od południa jezioro Sitno Wielkie docieramy do wsi Sitno. Tutaj oprócz zabytkowego kościoła, znajduje się park krajobrazowy należący do najcenniejszych tego typu obiektów, na Ziemi Myśliborskiej. Po zwiedzeniu i odpoczynku ruszamy na wschód. Przechodzimy nad drogą ekspresową S3 i docieramy do Derczewa z późnoromańskim kościołem filialnymp.w. Narodzenia NMP z 2 poł. XIII w.. Zbudowano go z kostki granitowej. Nad nawą w 1691 r. nadbudowano drewnianą wieżyczkę z ośmioboczną latarnią. Dobudówka pochodzi z XIX w a na froncie znajdziemy znaki szachownicy. Możemy również zobaczyć park podworski ze starodrzewem. Przez wieś przechodzimy ulicami; Myśliborska i Lipiańska. Po dojściu do lasu, skręcamy w prawo skos i wędrujemy malowniczą drogą pomiędzy jeziorami Grochacz i Chłop. Docieramy do wąskiego przesmyku łączącego akweny i możemy zaplanować krótki odpoczynek. Na miejscu punkt odpoczynku z infrastrukturą. Ruszamy dalej wzdłuż wschodnich brzegów jeziora Chłop i docieramy do miejscowości letniskowej Przywodzie (możliwość odpoczynku i kąpieli na niestrzeżonej plaży). Tutaj węzeł z żółtym szlakiem pieszym Przywodzie - Dębno. Odbijamy w lewo i po dojściu do skrzyżowania skręcamy ponownie lewo i po chwili w prawo. Dochodzimy do ulicy Gorzowskiej w Lipianach. Przechodzimy na drugą stronę i chodnikiem dochodzimy do biedronki - tu skręcamy w ulicę Jedności Narodowej, którą dojdziemy do lipiańskiego rynku, gdzie szlak kończy bieg. Oczywiście i tutaj nie zabraknie atrakcji. Znajdziemy zabytkowy kościół i ratusz, ciekawą zabudowę oraz pozostałości murów obronnych z bramami. No i oczywiście piękne i czyste jezioro Lipiańskie z plażą. Dziękujemy za wspólną wędrówkę i zapraszamy na kolejne trasy.

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.


NA SZLAKU:

Jezioro Szmaragdowe powstało w wyrobisku dawnej kopalni kredy i margla, eksploatowanej przez powstałą w 1862 roku pobliską fabrykę cementu portlandzkiego „Stern”. W okolicy dzisiejszego Jeziora Szmaragdowego rozpoczęto w 1862 r. przemysłową eksploatację porwaka margli o miąższości ok. 40–60 m. Początkowo eksploatowano surowiec skalny powyżej poziomu wód gruntowych, później zaczęto zagłębiać się, tworząc wyrobisko o głębokości ok. 20 m w stosunku do poziomu otaczającego terenu. Urobek transportowano do znajdującej się przy obecnej ul. Batalionów Chłopskich cementowni, niepotrzebny zaś nadkład składowano na hałdę (obecnie: Wzgórze Widok). 16 lipca 1925 roku natrafiono w ścianie południowej eksploatowanego wyrobiska na warstwę piasków zawodnionych, przez które nastąpił gwałtowny wlew wody i zalanie odkrywki. Wylew nastąpił spod wysokiej (ok. 50 m) pionowej ściany margli. Kopalnia Katharinen Kreidegrube została zalana przez wodę wybijającą z południowej ściany wyrobiska. Podobno wszyscy z ówcześnie pracujących robotników zdołali się uratować. Jednocześnie nastąpiło częściowe osunięcie się ściany wyrobiska i powstanie stożka osuwiskowego. W 1959 nastąpiło ponowne osunięcie się ziemi w południowej części wyrobiska co spowodowało powiększenie się stożka osuwiskowego i zmniejszenie się powierzchni jeziora o ok. 0,4 ha. Na dnie jeziora wciąż znajdują się pozostałości górniczych maszyn i urządzeń. Nieopodal zaś jego brzegu wznosi się betonowy mostek, pozostałość po torowisku wywożącej urobek kolejki. Z zalaniem kopalni łączy się miejscowa legenda: już od chwili uruchomienia pierwszych kopalń w okolicy, na początku XIV w., grasował w nich chciwy i złośliwy duch zwany Skarbkiem. Przez tak długi czas nagromadził on ogromne bogactwa, które ukrył pod ziemią. Schowek znajdował się właśnie u podnóża płd. urwiska. Gdy kilof górnika odsłonił owe bogactwa, Skarbek zalał wszystko wodą. W okolicy mostku umiejscowiony jest węzeł pieszych szlaków turystycznych; żółtego Familijnego, zielonego Woja Żelisława, niebieskiego Równiny Wełtyńskiej i czarnego Do Jeziora Szmaragdowe, rozpoczynających/kończących swój bieg.

Szczecińskie Centrum Edukacji Ekologicznej "Szmaragdowe - Zdroje", położone jest nad samym jeziorem. Wykorzystuje częściowo pozostałości zabudowań wojskowych powstałych w latach trzydziestych XX wieku lub w okresie II wojny światowej. Składają się one z zespołu parterowych, murowanych budynków o lekkiej konstrukcji oraz położonych pod nimi, na głębokości kilku, a nawet kilkunastu metrów, tuneli o łącznej długości ok. 700 m. Pierwotne przeznaczenie tych budowli nie jest znane. Być może znajdowało się tu zapasowe stanowisko dowodzenia hitlerowskiego gauleitera Pomorza Schwede-Coburga. Po wojnie, przez wiele lat, mieścił się tu ośrodek szkoleniowy straży pożarnej. Poza sezonem ochronnym nietoprzey część tuneli udostępniona jest do zwiedzania. Dodatkowo Ośrodek organizuje wiele ciekawych wydarzeń, na które zapraszamy - https://www.facebook.com/SzmaragdoweZdroje . Do budynków dojdziemy betonową drogą za znakami szlaku żółtego, lub po schodkach przy samym jeziorze.

Dawny zajazd Szmaragd – popularna nazwa budynku mieszczącego przez wiele powojennych lat lokal gastronomiczny wraz z hotelikiem (20 miejsc). Pierwsze zabudowania w tym miejscu powstały w 1783 r., kiedy to Ludwig Mohring wzniósł tu folwark wraz z dworem i nadał mu, na cześć swej żony, nazwę Katharinenhof (Dwór Katarzyny). Pod koniec XIX w. dwór stał się własnością cementowni „Stern”, która urządziła w nim kwatery dla robotników zatrudnionych w pobliskiej kopalni kredy. Po II wojnie światowej budynek został przebudowany i dostosowany do funkcji gastronomiczno-hotelowych. W czerwcu 2010 zajazd Szmaragd został zamknięty. Planuje się stworzenie tu ośrodka edukacji ekologicznej dla młodzieży z Polski i Niemiec. W pobliżu Zajazdu znajdują się pomniki przyrody: cis Warcisław i Dęby Książęce.

Rezerwat przyrody Bukowe Zdroje im. Profesora Tadeusza Dominika – rezerwat leśny o powierzchni 221,28 ha, utworzony 30 maja 1956, w województwie zachodniopomorskim, w północno-zachodniej części Szczecińskiego Parku Krajobrazowego „Puszcza Bukowa”, graniczącego poprzez autostradę A6 od zachodu z Podjuchami i od północy z osiedlem Bukowym. Rezerwat nazwany został na cześć szczecińskiego mykologa – prof Tadeusza Dominika. Jest to największy rezerwat w Puszczy Bukowej. Celem ochrony jest zachowanie ze względów przyrodniczych, naukowych i dydaktycznych cech i procesów naturalnych dla wyróżniającego się dużymi walorami biocenotycznymi oraz estetycznymi kompleksu buczyn, łęgów i olsów, kształtującego się w warunkach dużego urozmaicenia rzeźby terenu i warunków siedliskowych. Na terenie rezerwatu 31 pomników przyrody: 27 dębów o obwodach 170-390 cm, 3 buki (170-230 cm obw.) oraz głaz narzutowy Szwedzki Kamień. Przez rezerwat prowadzi wiele pieszych szlaków turystycznych.

Dąb Myśliwych, to pomnikowe drzewo rosnące na polanie Psie Pole. Nazwa upamiętnia jakoby stary zwyczaj gromadzenia się tutaj myśliwych z psami przed rozpoczęciem polowania. 

Oczko Marzanny umiejscowione jest przy Szwedzkim Bruku w Dolinie Chojnowskiej, nieopodal węzła z niebieskim szlakiem pieszym. Stanowi ono główne źródło Chojnówki. Jest to mały, sztucznie stawek utworzony przez spiętrzenie wody źródła Chojnówki. W 1899 Oczko Marzanny zostało obudowane kamieniami. 

Przełęcz Trzech Braci. Wiąże się z nią miejscowa legenda: w tym miejscu miało napadać na podróżnych trzech braci-rozbójników. Pewnego razu napadli na starego harfiarza, prowadzonego przez córkę o niezwykłej urodzie. Starca zabili, a dziewczynę uwięzili, by prowadziła im gospodarstwo. Ale jej urok sprawił, że zbójeckie serca zapałały miłością, wszyscy trzej zaczęli starać się o względy dziewczyny, wreszcie doszło do walki, w której bracia pozabijali się wzajemnie. Dziewczyna pochowała zbójców pod trzema głazami, z których wyrosły trzy okoliczne wzgórza, a sama, nie chcąc wracać do ludzi po tylu strasznych przeżyciach, zamieniła się w dąb rosnący do dziś na rozwidleniu dróg. Dąb Frater, rośnie na dawnej granicy między posiadłościami cystersów z Kołbacza a posiadłościami miast Szczecin i Gryfino. Obwód: 387 cm.

Chlebowo. Osada słowiańska ofiarowana w 1212 roku przez księcia Barnima II cystersom z Kołbacza, którzy w 1237 roku zakupili resztę wsi. Zachowała średniowieczny kształt owalnicy z rozległym nawisiem. Pośrodku wsi wzniesiono w XIV wieku gotycki kościół. Rejon wsi był sceną jednej z największych bitew o sforsowanie Odry w okolicy Szczecina. 9 marca 1945 r. żołnierze Armii Czerwonej (60. Dywizja Strzelecka) i Wojska Polskiego (2. Dywizja Artylerii) rozpoczęli natarcie na Chlebowo i sąsiednie Stare Brynki. Wieczorem wieś została zdobyte przez radziecką piechotę. Następnego dnia wskutek kontrataku dwóch niemieckich dywizji pancernych linie radzieckie zostały przełamane i wieś przeszła w ręce niemieckie. 11 marca Sowieci podjęli ponowną próbę zdobycia Chlebowa zakończoną sukcesem dopiero po kilku dniach. Wydarzenie to upamiętnia okolicznościowy pomnik wzniesiony na skrzyżowaniu dróg opodal kościoła. We wsi znajduje się kościół gotycki z cegły, bezwieżowy, wybudowany w XIV wieku, który został zniszczony w 1945 roku. W latach 1967–68 został zabezpieczony jako trwała ruina. Od 1997 roku trwa odbudowa świątyni, która w 2001 roku została przykryta nowym dachem. Szczegółowe informacje - http://architektura.pomorze.pl/CHLEBOWO-small-Klebow-small+50  . Do roku 1945 we wsi znajdował się dwór, niestety po zakończeniu działań wojennych nie został odbudowany. Pozostał kopiec z lodownią i park podworski z I połowy XIX wieku, przekomponowany na początku XX wieku. Posiada powierzchnię ok. 7,4 ha i jest położony w centralnej części miejscowości. W parku znajdują się dwa stawy, sady oraz liczny starodrzew tj. lipy, wiązy i kasztanowce. Podziw budzi czteropienny „Cis Braterstwa Broni” o obwodzie ponad 250 cm. We wsi znajdziemy dwa cmentarze. Najstarzy wewsi przy kościele, oraz drugi młodszy, ktory znajdował się przy końcowych zabudowaniach miejscowości). Cemntarz założono w XIV wieku. Jego powierzchnia wynosiła ok. 0, 35 ha. Zachowana jest granica pierwotnego układu przestrzennego. Cmentarz otoczony jest fundamentami starego muru kamiennego z XIV wieku. Wejścia na teren przykościelny znajdują się od strony północnej i wschodniej. Na dawnym cmentarzu nie zachowały się żadne nagrobki. Zachował się natomiast przykościelny drzewostan: lipy drobnolistne (największa o obwodzie 265 cm), wiąz szypułkowy, klon zwyczajny, modrzew europejski (o obwodzie 190 cm) i jesion wyniosły (o obwodzie 270 cm). Przez wieś przechodzą trzy szlaki piesze; Nadodrzański, Artyleryjski i Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego. 

Wełtyń. Wieś położona jest nad malowniczym jeziorem Wełtyń. Na jeziorze są położone trzy wyspy. Dwie z ośrodkami turystycznymi – domki letniskowe. Ze wsi w okresie letnim odbywają się przewozy osób łodziami motorowymi na obydwie wyspy. Z ciekawostek można dodać iż niegdyś latem na obszar wyspy przewożono bydło celem wypasu. Wełtyń posiadał w XVI i XVII wieku prawa miejskie. Od początku swojego istnienia był nazywany różnie Woltina, Woltin, Woltyna, Woldyn. Początki istnienia osadnictwa na tych terenach nie jest dokładnie znany. Archeolodzy odnaleźli ponad 30 stanowisk dowodzących istnienia działalności człowieka w młodszej epoce kamienia – neolitu (8000 - 4500 tys. lat p.n.e.). Na wzniesieniach w okolicy Wełtynia zlokalizowano i częściowo przeprowadzono badania olbrzymiej osady łużyckiej. Pierwszy ślad w kronikach pojawił się w roku 1212, książę pomorski Bogusław II uregulował dokumentem wystawionym w Kamieniu Pomorskim sprawy spadkowe potomków Warcisława II Świętoborzyca, (fundatora klasztoru kołbackiego) z Cystersami. Duże znaczenie dla losu i przyszłości tych ziem miało założenie w II połowie XII wieku klasztoru kołbackiego. Istnieją liczne przesłanki, iż Wełtyń stanowił centrum pola (okręgu grodowego) wełtyńskiego, a ono z kolei część kasztelanii pyrzyckiej. Domniemana "Ziemia Wełtyńska" graniczyła na południu z Ziemia Widuchowską, na wschodzie Kołbacką, na północy Szczecińską. Granica zachodnia przebiegała na Odrze. W Wełtyniu do czasów współczesnych zachowało się grodzisko średniowieczne, ale zostało przebadane tylko powierzchnie. W roku 1222 Wełtyń pojawia się w dokumencie książęcych. Książę Bogusław II potwierdził wówczas prawa cystersów kołbackich do tych ziem. Już w 1226 roku istniał w Wełtyniu wolny targ, wzmiankowany następnie w 1255 i 1282 r. Dzięki niemu osada rozwinęła się w dużą wieś, która zdaniem historyków niemieckich posiadała w XVI i XVII wieku prawa miejskie, a pieczęć miejska zachowała się do roku 1784. Najważniejszym zabytkiem Wełtynia jest kościół Matki Boskiej Różańcowej (dawniej św. Szczepana) w Wełtyniu – kamienno-ceglany kościół z zachowanymi szesnastowiecznymi polichromiami pokrywającymi prawie całe wnętrze świątyni. Pierwszy zapis o istnieniu parafii pochodzi z 1299 r., patronat nad nią sprawował wtedy kościół Mariacki w Szczecinie. Obecna budowla została wzniesiona w II połowie XV wieku, a wieżę i zakrystię dobudowano na przełomie XV/XVI w. Pozostałe istotne przebudowy miały miejsce w 1690 i 1784 roku. Kościół zbudowany jest z nieobrobionych kamieni o różnej wielkości, osadzonych w murze w sposób chaotyczny (kamienie nie tworzą dających się wyróżnić warstw). Naroża wieży, ościeża okien oraz wyższe partie prezbiterium wykonane zostały z cegły. Z zewnątrz kościół nie jest otynkowany, co umożliwia dostrzeżenie licznych zamurowanych otworów okiennych. Na północnej elewacji wieży zachowała się słabo czytelna, drewniana tarcza zegarowa. W murze otaczającym teren dawnego przykościelnego cmentarza zachowała się kamienna bramka cmentarna z XV w.. We wnętrzu znajduje się barokowy ołtarz i ambona z XVIII w.. Z pierwszej połowy XVI w. pochodzi natomiast najwartościowszy element wystroju wnętrza - gotycko-renesansowe polichromie ścienne[1][2]. Są one obecnie dość trudne do odczytania ze względu na wyblakłe barwy, zatarte kontury rysunku oraz zniszczenia powstałe podczas przebudów kościoła (zwłaszcza przeróbek otworów okiennych). Gotycko-renesansowe polichromie powstały najprawdopodobniej w latach 1520-34 - tuż przed wprowadzeniem reformacji. Zauważyć w nich można zarówno cechy gotyckie (np. podział na kwatery, sztywne schematy przedstawiania postaci), jak i renesansowe (np. umiejętne operowanie światłocieniem). Malowidła zostały w XVII w. przykryte tynkiem (nie były w pełni zgodne z teologią protestancką). Odsłonięto je ponownie w 1961. Polichromie przedstawiają historię Zbawienia poczynając od stworzenia Ewy, poprzez sceny Pasyjne do sceny Sądu Ostatecznego. Nad Wełtyniem znajduje się wiele ośrodków wypoczynkowych, skupionych na zachodnim brzegu jeziora oraz na wyspach. Więcej informacji na stronie https://gryfino.pl/WrotaGryfina/chapter_57265.asp

Chwarstnica jest średniej wielkości wsią sołecką. Ze względu na dużą liczbę gospodarstw rolnych i pół uprawnych oraz obecność Jeziora Wełtyńskiego, zyskała charakter rolniczo-letniskowy. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1173 roku. W roku 1180 biskup kamieński Konrad I nadał klasztorowi Cystersów z Kołbacza dziesięcinę ze wsi. Kościół istnieje od średniowiecza. W 1345 roku wieś wymieniona wśród posiadłości klasztornych. Po sekularyzacji wieś weszła w skład domeny królewskiej. W latach 30. XIX wieku na północ od wsi powstały dwa osiedla: Seehaus i Joahimshof, związane z Chwarstnicą i wspólnie z nią ujmowane w danych statystycznych. W drugiej połowie XIX wieku Chwarstnica była wsią parafialną z posiadłością sołtysa, liczyła 390 mieszkańców. Najważniejszym zabytkiem jest wybudowany w XIII w., w południowej części wsi kamienny kościół p.w. Świętej Trójcy, z dobudowaną ryglową wieżą. Na terenie przykościelnym znajdował się cmentarz. Całość otoczono kamiennym murem z bramkami. Budynek przeszedł modernizację w XX w, kiedy to dokonano zmiany wnętrza kościoła. Obecnie zachowany jest w dobrym stanie. Niestety nie zachowało się nic z pierwotnego wyposażenia świątyni. Na placu przykościelnym można zobaczyć starodrzewie. Pozostałe zabytki: dawny cmentarz przykościelny oraz plebania, zabudowania dworca kolejowego przy nieczynnej linii kolejowej Gryfino-Pyrzyce,   kilkanaście budynków mieszkalnych i gospodarczych, kilkanaście stanowisk archeologicznych: w tym pracownie kamieniarskie z neolitu, osadę z przełomu neolitu/brązu czy punkty osadnicze z epoki starożytności. Dokładny opis kościoła - http://architektura.pomorze.pl/CHWARSTNICA-small-Klein-Schsnfeld-small+42 . Przez wieś przebiega jedna z wojewódzkich tras rowerowych nr 3 Blue Velo, Gryfino - Trzcińsko Zdrój. Więcej informacji - http://www.rowery.wzp.pl/blue-velo . Nieopodal wsi przepływa rzeka Tywa, która przy wyższych stanach wody, jest idealną na trudniejsze spływy trasą, pełną zwałkowej przygody ale i malowniczych widoków. Nie na darmo Tywa nazywa się "Gryhińskim Kongo".

Wieś Lubanowo, istniała już w połowie XIII wieku w komturii templariuszy rureckich, na ten czas datujemy budowę istniejącego kościoła. W sposób bezpośredni wieś pojawia się w 1330 r., gdy templariusze nadali 27 łanów w lenno do „wspólnej ręki” braciom Eilhardowi i Janowi. Dało to początek majątkowi szlacheckiemu. Kapituła kamieńska ok. 1370 r. miała prawo do daniny w zbożu z 64 łanów. W 1407 r. książę Świętobor I szczeciński nadał joannitom będę pieniężną z 6 łanów, dotąd pobieraną przez rodzinę Mörner z Chojny. Z młynem (Trzaski) wieś była potwierdzana joannitom w 1459 i 1487 r. Po zniszczeniach wojny trzydziestoletniej sołtys (5 łanów) zorganizował folwark. W czasach szwedzkich była to własność Jana Adlera Salviusa, od którego po 1711 r. wieś wykupił margrabia Fryderyk Wilhelm.
Kościół pw. Chrystusa Króla z ok. poł. XIII w. zlokalizowany jest w centrum wsi, po wschodniej stronie drogi. Na pierwszym planie pomnik upamiętniający mieszkańców wsi poległych podczas I wojny światowej, z figurą Chrystusa. Budowla orientowana, salowa, rozplanowana na rzucie prostokąta, bez wydzielonego odrębnie prezbiterium. Wieża w partii zachodniej ma tę samą szerokość co nawa. Ściany obwodowe wykonano ze starannie obrobionej granitowej kwadry o regularnym wątku. W ścianie zachodniej w partii podwieżowej zachował się portal ostrołukowy, trójskokowy z gzymsem wklęsłym w nasadzie łuku. Wieża przebudowana w XVIII w., o konstrukcji ryglowej (odbudowana po zniszczeniach II wojny światowej bez barokowej latarni). Z wyposażenia ocalał tylko jeden z trzech dzwonów odlanych dla kościoła w Lubanowie przez szczecińskiego ludwisarza Johanna Jacoba Mangolda w 1697 r.; ponadto relikty XVIII-wiecznego ołtarza i XIX-wieczna empora organowa.
Cmentarz przykościelny leży na nieregularnej parceli wygładzonej kamiennym murem. W murze okazała XVIII-wieczna bramka flankowana przez dwie furty. Zachował się pomnik poświęcony mieszkańcom wsi, którzy zginęli w czasie I wojny światowej. W południowej części cmentarz ewangelicki, obecnie komunalny. Zachowała się aleja lipowa. Dokładny opis kościoła - http://architektura.pomorze.pl/LUBANOWO-small-Liebenow-small+28 .
Zespół dworsko-folwarczny o metryce XIX-wiecznej zlokalizowany jest poza wsią, po jej południowo-zachodniej stronie. Nie zachował się dwór (spłonął w 1969 r.) i większość zabudowy folwarcznej. Niewielki podworski park romantyczny nawiązujący do wzorów angielskich założony został około połowy XIX w. Zachował się cenny starodrzew komponowany: okazałe dęby, kasztanowce, magnolia, dąb czerwony, świerk kłujący odm. srebrzysta, jedlica.
Ciekawa jest również zabudowa wsi. Zachowały się w szczególności ryglowe stodoły z XIX w., budynki mieszkalne z licznymi detalami architektonicznymi z XIX i XX w., murowana remiza z drewniana wieżyczką obserwacyjną z początku XX w. i kuźnia z 1921 r.

Banie, położone są nad rzeką Tywą, pomiędzy jeziorami Dłużec (Długie Bańskie) i Jeziorem Mostowym. Jest również węzłem pieszych i rowerowych szlaków turystycznych; niebieski pieszy Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego, zielony pieszy Pojezierza Trzcińskiego (zapomniany), rowerowy zielony wokół Bań, rowerowy czarny Banie - Krzywin oraz rowerowy czerwony Banie - Pacholęta.

W IX–X wieku stały się okręgiem grodowym, który bronił od zachodu dostępu do Ziemi Pyrzyckiej. W roku 1124 prawdopodobnie wprowadzono wiarę chrześcijańską w Baniach. Obszar obecnie nazywany Ziemią Bańską, książę Barnim I nadał w 1234 r. Zakonowi Templariuszy. W pierwszej połowie XIII w. wzniesiono w Baniach kościół, a w pierwszej połowie XIV w. rozpoczęto budowę murów obronnych (linia murów posiadała wówczas dwie bramy i dwadzieścia baszt). Po kasacji Zakonu Templariuszy w 1312 r. tutejsze ziemie przejęli Joannici, którzy w 1345 r. odstąpili miasto księciu Barnimowi III. W 1417 r. powstał szpital oraz kaplica św. Jerzego. W XV wieku przyjął się w Baniach obyczaj odgrywania scen z misterium Męki Pańskiej, ostatni raz miało to miejsce w 1498 roku. Wydarzenie to przypomina kaplica św. Jerzego, w której frontonie nadal tkwią haki służące do mocowania krzyża używanego podczas misterium. Podczas walk Pomorsko-Brandenburskich w 1487 roku miasto zostało dotkliwie zniszczone. Rozebrano też wówczas część fortyfikacji. W latach 1653-59 Banie pozostawały we władaniu Szwedów, a następnie Brandenburgii i od 1701 r. Prus. W roku 1766 rozebrano resztę fortyfikacji. Zachowała się jedynie XIV wieczna baszta prochowa. W roku 1840 został wybudowany nowy ratusz, a do kościoła w 1853 r. dobudowano wieżę. W trakcie działań wojennych w 1945 roku miasto zniszczone zostało w 50% i po wojnie utraciło prawa miejskie. Mimo zniszczeń, Banie zachowały średniowieczny układ ulic z trójkątnym rynkiem.

Do ciekawych zabytków należą:

  • XIII-wieczny kościół parafialny pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych zbudowany z ciosów granitowych, przebudowywany w XV, XVII i XIX w., usytuowany na terenie średniowiecznego cmentarza, ogrodzony kamiennym murem. Wieżę rozebrano w 1853 r. i zastąpiono ją wąską dzwonnicą z ciosanego kamienia polnego. We wnętrzu kościoła znajduje się barokowy ołtarz z 1700 r., dwie płaskorzeźby, barokowa ambona z początku XVIII w., empora organowa z 1767 r., prospekt organowy z drugiej połowy XIX w. oraz płyty nagrobne barokowe z piaskowca.
  • kaplica św. Jerzego z 1417 r., gotycka, zbudowana z ciosów granitowych, kamienia i cegły. Posiada wyposażenie barokowe, tj. płaskorzeźby z XVII/XVIII w. odbudowana w latach 1997–1998. Więcej informacji - http://westernpomerania.com.pl/Banie-788+731
  • XIV-wieczna Baszta Prochowa, kamienno-murowana.
  • XVIII-wieczne budynki ryglowo-murowane
  • synagoga neoklasycystyczna z XIX w.
  • budynek poczty z końca XIX w.
  • pozostałości cmentarza ewangelickiego oraz kirkutu
  • pomniki przyrody: dąb szypułkowy „Jagiełło” albo Pokoju (rynek, obwód ok. 400 cm), lipa drobnolistna „Maria” (obwód 595 cm, ul. Brzozowa).

Tetyń. Pierwsza historyczna wzmianka miejscowości pochodzi z 1264, kiedy to książę Barnim I nadał osadę pochodzącemu prawdopodobnie z Bawarii rycerzowi Dietrichowi Beyer. Od jego nazwiska pochodzi pierwotna nazwa wsi (1264 Beiersdorp, 1282 Beresdorp, 1289 Beigerstop).W późniejszym okresie wieś należała do Pyrzyc. W połowie XIX wieku w Tetyniu mieszkało 935 osób, było 19 dużych gospodarstw chłopskich, 11 półrolnych, istniała kuźnia, karczma, wiatrak, kościół, dwie szkoły, majątek domenalny i gospodarstwa wolnego wójta. W drugiej połowie XIX wieku występowały tu dwa typy chałup: szeroko frontowa i wąsko frontowa o konstrukcji szachulcowej. Kościół zbudowano w 2 połowie XIII wieku jako świątynię salową, na rzucie prostokąta z kostki granitowej, ułożonej w regularne warstwy. Około 1600 r. gruntownie przebudowano go w duchu renesansu, przymurowano szczyt wschodni wieńcząc go sygnaturką. Dobudowano od południa zakrystię z renesansowym szczytem. Z pierwotnego wystroju architektonicznego zachowały się w ścianie wschodniej trzy otwory okienne ostrołukowe, zachodni portal i zamurowany portal południowy. W XVIII wieku, dobudowano wieżę zwieńczoną ażurową latarnią i prześwitami oraz barokowym hełmem. We wnętrzu kościoła pod wieżą, sklepienia kolebkowe z XIII wieku, ołtarz renesansowy, rzeźbiony w drewnie, gotycka chrzcielnica z wapienia; organy, dwa lichtarze cynowe z lat 1644-1663. W XIX wieku nadbudowano drewnianą dzwonnicę. Po zakończeniu II wojny światowej kościół poświęcony został 3 maja 1946 roku pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Polski przez księdza Wacława Perza z Towarzystwa Chrystusowego. Od przełomu XIX i XX wieku w Tetyniu istniał przystanek kolejowy, w postaci trzech niewielkich budynków (mieszkalnego i 2 gospodarczych), murowanych z cegły ceramicznej. Na zachodnim krańcu wsi stał od XIX wieku do końca lat 60 – tych wiatrak kozłowy,. Obiekt znajdował się na wzniesieniu terenu, gdzie towarzyszyła mu trzy budynkowa zagroda młynarza. W punkcie centralnym miejscowości do lat sześćdziesiątych znajdował się pomnik mieszkańców Tetynia którzy zginęli w czasie I wojny światowej.

Załęże. Pierwsza wzmianka miejscowości ( 1264 Sonte Marienwerdere, 1289 Mariewerder ) pochodzi z 1264 r. Od 1289 r. osada była własnością klasztoru w Gramzow. W wiekach następnych jako służebna wieś chłopska Załęże należało do miasta Pyrzyce. W 1645 r. miasto sprzedało wieś Georgowi von Burgsdorf; w 1765 r. nabył ją Gustav von Enckevort, a w 1803 r. rodzina von Quillfeldt. W 1818 r. areał Załęża szacowany był na 2784 morgi. Zabudowa Załęża miała charakter zwarty, a zagrody rozmieszczone były wokół niewielkiego placyku, na którym znajdował się kościół. W końcu XIX wieku Załęże jest miejscowością rozbudowaną, wielodrożną, choć w dalszym ciągu stosunkowo niewielką. Wśród chałup w dużym stopniu występują budynki wąsko frontowe, szachulcowe łączące funkcję mieszkalną z inwentarską ( tzw. dom pyrzycki). Znaczna część stodół miała konstrukcję ryglową. W początku XX wieku w Załężu był majątek rycerski tajnego radcy Brasienao powierzchni 179 ha. Kościół zbudowany został najprawdopodobniej w 2 połowie XIII wieku z kamienia, ułożonego w regularne warstwy, na planie 4-boku, bez chóru i wieży. W latach 1875-77 ta salowa świątynia została rozbudowana o neogotycką ceglaną wieżę z stożkowatym hełmem, znajdującą po zachodniej stronie, w korpusie nawowym umieszczono otwory okienne, zamurowano portale, otynkowano budynek. Zachował się ostrołukowy portal cmentarny z uskokami. W murze dawnego cmentarza zachowała się bramka z XV wieku. Przy kościele znajduje się pomnik poświęcony mieszkańcom wsi poległym w I wojnie światowej, obecnie stanowi podstawę figury Jezusa. Brak informacji na temat nazwisk poległyc Na przełomie XIX i XX wieku na południe od wsi zbudowany został na wzniesieniu terenu wiatrak kozłowy. Odnajdziemy również pozostałości poniemieckiego cmentarza. Na jego parkanie zachowała się inskrypcja: "Ballermann 1883". Obecnie zachowany jest tylko jeden nagrobek z napisem: "Hier/rugt in Gott/unsere liebe Mutter/Friedrike Müller/geb. Kuhnke/*11 Mai 1855/†18 Movember 1928/Sie war ein sanfes/Frauenherz/im Slück beschieden/still im Schmerz".

Sitno, jest wsią położoną przy północno-wschodnim brzegu jeziora Sitno Wielkie. Na jeziorze są 2 większe wyspy. We wsi umiejscowiony jest zespół dworski z końca XIX wiekuz którego rozciąga się piękny widok na jezioro, a zwłaszcza z ganku tutejszego dworu. Cały kompleks dworski, z zachowanymi budynkami gospodarczymi, zajmowany był po II wojnie światowej przez PGR, a obecnie jest w rękach prywatnych. Zdewastowany po likwidacji PGR-ów pałac jest zabezpieczony przed dalszym niszczeniem, niestety jednak nie ma możliwości zwiedzania go. W pobliżu dworu znajduje się dom rządcy, parterowy z dachem mansardowym i przedprożem. Z kompleksem dworskim graniczy rozległy park krajobrazowy o powierzchni 6,5 ha, jeden z cenniejszych na Ziemi Myśliborskiej. Występuje tu wiele gatunków krzewów i drzew. Do najciekawszych można zaliczyć: 2 miłorzęby chińskie, świerki srebrzyste, jawory, w tym w odmianie purpurowej, wiąz pospolity), kasztanowce, lipy oraz aleję starych buków. Na pobliskim wzniesieniu umiejscowiony został neoromański, kamienno ceglany kościół p.w. Św. Andrzeja Boboli z ok. 1830 r. Obok kościoła znajduje się pomnik poświęcony mieszkańcom wsi poległym w I wojnie światowej.

Lipiany położone są na Pojezierzu Myśliborskim, pomiędzy jeziorami Lipiańskim (Wądół) i Kościelnym. w miejscu o naturalnych walorach obronnych, jakie stanowiły jeziora otaczając miasto od północy, wschodu i południa. W IX w. powstał na półwyspie jeziora Wedyjskiego (obecnie Lipiańskie/Wądół i Kościelne) warowny gród Pomorzan, który wchodził w skład systemu obronnego plemienia Pyrzyczan, stanowiąc ich południową strażnicę. Wokół grodu powstała osada podgrodowa, której mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, rybołówstwem, częściowo handlem i rzemiosłem. Do XIII wieku tereny te należały do księstwa pomorskiego. Pierwszy zapis o sadzie pochodzi z 1265. 18 sierpnia 1276 biskup kamieński Herman sprzedał ziemię lipiańską (Terra Lipene) za 3000 srebrnych marek margrabiom brandeburskim Ottonowi, Johannowi i Konradowi, którzy włączyli ją do Nowej Marchii. Prawa miejskie miejscowość uzyskała na początku XIV wieku. Po wygaśnięciu brandenburskiej dynastii askańskiej, w 1319 wybuchła wojna o przynależność regionu. Region i miasto zajął książę wołogoski Warcisław IV. Po długotrwałych sporach o sukcesję w 1337 r. jako lenno biskupa kamieńskiego miasto pozostało ostatecznie przy Brandenburgii. W 1344 roku mieszczanie z Lipian otrzymali przywilej wedle którego mogli być sądzeni tylko w obrębie murów obronnych, a rajcy przed sądem dworskim margrabiego. W latach 1371-1372 miasto było niszczone przez najazdy książąt szczecińskich. Od najdawniejszych czasów Lipiany miały prawo odbywania 4 jarmarków rocznie. Od 1373 we władaniu Korony Czeskiej. W 1402 zawarto porozumienie w sprawie sprzedaży miasta Polsce, jednakże ostatecznie sprzedano je jeszcze w tym samym roku Krzyżakom. W czasie wojny polsko-krzyżackiej w 1433 Lipiany zostały spustoszone przez husytów, a po wybuchu kolejnej wojny polsko-krzyżackiej w 1454 Krzyżacy sprzedali miasto z regionem, aby pozyskać środki na prowadzenie wojny. W 1467 ponownie spustoszone, tym razem przez Pomorzan, a później przez strony walczące podczas wojny trzydziestoletniej. Kolejne zniszczenia przyniosły wojny i przemarsze wojsk w XVII wieku, bieda była tak wielka, że znany jest przypadek wdowy, która w 1636 sprzedała łan ziemi za połeć słoniny. Na początku XIX wieku ma miejsce sztuczne obniżenie poziomu lustra wody na jeziorze, które dzieli się na dwa oddzielne akweny, towarzyszy temu rozwój wikliniarstwa. Po 1840 r. wybudowano drogę łączącą Lipiany z Pyrzycami i Myśliborzem, w 1882 r. miasto uzyskało połączenie kolejowe z Kostrzynem, a rok później ze Stargardem. Od 1871 do 1945 w granicach Niemiec. Pod koniec XIX wieku założono tu kilka fabryk, m.in. wikliniarską (w 1890 r.). W 1945 r. miasto zostało zajęte przez Armię Czerwoną, ponosząc stosunkowo niewielkie straty – zniszczeniu uległo tylko 39 budynków. Wkrótce Lipiany przekazane zostały administracji polskiej. Dotychczasowa ludność miasta uległa wysiedleniu do Niemiec i została zastąpiona polskimi osadnikami. Przejściowo funkcjonowały nazwy Lipiny oraz Lipiana.

Stare Miasto posiada późnośredniowieczny układ urbanistyczny oparty na eliptycznym kształcie z centralnie umieszczonym placem rynkowym. Cały jego obszar wpisany jest do rejestru zabytków - więcej informacji - https://www.lipiany.pl/strona/menu/15_zabytki . Ważniejsze obiekty w jego obrębie:

  • ratusz zbudowany w 2. połowie XVIII wieku w stylu barokowo-klasycystycznym, usytuowany w zachodniej części rynku jest siedzibą urzędu miejskiego. Przy bocznej ścianie ratusza znajduje się studzienka z płaskorzeźbą przedstawiająca mieszczan pijących słynne lipiańskie piwo.
    kościół Wniebowzięcia NMP zbudowany z kwadr granitowych i cegły (XIII w.). W latach 1689-91 odbudowany, a w latach 1746-51 rozbudowany, ponownie odbudowany w latach 1861-62 i w 1915 r. według projektu Friedricha Stülera. Więcej informacji - http://architektura.pomorze.pl/LIPIANY--small-Lippehne-small+82
  • dwie gotyckie bramy z początku XV w. – Pyrzycka i Myśliborska
  • zespół miejskich murów obronnych po stronie północno-wschodniej Starego Miasta. Więcej informacji - https://zabytek.pl/pl/obiekty/lipiany-zespol-miejskich-murow-obronnych
  • gmach szkoły wzniesiony na początku XX w. nawiązujący do stylu barokowo-budynki mieszkalne z XVIII/XIX w. (ul. Armii Krajowej 29/31, Kościuszki 43, Szkolna 17, Jedności Narodowej 61, 63)
  • Dąb Pokoju (Piwowarów) – pomnik przyrody znajduje się na placu Wolności, obwód w pierśnicy 430 cm, wysokość 28 m, wiek 190 lat
  • lipa, tuja - na działce kościelnej
  • głaz narzutowy (na Półwyspie Leszczynowym jeziora Wądół) – granit różowy, średnioziarnisty, obwód 11,8 m, wys. 1,3 m nad lustro wody, częściowo zakopany, widoczne spękania erozyjne

Na uwagę zasługują lipiańskie legendy - https://www.lipiany.pl/strona/menu/16_legendy_lipianskie , w tym związane z piwowarami i lipiańskim piwem.


SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 2
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 2
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 3

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Kup kawę Wikingowi

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.

 


Masz pytania ? Zadzwoń 501036860 w godz. 10:00-18:00, lub napisz e-mail biuro@wedrujznami.pl  .


Koszty dostawy Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności

Kraj wysyłki:

Produkty powiązane

Opinie o produkcie (0)

Weryfikujemy, które opinie pochodzą od klientów, którzy kupili dany produkt. Po zatwierdzeniu wyświetlamy zarówno pozytywne, jak i negatywne opinie

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl