P-Z-ZS/ZGR-051, szlak pieszy zielony, Jez. Szmaragdowe - Gryfino PKP, 31,1 km

Dostępność: duża ilość
Wysyłka w: 1 dzień roboczy
Dostawa: Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności sprawdź formy dostawy
Cena: 0,00 zł
bez kosztów dostawy
0.00
ilość szt.

towar niedostępny

dodaj do przechowalni
Ocena: 5
Producent: Wiking
Kod produktu: P-Z-ZS/ZGR-051

Opis


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Kup kawę Wikingowi

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.


  1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl: P-Z-ZS/ZGR-051
  2. NUMER SZLAKU WG PTTK: ZP-1064z
  3. PRZEBIEG SZLAKU: Jezioro Szmaragdowe węzeł szlaków - Skórcza Góra - Droga Chojnowska (Szwedzki Bruk) - Szwedzki Młyn - Oczko Marzanny - Przełęcz Trzech Braci - Czajcza Góra - Droga Binowska - Węglino - Binowo (jez. Binowskie) - Droga Czterech Podków - Zgniły Grzyb (jez. Grzybno) - Żelisławiec - Gardno - Wełtyń (jez. Wełtyńskie) - Gryfino PKP węzeł szlaków
  4. NAZWA SZLAKU: Woja Żelisława
  5. POWIAT: Grodzki Szczecin, Gryfiński
  6. GMINA: Szczecin, Gryfino, Stare Czarnowo
  7. NAWIERZCHNIE: beton, bruk, drogi leśne gruntowe i utwardzone, ścieżki, bezdroża
  8. KOLOR: zielony pasek, pomiędzy dwoma  białymi w poziomie
  9. ROK POWSTANIA: nieznany
  10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: nieznany (na terenie Parku Leśnego Zdroje 2014)
  11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2011
  12. DŁUGOŚĆ:  31,1 km
  13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowym, oznakowanie dwustronne. W 2020 roku oznakowanie oceniamy jako niedostateczne na odcinku Binowo - Gryfino, dostateczne na terenie Puszczy Bukowej (miejscami brak znaków), dobre na terenie Parku Leśnego Zdroje.
  14. LINKI ZEWNETRZNE: https://www.youtube.com/watch?v=m3aEz50SxdQ , MAPA GMINY GRYFINO (.jpg) , Poznaj Gminę Gryfino” – kolejna publikacja z serii „Gryfińskich Spacerowników”  , serwis www.gminagryfino360.pl

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)



Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.


CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Szlak "Woja Żelisława" - zielona znakowany szlak turystyczny w województwie zachodniopomorskim o charakterze podmiejskim, na terenie Szczecińskiego Parku Krajobrazowego "Puszcza Bukowa" oraz Równiny Gryfińskiej. Jest to dłuższy szlak pieszy, przecinający Puszczę Bukową w linii północ-południe. Dla doświadczonych piechurów do pokonania w jeden dzień. Osoby z mniejszą kondycją mogą go sobie podzieli na dwa dni, wykorzystując liczne węzły z innymi szlakami pieszymi do powrotu. Piękny i widokowy szlak, który szczerze polecamy, choć miejscami prowadzi po zanikających drogach, przez co nie nadaje się  do jazdy rowerem szosowym. Opis szlaku Jezioro Szmaragdowe --> Gryfino PKP.

Ruszamy z przed mostku, przy jeziorze Szmaragdowe w kierunku Polany Słonecznej. Po prawej mijamy zabytkową zabudowę dawnego zajazdu Szmaragd. Po chwili dochodzimy do polany z miejscami ogniskowym. Nieopodal, na wzniesieniu ze schodkami, przed wojną znajdowała się wieża widokowa Baresela oraz restauracja. Obecnie pozostały tylko kupy gruzu i fragmenty fundamentów. Dochodzimy do brukowanej drogi leśnej i za znakami szlaku idziemy na Skórczą Górę. Jest to punkt widokowy oraz węzeł szlaków turystycznych. Wędrując w kierunku południowym, dochodzimy do autostrady. Przechodzimy pod wiaduktem i skręcamy w lewo. Po drodze mijamy kolejne ruiny na szlaku. Tym razem to pozostałości dawnego sanatorium i domu dziecka. Schodzimy do brukowanej Drogi Chojnowskiej. Na tej drodze liczne węzły z innymi szlakami turystycznym. Wędrujemy mijając Szwedzki Młyn, Szwedzki Kamień i Oczko Marzanny i dochodzimy do Przełęczy Trzech Braci na Drodze Kołowskiej. Skręcamy w prawo i po chwili w lewo. Wkraczamy na pasmo Czajczej Góry (Kopca 127 m.n.p.m.), którą mijamy na szlaku. Drogą, meandrującą pośród wzniesień dochodzimy do Binowskiej Drogi. Docieramy nią do Węglina (około 20m od drogi przed wojną znajdowała się karczma), a następnie wzdłuż brzegów jeziora Binowskiego, do Binowa. Na głównym skrzyżowaniu sklep spożywczy, gdzie możemy uzupełnić zapasy. Polecamy też odpoczynek na plaży gminnej nad jeziorem. We wsi na uwagę zasługuje również kilka ciekawych budynków, gotycki kościół z XIV wieku oraz pomnikowe drzewa.  Binowo to również główny węzeł szlaków turystycznych; czerwony Nadodrzański (Szczecin Żydowce - Mieszkowice), zielony Woja Żelisława (Szmaragdowe - Gryfino), zaś kilkaset metrów na wschód przechodzi niebieski szlak pieszy im. Grońskiego (Szczecin Zdunowo - Szczecin Zdroje).

Po odpoczynku, ruszamy w kierunku południowo-zachodnim. Na węźle ż żółtym szlakiem pieszym Artyleryjskim, skręcamy w prawo w Drogę Czterech Podków związaną ze zbójnicką legendą. Menadrującą w lesie drogą docieramy do jeziora Grzybno. Następnie wędrujemy wśród łąk i bagienek, do Binowskiego Bruku, którym docieramy do Żelisławca - to właśnie tutaj według podań, swój gród zbudował Kasztelan Żelisław, skad pochodzi nazwa szlaku. To również jeden w głównych węzłów pieszych szlaków turystycznych; czarny KTP Wiercipięty, czerwony Przez Trawiastą Buczynę. na naszą uwagę zasługuje XIII wieczny kościół z kwadr granitowych oraz rosnący murze „Dąb pod Gryfami” (o obwodzie 435 cm). Ruszamy na dalszą wędrówkę ulicą Krótką, z któej skręcamy w drogę polną. Odcinek Żelisławiec - Wełtyń, to prawie w całości zarośnięta gminna droga polna. W większości musimy poruszać się gliniastym polem. Co dziwne traktowana jest jako droga publiczna, gdyż zbudowane dla niej wiadukt nad drogą ekspresową S3. Jednak wszelkie niedogodności, związane z zanikiem drogi, wynagrodzą nam przecudne widoki na Wzgórza Bukowe i okolice, których nie zabraknie. Docieramy do położonego nad jeziorem Wełtyńm, wsi Wełtyńa, gdzie na placu przy budynku dawnej szkoły możemy odpocząć. Na uwagę zasługuje zabytkowy XV wieczny kościół, z bramą cmentarną. We wsi również węzeł pieszych szlaków turystycznych; czarny Czepiński, niebieski Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego. Ze wsi wychodzimy wraz ze szlakiem czarnym, wędrując wzdłuż jeziora. Po prawej mijamy cmentarz, gdzie znajdziemy kilka starych nagrobków. Przy parkingu skręcamy w prawo - jeśli jednak chcesz skorzystać z plaży, wystarczy pójść kilkadziesiąt metrów szlakiem czarnym, wzdłuż ogrodzenia ośrodka campingowego. Asfaltem dochodzimy ulicy Leśnej i drogi wojewódzkiej nr 120. Tutaj uważamy na wzmożony ruch samochodów. Szukamy zejścia w drogę leśną po prawej stronie i na jakiś czas wędrujemy lasem. Niestety przed Gryfinem, ponownie wchodzimy na drogę wojewódzką i dochodzimy nią do Gryfina. Za wiaduktem kolejowym, skręcamy w lewo i dochodzimy do dworca kolejowego, gdzie szlak kończy bieg. Ponownie spotykamy się z czerwonym szlakiem Nadodrzańskim, przechodzącym przez miasto. Dziękujemy za wspólną wędrowkę po szlaku Woja Żelisława.

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.


NA SZLAKU:

Jezioro Szmaragdowe powstało w wyrobisku dawnej kopalni kredy i margla, eksploatowanej przez powstałą w 1862 roku pobliską fabrykę cementu portlandzkiego „Stern”. W okolicy dzisiejszego Jeziora Szmaragdowego rozpoczęto w 1862 r. przemysłową eksploatację porwaka margli o miąższości ok. 40–60 m. Początkowo eksploatowano surowiec skalny powyżej poziomu wód gruntowych, później zaczęto zagłębiać się, tworząc wyrobisko o głębokości ok. 20 m w stosunku do poziomu otaczającego terenu. Urobek transportowano do znajdującej się przy obecnej ul. Batalionów Chłopskich cementowni, niepotrzebny zaś nadkład składowano na hałdę (obecnie: Wzgórze Widok). 16 lipca 1925 roku natrafiono w ścianie południowej eksploatowanego wyrobiska na warstwę piasków zawodnionych, przez które nastąpił gwałtowny wlew wody i zalanie odkrywki. Wylew nastąpił spod wysokiej (ok. 50 m) pionowej ściany margli. Kopalnia Katharinen Kreidegrube została zalana przez wodę wybijającą z południowej ściany wyrobiska. Podobno wWszyscy z ówcześnie pracujących robotników zdołali się uratować. Jednocześnie nastąpiło częściowe osunięcie się ściany wyrobiska i powstanie stożka osuwiskowego. W 1959 nastąpiło ponowne osunięcie się ziemi w południowej części wyrobiska co spowodowało powiększenie się stożka osuwiskowego i zmniejszenie się powierzchni jeziora o ok. 0,4 ha. Na dnie jeziora wciąż znajdują się pozostałości górniczych maszyn i urządzeń. Nieopodal zaś jego brzegu wznosi się betonowy mostek, pozostałość po torowisku wywożącej urobek kolejki. Z zalaniem kopalni łączy się miejscowa legenda: już od chwili uruchomienia pierwszych kopalń w okolicy, na początku XIV w., grasował w nich chciwy i złośliwy duch zwany Skarbkiem. Przez tak długi czas nagromadził on ogromne bogactwa, które ukrył pod ziemią. Schowek znajdował się właśnie u podnóża płd. urwiska. Gdy kilof górnika odsłonił owe bogactwa, Skarbek zalał wszystko wodą. W okolicy mostku umiejscowiony jest węzeł pieszych szlaków turystycznych; żółtego Familijnego, zielonego Woja Żelisława, niebieskiego Równiny Wełtyńskiej i czarnego Do Jeziora Szmaragdowe, rozpoczynających/kończących swój bieg.

Polana Słoneczna tzw "patelnia". Nieopodal, na wzniesieniu ze schodkami, przed wojną znajdowała się wieża widokowa oraz restauracja z sanatorium. Wieża Baresela powstała w 1904 r. Przy dobrej widoczności można było dostrzec Stargard i Goleniów. Wewnątrz było stosunkowo ciasno, dlatego wchodzono i schodzono grupami po 5 osób. Tuż przed nią znajdowała się restauracja Finkenwalder Höhe (tzw. Leśna Restauracja), powstała pod koniec XIX wieku. J. Baresel pozostał właścicielem wieży do swojej śmierci w 1926 roku, zaś jej zarządcami była w tym czasie rodzina Liebrenz. Na mocy umowy, po śmierci fundatora, wieża przeszła w ręce gminy. Podczas II wojny światowej wieża została wykorzystana do celów militarnych. Znajdował się tu punkt obserwacyjny, którym dowodził nauczyciel Lettow. W 1945 roku obok wieży stacjonowała bateria przeciwlotnicza, a żołnierze mieszkali w domu zarządcy. W marcu 1945 roku wieża została wysadzona przez wycofujący się Wehrmacht, aby nie stanowiła idealnego punktu obserwacyjnego dla Sowietów. Obecnie zachowały się ruiny fundamentów wieży i restauracji oraz okazałe schody, którymi można wejść na taras widokowy z ograniczoną panoramą lewobrzeżnego Szczecina. W pobliżu wejścia do wieży, w połowie XIX wieku, posadzono kilkanaście dębów zwanych Dębami Książęcym, które obecnie osiągnęły imponujące rozmiary.

Szczecińskie Centrum Edukacji Ekologicznej "Szmaragdowe - Zdroje", położone jest nad samym jeziorem. Wykorzystuje częściowo pozostałości zabudowań wojskowych powstałych w latach trzydziestych XX wieku lub w okresie II wojny światowej. Składają się one z zespołu parterowych, murowanych budynków o lekkiej konstrukcji oraz położonych pod nimi, na głębokości kilku, a nawet kilkunastu metrów, tuneli o łącznej długości ok. 700 m. Pierwotne przeznaczenie tych budowli nie jest znane. Być może znajdowało się tu zapasowe stanowisko dowodzenia hitlerowskiego gauleitera Pomorza Schwede-Coburga. Po wojnie, przez wiele lat, mieścił się tu ośrodek szkoleniowy straży pożarnej. Poza sezonem ochronnym nietoprzey część tuneli udostępniona jest do zwiedzania. Dodatkowo Ośrodek organizuje wiele ciekawych wydarzeń, na które zapraszamy - https://www.facebook.com/SzmaragdoweZdroje . Do budynków dojdziemy betonową drogą za znakami szlaku żółtego, lub po schodkach przy samym jeziorze.

Dawny zajazd Szmaragd – popularna nazwa budynku mieszczącego przez wiele powojennych lat lokal gastronomiczny wraz z hotelikiem (20 miejsc). Pierwsze zabudowania w tym miejscu powstały w 1783 r., kiedy to Ludwig Mohring wzniósł tu folwark wraz z dworem i nadał mu, na cześć swej żony, nazwę Katharinenhof (Dwór Katarzyny). Pod koniec XIX w. dwór stał się własnością cementowni „Stern”, która urządziła w nim kwatery dla robotników zatrudnionych w pobliskiej kopalni kredy. Po II wojnie światowej budynek został przebudowany i dostosowany do funkcji gastronomiczno-hotelowych. W czerwcu 2010 zajazd Szmaragd został zamknięty. Planuje się stworzenie tu ośrodka edukacji ekologicznej dla młodzieży z Polski i Niemiec. W pobliżu Zajazdu znajdują się pomniki przyrody: cis Warcisław i Dęby Książęce.

Skórcza Góra,  towzgórze o wysokości 72 m n.p.m. w Parku Leśnym Zdroje w Szczecinie na północny wschód od Jeziora Szmaragdowego. Nazwa od kaszubskiego skorc - szpak. Pokryte zwartym lasem mieszanym sosnowo-dębowym, jedynie stoki północne i wschodnie częściowo trawiaste z kępami drzew i krzewów. Popularny obszar turystyczny i rekreacyjny dla mieszkańców Szczecina. Obecnie to węzeł pieszych szlaków turystycznych; żółtego Familijnego, zielonego Woja Żelisława i czarnego Do Jeziora Szmaragdowe. Z wzniesieniem związane są również dwie legendy. 

  • Legenda miejscowa głosi, że na wierzchołku pagórka zamordowano świętobliwego starca, który po obrabowaniu został przez mordercę pochowany wraz z narzędziem mordu (szczypce kowalskie) w ogródku przy swoim domu. Szczypce jednak wyszły z grobu i tkwiąc na powierzchni, ujawniły sprawcę. Podobno pokazywano je w Zdrojach w jednym z domów przy obecnej ul. Osiedleńczej jeszcze w 1925 r.
  • Kiedy pośrodku niezamieszkałej Puszczy Bukowej wybudowano pierwszy kościół w Kołowie, diabeł zawziął się, aby go zniszczyć i nadal niepodzielnie panować nad lasami. Gdy wszystkie jego sztuczki zawiodły, wszedł na Skórczą Górę i cisnął kamieniem w kościół. Może w swej zajadłości źle wymierzył, może głaz okazał się cięższy niż przypuszczał, ponieważ straszliwy pocisk upadł o wiele za blisko, gdzie leży do dziś nieopodal Szwedzkiego Młyna i zwany jest Omszałym Głazem lub Diabelskim Kamieniem.

Sanatorium Bismarckhöhe / Sanatorium Finkenwalde / Kinderheim Bismarckhöhe z Hökendorf (teraz Bukowe-Klęskowo) na przedłużeniu ulicy Mącznej (niem. Mühlenstraße). W 1902 roku otworzono kompleks "Sanatorium Finkenwalde". W jego skład wchodziły pawilon zimowy i letni połączone ze sobą korytarzem, którym można było dojść do dużej, przeszklonej sali jadalnej. Posiadał również elektryczność, a zatrudnieni tam specjaliści należeli do najbardziej cenionych w swoim fachu. Od 1910 roku sanatorium nosiło nazwę "Bismarckhöhe". W czasie trwania I wojny światowej (1914-1918) było nieczynne, ale po jej zakończeniu, na cztery lata znów powrócili do niego pacjenci. W latach 1923-29 obiekt przekształcony w miejski dom dziecka działał pod nazwą "Kinderheim Bismarckhöhe". W roku 1926 przebudowano fasady budynków, otynkowano elewacje, znikły wszelkie ornamenty i upiększenia. W roku 1929 powstał tam dom starców i z tego czasu zachował się do dziś, wybudowany w roku 1930 betonowy podjazd dla wózków inwalidzkich. W roku 1937 w bezpośrednim sąsiedztwie kompleksu wybudowano autostradę. Ostatni ślad "Bismarckhöhe", to książka adresowa z 1943 roku. Niestety jedyną informacją jest to, że właścicielem było wówczas miasto Stettin. Podczas II Wojny Światowej wykorzystywano go również dla rannych żołnierzy Werhmahtu. Budynki "Bismarckhöhe" przetrwały działania wojenne z marca 1945 roku, jednak na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych zostały rozebrane przez mieszkańców. Do dziś pozostały słupy bramy wjazdowej (jeden stoi), wspomniany już podjazd dla wózków i fragmenty fundamentów budowli.

Rezerwat przyrody Bukowe Zdroje im. Profesora Tadeusza Dominika – rezerwat leśny o powierzchni 221,28 ha, utworzony 30 maja 1956, w województwie zachodniopomorskim, w północno-zachodniej części Szczecińskiego Parku Krajobrazowego „Puszcza Bukowa”, graniczącego poprzez autostradę A6 od zachodu z Podjuchami i od północy z osiedlem Bukowym. Rezerwat nazwany został na cześć szczecińskiego mykologa – prof Tadeusza Dominika. Jest to największy rezerwat w Puszczy Bukowej. Celem ochrony jest zachowanie ze względów przyrodniczych, naukowych i dydaktycznych cech i procesów naturalnych dla wyróżniającego się dużymi walorami biocenotycznymi oraz estetycznymi kompleksu buczyn, łęgów i olsów, kształtującego się w warunkach dużego urozmaicenia rzeźby terenu i warunków siedliskowych. Na terenie rezerwatu 31 pomników przyrody: 27 dębów o obwodach 170-390 cm, 3 buki (170-230 cm obw.) oraz głaz narzutowy Szwedzki Kamień. Przez rezerwat prowadzi wiele pieszych szlaków turystycznych.

Pomnik przyrody Szwedzki Kamień, znajduje się w północno-zachodniej części Szczecińskiego Parku Krajobrazowego "Puszcza Bukowa". Położony jest na terenie gminy Stare Czarnowo, w powiecie gryfińskim. Usytuowany jest przy Drodze Chojnowskiej, w pobliżu rozwidlenia żółtego Szlaku do Szwedzkiego Kamienia ze szczecińskiego osiedla Podjuchy i zielonego Szlaku Woja Żelisława z Parku Leśnego Zdroje. Wpisano go do rejetstru pomników przyrody w 2004 roku. Ma wymiary 970cm obwodu i 170 cm wysokości. Nazwę zawdzięcze położonemu nieopodal Szewdzkiemu Młynowi.

Szwedzki Młyn (Młyn Prochowy) – pozostałości średniowiecznego młyna zbożowego nad strumieniem Chojnówka, przy Drodze Chojnowskiej w Puszczy Bukowej pod Szczecinem. Uroczysko Szwedzki Młyn położone jest na obszarze Szczecińskiego Parku Krajobrazowego „Puszcza Bukowa” w rezerwacie przyrody "Bukowe Zdroje". Młyn zbudowany został w XIII w. Poruszany był siłą wód Chojnówki, spiętrzonych w dość rozległy staw, któego zarysy widzimy do dzisiaj. Od 1274 jego właścicielami byli cystersi z Kołbacza. Podczas wojny trzydziestoletniej Szwedzi produkowali tu proch. Niestety w 1659 roku młyn spłonął. Po zakończeniu działań wojennych, młyn odbudowano i powrócił do swej pierwotnej funkcji, pełniąc ją aż do roku 1828, kiedy to nowym właścicielem został Friedrich Jaeckel. Poddał on młyn gruntownej przebudowie przystosowując go do produkcji papieru (wytwarzano tu m.in. worki papierowe dla cementowni "Stern" w pobliskim osiedlu Szczecin-Zdroje). W 1880 – nowy właściciel – Johannes Baumeister przekształcił młyn w gospodę turystyczną. Wkrótce stała się ona popularnym miejscem na trasie niedzielnych spacerów ówczesnych mieszkańców Szczecina, dlatego też było to idealne miejsce dla dobrze prosperującej gospody. Po zakończeniu II wojny światowej obiekt nie został zagospodarowany i z czasem popadł w całkowitą ruinę. Obecnie widoczne są tylko fragmenty przyziemia budynku przy Młyńskiej Górze, po zachodniej stronie Drogi Chojnowskiej, oraz pozostałości po stawie młynarskim i zastawce spiętrzającej niegdyś wodę. 100 m na południowy wschód od Szwedzkiego Młyna, na niewielkim wzniesieniu cmentarzyk rodziny Jaeckel, z XIX w, właścicieli młyna. Zachowała się leżąca kamienna płyta nagrobna kobiety, Friederike Jaeckel 1790-1871 (od południowego zachodu) oraz skromny pomnik upamiętniający poległego 15 czerwca 1918 we Francji, Ottona Jaeckel (po stronie północno-wschodniej), pomiędzy nimi wysoki, metalowy krzyż.

Oczko Marzanny umiejscowione jest przy Szwedzkim Bruku w Dolinie Chojnowskiej, nieopodal węzła z niebieskim szlakiem pieszym. Stanowi ono główne źródło Chojnówki. Jest to mały, sztucznie stawek utworzony przez spiętrzenie wody źródła Chojnówki. W 1899 Oczko Marzanny zostało obudowane kamieniami. 

Przełęcz Trzech Braci. Wiąże się z nią miejscowa legenda: w tym miejscu miało napadać na podróżnych trzech braci-rozbójników. Pewnego razu napadli na starego harfiarza, prowadzonego przez córkę o niezwykłej urodzie. Starca zabili, a dziewczynę uwięzili, by prowadziła im gospodarstwo. Ale jej urok sprawił, że zbójeckie serca zapałały miłością, wszyscy trzej zaczęli starać się o względy dziewczyny, wreszcie doszło do walki, w której bracia pozabijali się wzajemnie. Dziewczyna pochowała zbójców pod trzema głazami, z których wyrosły trzy okoliczne wzgórza, a sama, nie chcąc wracać do ludzi po tylu strasznych przeżyciach, zamieniła się w dąb rosnący do dziś na rozwidleniu dróg. Dąb Frater, rośnie na dawnej granicy między posiadłościami cystersów z Kołbacza a posiadłościami miast Szczecin i Gryfino. Obwód: 387 cm.

Binowo. Na terenie obecnie zajmowanym przez wieś Binowo odnaleziono w trakcie badań archeologicznych pozostałości po osadnictwie ludności z epoki brązu, jak i ślady po wczesnośredniowiecznej osadzie słowiańskiej. W średniowieczu zasłynęła ze względu na znajdujące się tam cudowne źródełko. Lecznicze właściwości tego źródła znane były nie tylko na Pomorzu. W XVII i XVIII wieku miały miejsce zaczątki uzdrowiska, które upadło, gdy okazało się, że nieuzasadnione było przypisywanie właściwości leczniczych okolicznym źródłom obfitującym w związki wapniowe i żelazowe. We wsi znajduje się kościół gotycki z XIV wieku, z kwater granitowych i dobudowaną w XVII wieku ryglową wieżą. Poważnie uszkodzony w 1945 został odbudowany w latach 1979-80. W XV i XVI wieku posiadał słynący cudami obraz Matki Boskiej, który był tak jak źródełko - celem licznych pielgrzymek. W elewacji północnej znajduje się gotycki, ostrołukowy, profilowany portal wykonany w cegle. Elewacja południowa nie posiada portalu, wykonane w niej są natomiast trzy ostrołukowe okna w obramieniu ceglanym. Ich osadzenie w murze wskazuje, że pochodzą one z późniejszej przebudowy pierwotnych, zapewne węższych okien gotyckich. Elewacja wschodnia posiada tylko jeden otwór okienny w formie ostrołukowej, a w jej szczycie znajdują się blendy. Przy wschodnich narożnikach dobudowano też późniejsze filary przyporowe. Nawa posiada strop płaski i kryta jest ceramicznym dachem dwuspadowym. W pobliżu wsi znajduje się grodzisko obronne funkcjonujące od X do XII wieku. Na uwagę zasługuje również pięknie położony były dom dziecka, boisko otoczone szpalerem topoli i świerków. Obok ośrodek campingowy. Charakterystyczna dla regionu zabudowa murowana, głównie z II połowy XIX i początku XX w. Na zachodnim krańcu wsi pozostałości podworskiego ogrodzenia kamiennego, m.in. kilka głazów narzutowych, największy o obwodzie 4,10 m. Miłośnicy przyrody również odnajdą tu ciekawe okazy flory. Są to stare lipy przy bramie cmentarza grzebalnego, przed bramą kościoła, przed nr 41, 20, 28, oraz dęby na rozjeździe dróg, przy przystanku PKS.

Jezioro Binowskie leży za zachód od wsi Binowo w gminie Stare Czarnowo. Powierzchnia zbiornika wynosi 52,4 ha, z czego 1,7 ha zajmuje roślinność wynurzona. Brzegi od zachodu suche i zalesione, od północnego wschodu częściowo podmokłe, zarastające trzciną i szuwarami. Bogata flora i fauna. Dawniej posiadało idealnie czystą wodę, w której występowały bardzo rzadkie gatunki roślin, m.in. jezierza giętka i brzeżyca jednokwiatowa. Z tego powodu projektowano tu stworzenie rezerwatu przyrody. Ramienice, duże glony osiadłe na dnie, wciąż jeszcze tworzą rozległe łąki. Jezioro słynęło z wyjątkowej obfitości ryb i raków. Akwen nadal jest atrakcyjny dla wędkarzy: były tu wszystkie gatunki ryb jeziornych, m.in. węgorz. Jednakże postępujące zanieczyszczenie wody powoduje nieodwracalne szkody, np. ostatnio wyginęła sieja i sielawa. Wokół jeziora szlaki turystyczne w kierunku Szczecina, Gryfina i Chlebowa (wszystkie krzyżują się w Binowie). Wzdłuż północnych brzegów jeziora ciągną się ośrodki wypoczynkowe. Na zachodnim brzegu jeziora (Jarząbki), do 1945 roku stała tu restauracja turystyczna (Seeblick), po której pozostał jedynie fragment fundamentu i piwnica. Jeszcze w latach 80-tych znajdowała się tu plaża z pomostem. W następnych latach prywatna dzierżawa z polem namiotowym. Obecnie fajne miejsce odpoczynku nieopodal węzła pieszych szlaków turystycznych; żółtego Artyleryjskiego i Nadodrzańskiego. Zakaz biwakowania i wjazdu samochodem.

Droga Czterech Podków łączy Radziszewko z Żelisławcem. Z drogą łączy się legenda miejscowa: Przez wiele lat grasowali na tej drodze bezkarnie rozbójnicy. Gdy wreszcie przyszło im uciekać przed zorganizowaną akcją zbrojną mającą położyć kres bezprawiu, bandyci zrabowane złoto przekuli szybko na podkowy, podkuli nimi konie i w ostatniej chwili rzucili się do ucieczki. Potem pościg znalazł na drodze cztery złote podkowy, czy to w pośpiechu nie dość mocno przytwierdzone do kopyt, czy też rozmyślnie rzucone, aby powstrzymać pogoń. 

Jezioro Grzybno ma również drugą obiegową nazwę Zgniły Grzyb. Do jeziora z nachylonych brzegów sączą się małe strumyki. Wypływa jeden i łączy się z dopływem od jeziora Glinna Wielka w rzekę Krzekna. Blisko wypływu wody z jeziora, przy południowym brzegu, są dwa grodziska wczesnośredniowieczne. Jedno podkowiaste, gdzie wał obronny znajduje się tylko z trzech stron, gdyż z czwartej ochronę dawało jezioro. Drugie można zobaczyć 100 m dalej na południe; jest to grodzisko stożkowe, od zachodu sąsiadujące z podgrodziem. Z jeziorem łączy się kilka legend.

  • Obok jeziora miała mieszkać księżniczka, panująca nad wielkim i bogatym grodem. Ale była tak zarozumiała, że za nic miała wszelkie dary ludzkie, a nawet boskie. Szczególnie lubiła deptać chleb, wykonywała na nim orgiastyczne tańce, a gdy wyszła na spacer za miasto wybierała drogi najbardziej grząskie i kazała mościć je chlebem tak, aby mogła suchą nogą przejść przez moczary. Za karę wraz ze swym grodem zapadła się pod ziemię i na tym miejscu powstało jezioro. W dzień św. Jana o północy wychodzi z jeziora złotowłosa kobieta w bieli przynosząc szczęście każdemu, kogo spotka. Ale może ją zobaczyć tylko człowiek urodzony w czepku. A pod ziemią, głęboko, słychać o tym czasie głos dzwonów.
  • W czasie wojen napoleońskich Francuzi jechali na saniach, mając ze sobą dwa cudownej roboty dzwony zrabowane w okolicznych kościołach. Gdy wjechali na jezioro lód nie wytrzymał ciężaru i sanie wraz z ludźmi, końmi i dzwonami poszły na dno. W dzień św. Jana o południu słychać ich bicie.

Żelisławiec. Założona na planie owalnicy wieś, wymieniana jest w roku 1180 jako własność cystersów z Kołbacza. W 1255 roku otrzymała na krótko prawa targowe. Obecnie Żelisławiec należy do gminy Stare Czarnowo. Geograficznie, położony jest na Równinie Wełtyńskiej około 12 km na wschód od Gryfina. Przez wieś przebiega trasa prowadząca do Kołbacza. Jak głoszą podania, Jak podaje legenda, osada została założona przez kasztelana książąt szczecińskich Żelisława, w miejscu, gdzie na jednym z dębów było gniazdo gryfów, mitycznych potężnych stworzeń, znanych z wizerunku na herbie rodowym Gryfitów i licznych herbów pomorskich miast. To staropolskie imię, składające się z dwóch członów: żeli – pragnąć oraz sław – sława, rozsławiło odnalezienie gniazda gryfów na jednym z okolicznych dębów. To mityczne zwierzę występuje licznie w herbach dzisiejszego zachodniopomorskiego. W drugiej połowie XIII wieku w centrum wsi wybudowano kościół we wczesnogotyckim stylu.Świątynia z kostki granitowej w założeniu prostokąta, pozbawiona była chóru i wieży. W roku 1945 została zniszczona, a później, w 1977 roku, ponownie odbudowana. Obecnie po zachodniej stronie wznosi się XIX wieczna, masywna, prostokątna wieża. Do jej budowy użyto cegły, którą następnie otynkowano. Kościół wraz z dawnym cmentarzem otoczony jest kamiennym murem. W murze znajdują się trzy bramki o podobnym, półokrągłym wykroju. Jedna z nich jest obecnie zamurowana. Przy murze rośnie okazały, pomnikowy dąb "Pod Gryfami". Czy jeszcze kiedyś zobaczymy na nim gniazdo gryfa ?

Wełtyń. Wieś położona jest nad malowniczym jeziorem Wełtyń. Na jeziorze są położone trzy wyspy. Dwie z ośrodkami turystycznymi – domki letniskowe. Ze wsi w okresie letnim odbywają się przewozy osób łodziami motorowymi na obydwie wyspy. Z ciekawostek można dodać iż niegdyś latem na obszar wyspy przewożono bydło celem wypasu. Wełtyń posiadał w XVI i XVII wieku prawa miejskie. Od początku swojego istnienia był nazywany różnie Woltina, Woltin, Woltyna, Woldyn. Początki istnienia osadnictwa na tych terenach nie jest dokładnie znany. Archeolodzy odnaleźli ponad 30 stanowisk dowodzących istnienia działalności człowieka w młodszej epoce kamienia – neolitu (8000 - 4500 tys. lat p.n.e.). Na wzniesieniach w okolicy Wełtynia zlokalizowano i częściowo przeprowadzono badania olbrzymiej osady łużyckiej. Pierwszy ślad w kronikach pojawił się w roku 1212, książę pomorski Bogusław II uregulował dokumentem wystawionym w Kamieniu Pomorskim sprawy spadkowe potomków Warcisława II Świętoborzyca, (fundatora klasztoru kołbackiego) z Cystersami. Duże znaczenie dla losu i przyszłości tych ziem miało założenie w II połowie XII wieku klasztoru kołbackiego. Istnieją liczne przesłanki, iż Wełtyń stanowił centrum pola (okręgu grodowego) wełtyńskiego, a ono z kolei część kasztelanii pyrzyckiej. Domniemana "Ziemia Wełtyńska" graniczyła na południu z Ziemia Widuchowską, na wschodzie Kołbacką, na północy Szczecińską. Granica zachodnia przebiegała na Odrze. W Wełtyniu do czasów współczesnych zachowało się grodzisko średniowieczne, ale zostało przebadane tylko powierzchnie. W roku 1222 Wełtyń pojawia się w dokumencie książęcych. Książę Bogusław II potwierdził wówczas prawa cystersów kołbackich do tych ziem. Już w 1226 roku istniał w Wełtyniu wolny targ, wzmiankowany następnie w 1255 i 1282 r. Dzięki niemu osada rozwinęła się w dużą wieś, która zdaniem historyków niemieckich posiadała w XVI i XVII wieku prawa miejskie, a pieczęć miejska zachowała się do roku 1784. Najważniejszym zabytkiem Wełtynia jest kościół Matki Boskiej Różańcowej (dawniej św. Szczepana) w Wełtyniu – kamienno-ceglany kościół z zachowanymi szesnastowiecznymi polichromiami pokrywającymi prawie całe wnętrze świątyni. Pierwszy zapis o istnieniu parafii pochodzi z 1299 r., patronat nad nią sprawował wtedy kościół Mariacki w Szczecinie. Obecna budowla została wzniesiona w II połowie XV wieku, a wieżę i zakrystię dobudowano na przełomie XV/XVI w. Pozostałe istotne przebudowy miały miejsce w 1690 i 1784 roku. Kościół zbudowany jest z nieobrobionych kamieni o różnej wielkości, osadzonych w murze w sposób chaotyczny (kamienie nie tworzą dających się wyróżnić warstw). Naroża wieży, ościeża okien oraz wyższe partie prezbiterium wykonane zostały z cegły. Z zewnątrz kościół nie jest otynkowany, co umożliwia dostrzeżenie licznych zamurowanych otworów okiennych. Na północnej elewacji wieży zachowała się słabo czytelna, drewniana tarcza zegarowa. W murze otaczającym teren dawnego przykościelnego cmentarza zachowała się kamienna bramka cmentarna z XV w.. We wnętrzu znajduje się barokowy ołtarz i ambona z XVIII w.. Z pierwszej połowy XVI w. pochodzi natomiast najwartościowszy element wystroju wnętrza - gotycko-renesansowe polichromie ścienne[1][2]. Są one obecnie dość trudne do odczytania ze względu na wyblakłe barwy, zatarte kontury rysunku oraz zniszczenia powstałe podczas przebudów kościoła (zwłaszcza przeróbek otworów okiennych). Gotycko-renesansowe polichromie powstały najprawdopodobniej w latach 1520-34 - tuż przed wprowadzeniem reformacji. Zauważyć w nich można zarówno cechy gotyckie (np. podział na kwatery, sztywne schematy przedstawiania postaci), jak i renesansowe (np. umiejętne operowanie światłocieniem). Malowidła zostały w XVII w. przykryte tynkiem (nie były w pełni zgodne z teologią protestancką). Odsłonięto je ponownie w 1961. Polichromie przedstawiają historię Zbawienia poczynając od stworzenia Ewy, poprzez sceny Pasyjne do sceny Sądu Ostatecznego. Nad Wełtyniem znajduje się wiele ośrodków wypoczynkowych, skupionych na zachodnim brzegu jeziora oraz na wyspach. Więcej informacji na stronie https://gryfino.pl/WrotaGryfina/chapter_57265.asp

Jezioro Wełtyń (do 1945 r. niem. Woltinsee) – jezioro położone wśród wzgórz morenowych w rozległej rynnie polodowcowej, w zachodniej części Pobrzeża Szczecińskiego na Równinie Wełtyńskiej na południe od wsi Wełtyń. Powierzchnia lustra wody wynosi 310,1 ha, maksymalna głębokość Wełtynia wynosi 11,6 m. Z Jeziora Wełtyńskiego wypływa Struga Wełtyńska, uchodzą do niego liczne małe cieki i rowy melioracyjne oraz wody podziemne. Zbiornik charakteryzuje się urozmaiconą linią brzegową i zmiennym dnem. Na jeziorze znajdują się trzy duże wyspy: Koźla, Dzicza i Ptasia, które zajmują łącznie 32 ha i są porośnięte łąkami i lasami. Zachodni brzeg wraz z wyspami Koźla i Dzicza, spełnia funkcje rekreacyjne, mieszczą się tam ośrodki wypoczynkowe oraz plaża. Teren rekreacyjny otoczony jest domkami letniskowymi, drzewami i małą, trawiastą polaną. W Wełtyniu również znajduje się niestrzeżona plaża, kąpielisko otoczone jest lasem i domkami letniskowymi. Wschodni brzeg jest podmokły, jest tam rezerwat faunistyczno-florystyczny Łąki Storczykowe ze stanowiskami storczyków i miejscami występowania chronionych gatunków zwierząt. Od strony zachodniej jeziora przebiega szlak turystyczny czarny Szlak Czepiński, a od wschodu szlak turystyczny niebieski Szlak Równiny Wełtyńskiej i Pojezierza Myśliborskiego. Na wodach Jeziora Wełtyńskiego obowiązuje zakaz używania jednostek pływających napędzanych silnikami spalinowymi oraz skuterów wodnych. Wyjątkiem są szalupy pływające na wyspy Koźlą oraz Dziczą z przystani w Wełtyniu.

Dzisiejsze Gryfino w momencie lokacji w roku 1254 otrzymało niemiecką nazwę Greifenhagen. Na północ od założonego na prawie niemieckim miasta istniała wcześniej osada słowiańska. Według badań archeologicznych jej początki sięgają XII wieku i najprawdopodobniej była ona zalążkiem do powstania miasta. Choć Gryfino odniosło duże straty w efekcie walk toczonych u schyłku II wojny światowej, szczęśliwie ocalało parę cennych zabytków architektury gotyckiej. Miasto należy do grona miejscowości z zachowaną sporą częścią obwodu średniowiecznych murów obronnych. Zaś kościół p.w. Narodzenia NMP stanowi wspaniałą spuściznę po Księstwie Pomorskim. Odnajdziemy również wiele ciekawych budynków z przełomu XIX i XX wieku. W Gryfinie i okolicach powszechnie znane są dwie miejscowe legendy: o wodniku i skarbach na górce miłości. Jednak legend, baśni i gadek ludowych funkcjonowało tutaj przez stulecia niezliczone mnóstwo. Wiele z nich zachowało się zapisane swego czasu przez pomorskich (niemieckich) folklorystów. Nie wzbudziły one jak dotychczas wzmożonego zainteresowania folklorystów i krajoznawców polskich. W Gryfinie umiejscowiona jest również wypożyczalnia sprzętu wodnego, będąca doskonałym punktem wypadowym na Międzyodrze. Informacji o mieście i gminie można zasięgnąć w Centrum Informacji Turystycznej w Gryfinie przy nabrzeżu odrzańskim, nieopodal mostu. Szczegóły i kontakt https://www.facebook.com/cit.gryfino/  . Linki zewnętrzne: Strona Gryfina - dział Turystyka, Wikipedia .


SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 2
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 3
SKALA  TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 3

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe


SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Kup kawę Wikingowi

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.

 


Masz pytania ? Zadzwoń 501036860 w godz. 10:00-18:00, lub napisz e-mail biuro@wedrujznami.pl  .


Koszty dostawy Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności

Kraj wysyłki:

Produkty powiązane

Opinie o produkcie (0)

Weryfikujemy, które opinie pochodzą od klientów, którzy kupili dany produkt. Po zatwierdzeniu wyświetlamy zarówno pozytywne, jak i negatywne opinie

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl