R-Y-ZGL-345, szlak rowerowy żółty, pętla Goleniów, 20,1+1,7km

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.

1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl:  R-Y-ZGL-345
2. NUMER SZLAKU WG PTTK: 
3. PRZEBIEG SZLAKU: Goleniów Brama Wolińska - osiedle Helenów - Podańsko - Tarnówko - Stawno - Bącznik - Bolechowo - leśniczówka Krzewno - Goleniów ul. Parkowa - dojazd z powrotem szlakiem do węzła szlaków przy Bramie Wolińskiej
   
4. NAZWA SZLAKU:
5. POWIAT: Goleniów
6. GMINA: Goleniów
   
7. NAWIERZCHNIE: asfalt, drogi utwardzone
   
8. KOLOR: czarny rower na białym tle, ze znakiem kierunkowym - żółty
   
9. ROK POWSTANIA: nieznany
10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2014
11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2022
12. DŁUGOŚĆ: 20,1+1,7 km
    
13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowo-pętlowym (w Goleniowie wracamy tą samą częścią szlaku, co startowaliśmy), oznakowanie jednokierunkowe. W 2022 roku oznakowanie na całej długości szlaku, oceniamy jako niedostateczne. Na całej długości kilka znaków drogowych. Szlak zweryfikowany przez Michała Niklasa, za co serdecznie dziękuję.
    
14. LINKI ZEWNĘTRZNE:  http://goleniow.pl/dla-turystow/turystyka-aktywna/szlaki-rowerowe
    

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)

Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.

CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Jeden z sześciu gminnych szlaków rowerowych w Goleniowie. Trasa o dobrej nawierzchni. Wędrujemy głównie drogami asfaltowymi o różnej jakości, oraz drogami szutrowymi. Czy warto wybrać się na wędrówkę ? Oczywiście. Na trasie zabytkowa zabudowa pomorskiej wsi, kościółki, cmentarze ewangelickie ze starodrzewem, ruiny młynów, oraz XIX wieczne założenia dworsko-folwarczne. W okolicach Bącznika znajdziemy nawet przedwojenny, kamienny drogowskaz. Ciekawa jest również droga Bolechowo - Goleniów. Przy niej jak i w jej okolicach znajdziemy wiele pomnikowych drzew (buki, dęby, daglezje). A gdy odbijemy leśną drogą, dotrzemy do malowniczego uroczyska pod nazwą Królewskie Źrodło. Życzę udanej wędrówki i do zobaczenia na szlaku.

Na szlaku węzły ze szlakami turystycznymi, umożliwiające przygotowanie wielu wariantów wędrówek:

• Pieszy zielony Borów Goleniowskich, Kliniska Wielkie - Goleniów
  
• Rowerowy zielony Gminy Goleniów, Goleniów - Mosty
• Rowerowy czerwony Gminy Goleniów, pętla Goleniów
• Rowerowy niebieski Gminy Goleniów, pętla Goleniów
• Czerwony i niebieski Miejski Szlak Pieszy po Goleniowie
• Pomorska Droga Świętego Jakuba
  
• Kajakowy szlak Meandry Iny

OPIS SZLAKU

Przed startem na wycieczkę/lub po jej zakończeniu warto zwiedzić Goleniów. Można to zrobić na bazie naszej mapy on-line, lub skorzystać z dwóch szlaków miejskich. oznaczonych niebieskimi i czerwonymi stopami na chodnikach.

Naszą wycieczkę rozpoczynamy w okolicy średniowiecznej Bramy Wolińskiej - pozostałości gotyckich obwarowań miejskich Goleniowa. Znajduje się tu główny węzeł gminnych szlaków rowerowych. W samej bramie, umiejscowiona jest informacja turystyczna. Początkowa część do osiedla Helenów, to ulice miasta. Mijamy ciekawe obiekty; gotycki kościół, budynek starostwa, sądu, poczty, czy w cieniu drzew ryglową wieżę ciśnień. Za wiaduktem skręcamy w park (kierunek nadleśnictwo). Po chwili wjeżdżamy w drogę rowerową (zbudowana na dawnej linii kolejowej 424 Goleniów - Maszewo z początku XX wieku), którą docieramy do Helenowa. Asfaltem dojeżdżamy do Podańska, gdzie znajdziemy otoczony przez stare lipy,  malowniczy kościół szachulcowy  XVIII wieku oraz pozostałości dworskie. Mijamy pamiątkowy obelisk z czasów I Wojny Światowej i jedziemy do kolejnej wsi - Tarnówka. Przejeżdżamy nad dopływem Iny - Wisełką, gdzie w lesie ujrzymy ruiny młynu. W centrum wsi zobaczymy pozostałości dworsko- folwarczne i najważniejszy zabytkiem - wieżę zniszczonego po wojnie, XV wiecznego, gotyckiego kościółka, otoczoną cmentarzem poniemieckim. Kolejną wsią na szlaku jest Stawno z zachowaną zabytkową zabudową wiejską oraz neogotyckim kościołem z 1884 roku i cmentarzem przykościelnym z obeliskiem kamiennym z okresu I Wojny Światowej. Wyjeżdżamy w kierunku Klinisk Wielkich. Na skrzyżowaniu z ładną drogą szutrową, skręcamy w prawo w kierunku Bącznika. Jednak proponujemy kilkaset metrów jazdy asfaltem w kierunku Iny. Tutaj parking z miejscem odpoczynku oraz wieża widokowa na dolinę rzeki. Wracamy na szlak. Po wjeździe na drogę szutrową, po około 100 metrach możemy zauważyć zabytkowy kamienny drogowskaz, dawnego traktu Goleniów - Stargard. Po chwili onownie pokonujemy strumień Wisełka - po prawej stronie zniszczona zabudowa XIX wiecznego młynu wodnego. Drogą szutrową docieramy do wsi Bolechów. Mijamy zabytkową zabudowę pomorskiej wsi i poniemiecki cmentarz ewangelicki. Asfaltem (uwaga na szybko jadące samochody), kierujemy się do Goleniowa. Po drodze mijamy Zabród, ze ścieżką edukacyjną i założeniem dworsko-folwarcznym z przełomu XIX i XX wieku. Po chwili mijamy zabytkową leśniczówkę Krzewno. Okolice drogi bogate są w stare buki, dęby i daglezje. Warto posiłkować się mapą i odbić do Królewskiego Źródełka. Nie musimy wraca na asfalt, tylko możemy jechać do Goleniowa, leśną drogą wzdłuż Iny. Docieramy do tzw. dzikiej plaży nad Iną. Swobodnie można się tu wykąpać i zrelaksować się po wycieczce rowerowej. Jest to również miejsce początku/końca spływów Iną ( www.wycieczki.szczecin.pl/ina ). Po chwili mijamy po lewej basen - po prawej polanę rekreacyjną z wiatami i miejscami ogniskowymi. Tutaj legalnie spożyjemy turystyczny posiłek, przy ognisku lub grillu. Ulicą Spacerową, docieramy ponownie do wiaduktu kolejowego (na początku wycieczki odbijaliśmy to na drogę rowerową). Tą samą trasą, co na początku, wracamy do miejsca startu naszej wyprawy. Dziękuję za wspólną wycieczkę i do zobaczenia na szlaku.  

MIEJSCOWOŚCI I OBIEKTY NA SZLAKU

Goleniów (tuż po wojnie Gołonóg, niem. Gollnow) – miasto w zachodniej części woj. zachodniopomorskiego, w powiecie goleniowskim, położone nad rzeką Iną, otoczone Puszczą Goleniowską. Początki miasta sięgają X wieku, kiedy to w zakolu Iny znajdowała się osada palowa. W 1268 roku Goleniów otrzymał z rąk księcia Barnima I prawa miejskie. Miasto bardzo szybko rosło w siłę. Od 1368 roku należało do związku Hanzy co w znacznym stopniu przyczyniło się do dalszego jego rozwoju. Wiek XIV i XV to czasy największej świetności Goleniowa, o czym świadczyć może ówczesna jego zabudowa. Miasto otoczone było kamienno-ceglanym murem z wieloma basztami i bramami: Stargardzką, Szczecińską, Młyńską i Wolińską. Z tego okresu pochodzi kościół farny pod wezwaniem św. Katarzyny oraz Dom Żeglarza. Na przełomie XV i XVI wieku rozbudowano również port rzeczny przy murach miasta oraz przystań dla statków morskich przy ujściu Iny. Wiek XVI przyniósł dla miasta serię pożarów, które zniszczyły większość zabudowań, dzieła zniszczenia dokonały epidemie oraz wojna trzydziestoletnia. W wyniku tej wojny miasto znalazło się w posiadaniu szwedzkim.W rękach Szwedzkich z krótką czteroletnią przerwą pozostawało do 1720 roku. W roku 1720 miasto zostało przekazane Prusom. Pod panowaniem Pruskim Goleniów rozpoczął powolną odbudowę i reorganizację przestrzenną. Wybudowano szpitale, ratusz, wagę miejską, szkołę oraz spichlerz nad Iną. W 1830 powstała bita droga łącząca Goleniów ze Szczecinem a w 1870 linia kolejowa. Z czasem uruchomiono nowe połączenia kolejowe i drogowe. Koniec wieku XIX i początek XX przyniósł rozwój przemysłu. W okresie II wojny światowej, miasto zostało zniszczone w prawie 70% a starówka w 90%. Okres powojenny to okres odbudowy ze zniszczeń i rozbudowy. Przeszło 700 lat historii pozostawiło po sobie ślady w postaci kościoła św. Katarzyny z XV w, Bramy Wolińskiej z XV w, fragmentów murów miejskich z przełomu XIV i XV w, oraz spichlerza z XVII w.. W Goleniowie węzeł szlaków turystycznych; zielony szlak pieszy Anny Jagiellonki, Pomorska Droga Świętego Jakuba - nitka szczecińska, Miejski Szlak Turystyczny, szlaki rowerowe Gminy Goleniów, szlak kajakowy Meandry Iny. Więcej informacji o historii miasta - https://pl.wikipedia.org/wiki/Goleni%C3%B3w .

Polecam:

• Goleniowska Aleja Legend to wyjątkowej miejsce na wyremontowanej w 2013 r. promenadzie nad Iną. Tworzą ją ustawione wzdłuż murów granitowe rzeźby obrazujące goleniowskie legendy. Na rzeźbie wprowadzającej, usytuowanej najbliżej mostu, wykuto goleniowskie herby - stare i współczesny oraz informację o genezie legend z naszego rejonu. Następna rzeźba obrazuje legendę o dziwnym zwierzęciu, pół psie i pół cielęciu strzegącym skarbu ukrytego pod mostem na Inie. „Każdy, kto dotknie kopytka zwierza, będzie od tej pory przez niego strzeżony jak skarb”- tak mówi przesłanie tego podania. Kolejne rzeźby przedstawiają legendę „O dwóch szczurołapach z Goleniowa”, „O dzwonach ze Starego Tarnowa” i "O powstaniu Iny". Na każdym postumencie przeczytać można krótkie streszczenie legendy oraz tekst moralizatorski odnoszący się do wynikającego z niej przesłania. Autorem rzeźb jest goleniowski artysta Bogdan Owczarski.
• Ośrodek Dokumentacji Dziejów Ziemi Goleniowskiej "Żółty Domek". Siedzibą jest kamieniczka mieszczańska z 1864 roku, od charakterystycznej klinkierowej cegły popularnie nazywana "Żółtym Domkiem". Otwarcie Ośrodka i przekazanie do użytku gruntownie odnowionej kamienicy odbyło się 11 listopada 2008 r. dla upamiętnienia 90 rocznicy Odzyskania Niepodległości, 740-lecia nadania praw miejskich oraz Goleniowskiego Roku Kultury. Najważniejszym celem Ośrodka jest popularyzowanie, dokumentowanie i opracowywanie dziejów miasta i najbliższego regionu. Dwie wyodrębnione pracownie: informacji historycznej i współczesnej gromadzą opracowania i artykuły z zakresu historii Goleniowa, wspomnienia i relacje jego przedwojennych i powojennych mieszkańców, dokumenty oraz inne zabytki i pamiątki przeszłości. Opracowują także scenariusze i realizują lekcje historii regionalnej. Na trzech kondygnacjach Ośrodka znajdują się:
  Ekspozycja przedmiotów codziennego użytku i narzędzi rolniczych oraz wystawy czasowe
  Ekspozycja zabytków z okresu sprzed lokacji miasta oraz prezentacja z realizacji projektu "Historie w kamieniach zapisane"
  Ekspozycja ilustrująca narodziny miasta tj. nadanie praw miejskich przez Barnima I w 1268 r. i przynależności Goleniowa do Hanzy
  Ekspozycja stanowiąca próbę odtworzenia typowego dla Goleniowa saloniku mieszczańskiego z przełomu XIX i XX wieku.
  Ekspozycja obrazująca walki o Goleniów w marcu 1945 r. wysiedlenie ludności niemieckiej i napływ pierwszych polskich osadników
  Ekspozycja dokumentująca odbudowę miasta, jego rozwój oraz życie codzienne mieszkańców

Goleniowskie Zabytki:

• Mury miejskie - najciekawsza i najlepiej zachowana część murów miejskich znajduje się w południowo-zachodniej części starego miasta nad rzeką Iną. Są tu dwie wieże: cylindryczna Baszta Prochowa, zwana też Więzienną, oraz ośmioboczna Wieża Mennicza. Nazwa tej drugiej wiąże się z bitymi w niej tzw. białymi groszami goleniowskimi. Prawo bicia tych monet srebrnych Goleniów otrzymał w 1384 roku. Przy wieży tej znajduje się tzw. furta wodna, łącząca dawne miasto z portem. Inne zachowane fragmenty murów znajdują się także na Plantach Miejskich.
• Brama Wolińska - (zwana również Bramą Chrobrego) zbudowana w XIV w. w stylu gotyckim. Była jedną z czterech bram wjazdowych do miasta (inne bramy to: Stargardzka, Szczecińska i Młyńska). Strzelista budowla obronna należy do najpiękniejszych na Pomorzu. Wznosi się na wysokość 26 metrów (6 kondygnacji). Zaczęto ją budować w drugiej połowie XIII wieku. Początkowo była to strażnica obronna z kamieni narzutowych. W XIV i XV wieku nadbudowano wieżę. Od strony zewnętrznej utworzono urządzenie do opuszczania brony (w części zachowane) oraz wprowadzono bogatą dekorację blendową, profilującą ścianę wieży. Funkcję tarasu obserwacyjnego spełniał w średniowieczu kryty ganek, który zamiast krenelażu posiadał luki. W niższych partiach bramę wypełniały obszerne sklepione pomieszczenia. Z bocznymi jej ścianami łączyły się wewnętrzne ganki dla strzelców (sklepione systemem krzyżowo-żebrowym). Mur przylegający do bramy zakończony jest z jednej strony wieżyczką, na której od wewnętrznej strony widnieje pierwszy herb miasta (przedstawiający rzekę, łódź, drzewo oraz Gryfa). Natomiast z drugiej, zewnętrznej strony znajduje się nowy herb, używany do dzisiaj (widnieją na nim dwa księżyce i cztery gwiazdy na niebieskim tle). W latach 1971/72 brama została odrestaurowana i miała służyć jako Muzeum Ziemi Goleniowskiej. Jednakże po dokonaniu adaptacji stała się siedzibą Powiatowego, a od l czerwca 1975 roku Goleniowskiego Domu Kultury (dwie kondygnacje przeznaczone zostały na dom kultury, kolejne dwie kondygnacje zajmowała Izba Pamięci, gdzie były zgromadzone dokumenty, mundury i inne pamiątki z okresu II wojny światowej, dokumenty pierwszych osadników ziemi goleniowskiej oraz zdjęcia i eksponaty obrazujące rozwój miasta po roku 1945 - funkcjonowała do 1975 roku). Na przełomie 2002/2003 dokonano zabudowy przejścia i powstało Centrum Informacji Turystycznej, które oferuje szeroką pomoc w zakresie informacji infrastruktury turystycznej, agroturystyki i turystyki, ciekawych miejsc w mieście i regionie, tras rowerowych, imprez kulturalnych i sportowych.
• Okazały gmach szkolny zbudowany w stylu neogotyckim. W tym stylu na przełomie XIX i XX w. budowane były prawie wszystkie urzędy państwowe, m.in. poczty i sądy, co możemy zauważyć również w naszym mieście. Szkoła stanęła obok starych koszar wojskowych, gdy stacjonujący tu Pułk Artylerii Polowej przeniesiono w 1893 r. do Szczecina. W ciągu kilku lat zbudowano cały kompleks szkolny z boiskiem, salą gimnastyczną, toaletami i budynkiem szkolnym, oddając go do użytku w 1900 roku. Sam budynek założony jest na rzucie prostokąta, wymurowany z czerwonej cegły, postawiony frontem do ulicy na wysokim profilowanym cokole, podpiwniczony, trójkondygnacyjny, przykryty dachem wielospadowym krytym dachówką. Cała kompozycja głównej fasady została starannie opracowana. W środkowej części budynku usytuowane są dwa wejścia główne. Ich część centralna jest nieco wysunięta przed lico ściany i podwyższona przez usytuowanie w trzeciej kondygnacji budynku reprezentacyjnej auli. Aula jest zaznaczona w fasadzie głównej trzema wysokimi oknami i dwiema tarczami herbowymi miasta Goleniowa po bokach w górnej części okna środkowego. Po przeciwnej stronie ulicy znajduje się piękny skwer ze starodrzewem. Powstał on na splantowanych wałach i fosie. W 2013 roku w ramach projektu „Otwarte bramy” został zagospodarowany na nowo.
• Kościół św. Katarzyny. Zbudowano go w XV wieku na fundamentach kościoła romańskiego. Bogato profilowany portal wzniesiony jest z cegły częściowo glazurowanej. Sklepienie kościoła wspiera się na czterech ośmiobocznych filarach. Wszystkie trzy nawy są równej wysokości (kościół halowy). Od strony wschodniej przylega niższe od innych naw prezbiterium, nazywane w średniowieczu chórem, gdyż tutaj, obok ołtarza gromadził się zespół śpiewaków. W XV wieku członkowie cechów, mieszczanie i okoliczne rycerstwo ufundowali kilkanaście ołtarzy, stojących w nawach bocznych i przy filarach. Wspaniałość kościoła odzwierciedlała intensywny rozwój miasta, które pod rządami Gryfitów - słowiańskich książąt pomorskich - szybko się bogaciło. Najpiękniejszy ołtarz poświęcony był św. Mikołajowi, patronowi żeglarzy i rybaków. Ołtarz ten został ufundowany przez Goleniowski Związek Żeglarzy, odbywających z portu na Inie dalekie podróże morskie. Codziennie odprawiały się tu nabożeństwa za pomyślność rejsów, a 6 grudnia rozdawano hojnie doroczną jałmużnę. W 1534 roku w związku z wprowadzeniem reformacji kościół przejęli protestanci. W czasie kilkakrotnych remontów wprowadzono wiele nowych pseudogotyckich elementów wystroju architektonicznego. Po zniszczeniach w 1945 roku odbudowano farę w latach 1957-59, starając się przywrócić jej średniowieczny wygląd.
• Spichlerz portowy, budowla pochodząca z XVIII wieku. Jest jedyną pozostałością po dawnym porcie. Jest to budynek o trzech kondygnacjach. Stanowi ciekawy przykład architektury ryglowej. W latach 70-tych XX wieku mieściło się tu "Muzeum Przyrody i Puszczy Goleniowskiej", obecnie nie jest użytkowany.  Stary port na rzece Inie - widok z 1909 r.Port rzeczny powstał w XIV wieku a został rozbudowany w końcu XV wieku. Równocześnie istniała tu przystań dla statków morskich u ujścia Ina. Handel zbożem i towarami leśnymi był źródłem bogactwa miasta i jego rozkwitu w XV wieku. W 2005 r. koryto rzeki Iny zostało pogłębione, a jej brzegi oczyszczone i wyregulowane. Na terenie miasta, wzdłuż rzeki, poprowadzono utwardzony deptak a w miejsce niegdysiejszego portu wybudowano przystań rzeczną.
• Ruiny kaplicy św. Jerzego (XIII-XIV w.), znajdują się na terenie dawnego cmentarza oraz dawnej osady Wyk, odkopane przez grupę archeologiczną w 2004, zachowane zostały fundamenty oraz fragmenty posadzek, obecnie teren ruin i parku został uporządkowany i oświetlony i jest udostępniony do zwiedzania dla turystów, do fundamentów można zejść, podziwiać średniowieczne pozostałości kościoła oraz kilka znalezionych na terenie miasta i gminy niemieckich nagrobków.
• Kolejową wieżę wodną w Goleniowie, zlokalizowaną na terenie stacji kolejowej, zbudowano ok. 1912 r. celem zaopatrzenia parowozów w wodę. Jest to wieża o trzonie murowanym, zwieńczonym głowicą o płaskiej podstawie. Elementem dekoracji prostego trzonu są stalowe łaty wyprowadzonych na zewnątrz belek stropowych, ściągających równocześnie mury trzonu. Drewniany szkielet ściany osłonowej jest impregnowany i pomalowany na czarno. Murowane wypełnienie jest otynkowane i pobielone. Budowla była poddana gruntownemu remontowi w 1991 r. Wcześniej jej stan techniczny był zły, zwłaszcza część z głowicą i dach. Ok. 1970 r. runęła wschodnia ściana osłonowa zbiornika. W wyniku remontu odbudowano ścianę wschodnią jako murowaną z cegły, otynkowano i pobielono (elewacja ta jest niewidoczna, zasłonięta wysokim drzewostanem). Wyremontowano dach i zmieniono pokrycie. Zamiast blachy nieocynkowanej położono ocynkowaną. Zakonserwowano części drewniane konstrukcji nośnych głowicy i wykonano roboty malarskie (wewnętrzne i zewnętrzne). Uzupełniono braki oszklenia okien. Z uwagi na konstrukcję ściany osłonowej zbiornika wieża ta stanowi egzemplarz unikatowy w skali woj. Zachodniopomorskiego i Nadodrza. Jest udanym dziełem nawiązującym do wieżowych budowli obronnych (miejskich) średniowiecza. W swej wymowie plastycznej łączy wiele wątków romantycznych skrywając pod historyzującym kostiumem swe funkcje przemysłowe i techniczne. Stanowi jeden z ciekawszych elementów krajobrazowych Goleniowa.
• Wodociągową wieżę ciśnień zbudowano w 1935 roku na terenie ujęcia wody. Woda czerpana była ze studni głębinowych pompami głębinowymi. W zbiorniku wieżowym gromadzone były nadwyżki wody nie wtłoczone do sieci miejskiej. Wieża pełniła równocześnie rolę zbiornika wyrównującego ciśnienie  w sieci miejskiej. Ze zbiornika wieżowego czerpał wodę również pobliski szpital. Architektura wieży ciśnień stanowi bardzo dobry przykład funkcjonalizmu nie pozbawionego przy tym cech historyzujących (narożne lizeny - płaskie, pionowe występy w murze zewnętrznym). Stanowi przykład wodociągowego zbiornika wieżowego lat 30-tych XX w. kiedy to nastąpił renesans budowli wieżowych typu "kolumny". W wyniku działań wojennych 1945 r. pocisku artyleryjskie poczyniły niewielkie uszkodzenia elewacji w wyższych partiach budowli. Uszkodzeń tych nie usuwano ich gdyż nie posiadały wpływu na walory eksploatacyjne wieży. Utrzymano także oryginalny kształt budowli. W 1992 roku podjęto remont budowli. Poczta została zaprojektowana i wybudowana w stylu neogotyckim przez administrację pruską w latach 1896 - 1898. Budynek był założony na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, przykryty dachem wielospadowym, kryty blachą z ozdobnymi wstawkami lukarnowymi od strony południowej. Fasada południowa jest sześcioosiowa, zamknięta, po bokach z delikatnie zaznaczonymi ryzalitami zwieńczonymi schodkowymi szczytami z ostrołukową blendą, wypełnioną okrągłym i prostokątnym okienkiem zamkniętym łukiem odcinkowym. Całość fasady podzielona jest na dwie części profilowanym gzymsem międzykondygnacyjnym i prostokątnymi oknami zamkniętymi łukiem odcinkowym. Wejście główne, poprzedzone schodkami w ryzalicie narożnika południowo-zachodniego, jest prostokątne, zamknięte łukiem odcinkowym z ozdobnie zarysowanymi po bokach przyporami schodkowymi. Wejście zwieńczone jest szczytem trójkątnym z wyprowadzoną z niego wieżyczką wieloboczną, krytą blachą, zakończoną niewielką kulą i metalowym odgromnikiem.
• Stare Miasto w Goleniowie. Historia rozwoju Goleniowa jako osady sięga XIII w. Do naszych czasów przetrwały fragmenty murów miejskich oraz zabytkowa zabudowa. Na obszar Starego Miasta w Goleniowie składa się kilka zabytkowych obiektów. Należą do nich: Kościół św. Katarzyny, Brama Wolińska, mury miejskie, Spichlerz nad Iną, Kościół św. Jerzego, ruiny kaplicy św. Jerzego, zespół budynków szkoły przy ul. Kilińskiego 11, budynek poczty przy ul. 3 Maja oraz zespół zakładu karnego. Na terenie Starego Miasta znajdują się również inne ciekawe turystycznie obiekty. Są to goleniowskie planty z Pomnikiem Niepodległości, budynek sądu rejonowego, wieża ciśnień koło szpitala, kolejowa wieża wodna przy dworcu z szachulcową głowicą z 1912 roku, park im. Ignacego Paderewskiego i znajdujący się na jego terenie dawny pałacyk myśliwski, park XXX-lecia z kamieniem pamięci.
• Sąd Rejonowy to kolejny neogotycki budynek w Goleniowie. Budynek sądu rozpoczęto budować w 1897 r. a jesienią 1898 r. został oddany do użytku. Do 1954 r. w obiekcie mieściła się siedziba pierwszych polskich władz miasta. Następnie do 1991 r. siedziba Komitetu Powiatowego i Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a obecnie Sądu Rejonowego. Tuż za budynkiem sądu znajduje się interesująca kamienica, zwracająca uwagę ozdobną elewacją oraz pięknie wykonanym balkonem.
• Kompleks budynków, w których mieści się Zakład Karny to niewątpliwie najciekawszym obiektem architektury neogotyckiej w Goleniowie. Jego budowę rozpoczęto w 1856 r. zaczynając od niwelacji bardzo pofałdowanego terenu. Pracownikami zatrudnionymi przy wznoszeniu budynków i murów okalających zakład byli więźniowie przywiezieni z Nowogardu. Wynikało to z tego, iż początkowo goleniowskie więzienie było filią zakładu karnego w Nowogardzie. Dogodniejsze warunki środowiskowe w Goleniowie spowodowały, iż zakład był ciągle rozbudowywany i po ok. 20 latach stał się samodzielnym Zakładem Karnym. Wybudowany został na planie krzyża, jego założenie jest pięknie widoczne na fotografiach z lotu ptaka. Niestety ze względu na pełnioną funkcję obiekt możemy podziwiać tylko z zewnątrz. Ciekawostką może być informacja, iż na wzgórzu, które pierwotnie znajdowało się na terenie kompleksu więziennego, zwanym Wzgórzem Ottona, biskup Otton z Bambergu w 1128 r. ochrzcił słowiańskich mieszkańców Goleniowa. Obok Zakładu Karnego znajduje się wybudowana w na początku XX w. willa dyrektora więzienia. Do użytku została oddana w listopadzie 1920 roku.  Obecnie jest w to budynek prywatny.
• Gmach poczty - Budynek został zbudowany w latach 1896–1898 przez administrację pruską. Przed I wojną światową znajdowała się tutaj Poczta Cesarska. Do dzisiaj nie zmienił swojego przeznaczenia. Na parterze budynku przy skrzyżowaniu ul. Konstytucji 3 Maja i Pocztowej znajdują się pomieszczenia Poczty Polskiej, na pierwszym piętrze urządzenia Telekomunikacji Polskiej, na drugim – mieszkania służbowe. Na przyległym do budynku terenie znajduje się również wieża telekomunikacyjna. 
• Kościół parafialny pw. św. Jerzego. Pierwszy kościół został wzniesiony w tym miejscu w latach 30. XX w., w latach 80. znacznie go rozbudowano. Z pierwotnej świątyni zachowała się jedynie ściana szczytowa (obecnie boczne wejście). W latach międzywojennych katolicy mieszkający w Goleniowie zwrócili się do władz państwowych z prośbą o zezwolenie na budowę kościoła. Zgodę uzyskali. Kościół stanął w 1930 r. Przed świątynią umieszczone zostały dwa pomniki – jednym z nich jest przedstawienie św. Jana Pawła II, a drugim – Jezusa Miłosiernego. Znajduje się tam także pamiątka roku różańca 2002-2003 oraz duży krzyż. W przestronnym, dużym wnętrzu świątyni zwraca uwagę witraż w ścianie ołtarzowej. Przedstawiona została na nim Trójca Święta w otoczeniu świętych – Wojciecha, Stanisława, Ottona z Bambergu, Maksymiliana Marii Kolbego i Jadwigi. W ołtarzu głównym umieszczone zostało malowidło z postacią św. Jerzego. Pod obrazem umieszczone zostało tabernakulum. Nad ołtarzem znajduje się drewniany krzyż z figurą Chrystusa. Kamienna mensa ozdobiona jest płaskorzeźbą ze sceną Ostatniej Wieczerzy i podpisem upamiętniającym Rok Eucharystii 2004-2005. W ołtarzu bocznym umieszczony został obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej. Przy współczesnej chrzcielnicy ustawiony został paschał. Kościół poświęcony 27 VII 1930 r.
• Park im. Ignacego Jana Paderewskiego w Goleniowie, to niewielki park przyciągający przede wszystkim urzekającą przyrodą w postaci starodrzewu.  Na terenie parku zobaczyć można również dawny pałacyk myśliwski, który obecnie jest siedzibą nadleśnictwa Goleniów. Warto również wspomnieć o obelisku z napisem "13 Oktober. 1813 - 1913" postawionym w 1913 roku na cześć opuszczenia miasta przez stacjonujące tutaj wojska francuskie. Wojska te stacjonowały m.in. w Goleniowie w czasach wojen napoleońskich, które dla okolicznej ludności były czasem bardzo burzliwym i niespokojnym, gdyż przez miasto przetaczały się armie wszystkich stron konfliktu tj. rosyjska, pruska i napoleońska właśnie. Obelisk opatrzony jest tablicą informacyjną. Na terenie parku wyznaczona jest ścieżka przyrodnicza, dzięki której zobaczyć można dorodne okazy lipy, dębu szypułkowego czy buka pospolitego. Ponadto przez park przebiega ścieżka rowerowo-piesza Goleniów - Os. Helenów.
  
• Park XXX-lecia to największy park miejski w Goleniowie położony na lewym brzegu rzeki Iny. W parku zachowany jest oryginalny, przedwojenny układ alejek, które wcześniej były częścią niemieckiego i żydowskiego cmentarza. Niestety w czasie II wojny światowej, dokładniej w 1945 roku wszystkie nagrobki zostały doszczętnie zniszczone. Podobny los spotkał znajdujący się w sąsiedztwie cmentarz protestancki. Obecnie w miejscu w którym kiedyś znajdowała się kaplica stoi pomnik ku czci ofiar II wojny światowej - ma on formę ogromnego kamienia, na którym znajdują się tablice z tekstem: "Pamięci wszystkich, którzy na zawsze spoczęli w Ziemi Goleniowskiej" przetłumaczonym na 5 języków: polski, czeski, niemiecki, rosyjski oraz hebrajski. Poza pomnikiem pamięci na terenie parku znajduje się również plac zabaw oraz liczne drewniane rzeźby lokalnych artystów.

Goleniowskie Pomniki:

1. Pomnik poświęcony czeskim więźniom politycznym. Upamiętnia ofiary wojny. Ma związek z niegdysiejszym ciężkim więzieniem wojennym (obecnie zakład karny). W latach 1939-1945 przetrzymywanych w nim jeńców chowano za murami. Duża część z nich była pochodzenia Czeskiego. Po wojnie, w roku 1948 ciała pochowanych tam obywateli Czechosłowacji zostały ekshumowane, a w miejscu cmentarza postawiono pomnik, będący podwyższeniem z namalowaną czeską flagą w orientacji poziomej. Na pomniku znajduje się napis „Bojownikom czechosłowackim poległym o wolność ludu z rąk faszystowsko – hitlerowskich. Przyjaźń polsko – czechosłowacka. 7 VIII 1948 r.” w językach polskim i czeskim. Działka, to również teren poniemieckiego cmentarza ewangelickiego z połowy XIX wieku.
   
2. Tablice pamiątkowe na murach kościoła św. Katarzyny w Goleniowie upamiętniające ważne wydarzenia niepodległościowe.
3. Pomnik Niepodległości Rzeczpospolitej znajdujący się w centrum miasta przy zbiegu ulic Kościuszki i Konstytucji 3 Maja. Widnieje na nim napis "Pomnik Niepodległości w hołdzie walczącym o wolność i niepodległość Rzeczpospolitej Polskiej, Goleniów 11.11.1992r."
4. Postument wielkiego poety Cypriana Kamila Norwida, którego imię nosi Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Goleniowie (ul. Konstytucji 3 Maja)
5. Pomnik dla uczczenia 2000 lat istnienia chrześcijaństwa. Pomnik znajduje się przy kościele św. Jerzego (ul. Andersa).
6. Kamień poświęcony "Pamięci wszystkich, którzy na zawsze spoczęli w ziemi goleniowskiej". Pomnik odsłonięty w 50-tą rocznicę powrotu Goleniowa do Macierzy. Kamień znajduje się w parku miejskim - dawnym cmentarzu żydowskim, z XIX wieku, który uległ zniszczeniu w okresie III Rzeszy

Podańsko - położone jest na dawnej leśnej polanie, obecnie otoczone jest fragmentami łąk i pól uprawnych, nieopodal znajdują się lasy sosnowe i mieszane, od końca XIX wieku wieś była połączona z Goleniowem i Maszewem linią kolejową, tory zostały rozebrane w 2005 roku i planuje się tam zbudowanie ścieżki rowerowej. Najstarsze osadnictwo na terenie Podańska miało miejsce w młodszej epoce kamienia neolit i epoce brązu (kultura łużycka), o czym świadczą przedwojenne znaleziska na polach i na dawnym cmentarzysku, następny duży rozwój osadniczy zanotowano w czasach rozwoju Cesarstwa Rzymskiego, o czym również świadczą znaleziska archeologiczne (rzymskie zapinki i paciorki. W 1268 roku wieś została wymieniona w dokumencie lokacyjnym miasta Goleniowa, w którym książę Barnim I darował ją miastu. Następny raz pojawiła się ona w 1314, w dokumencie nadającym miastu lubeckie prawa miejskie. Wieś powstała na planie ulicówki. Obecnie góruje tu zabudowa głównie z przełomu XIX i XX wieku oraz budynki współczesne. Warte zwiedzenia:

• W południowej części wsi znajduje się założenie dworskie z zabudowaniami folwarcznymi. Dwór został zniszczony po roku 1945, zostały zachowane jedynie fragmenty drzewostanu parkowego i, przebudowane gruntownie, zabudowania folwarczne, za założeniem dworskim znajduje się stary okazały dąb, pomnik przyrody, zaś w pobliskim zagajniku, bliżej drogi leśnej prowadzącej do Zabrodzia znajdują się resztki zaniedbanego już cmentarza ewangelickiego.
• Najstarszym zabytkiem jest szachulcowy kościół pw Świętego Stanisława Kostki. jest to prosta, salowa, jednokondygnacyjna świątynia, zbudowana na planie prostokąta. Dokładna data budowy nie jest znana, ale wszystko wskazuje na to, że kościół pochodzi z XVIII wieku. Kościół jest pokryty czterospadzistym dachem, a jego fundamenty zbudowane są z kamienia polnego. Jest to świątynia typu ryglowego (tzw. mur pruski). Ostrołukowe okna witrażowe i drzwi świadczą o przebudowie kościoła w stylu neogotyckim. Również wnętrze kościółka jest urządzone w podobnej tonacji. Obok kościoła stoi nieco starsza od niego (dzwony z 1657) drewniana wieża wsparta na kamiennych fundamentach. Przed wejściem znajduje się kamienna chrzcielnica z 1561. W latach 1959 i 1976 kościół przechodził remonty i renowacje. Dawniej wokół kościoła znajdował się cmentarz, dzisiaj nie zachowały się żadne nagrobki, a jedynie stojący bliżej drogi kamień pamięci poświęcony ofiarom I wojny światowej – mieszkańcom Podańska. 
• Cmentarz ewangelicki znajduje się przy drodze do Zabrodzia, tuż za wsią po lewej stronie. Cmentarz w formie kwadratu o wymiarach 34 x 36 metrów z wyraźnie zarysowaną aleją drzew. Został założony w drugiej połowie XIX wieku.  W dniu 07.05.2016 roku z inicjatywy Goleniowskiego Stowarzyszenia Eksploracji Historycznej „Biały Grosz” cmentarz został oczyszczony i uporządkowany, przez członków stowarzyszenia i mieszkańców wsi. Odnalezione żeliwne krzyże, zostały poddane czyszczeniu i został im przywrócony pierwotny wygląd. Renowację krzyży przeprowadził mieszkaniec wsi.  Przy cmentarzu stoi kamień pamiątkowy oraz tablica z opisem historii wsi. Na cmentarzu ocalały nagrobki i krzyże.

Tarnówko -  Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z okresu kultury lateńskiej. Potwierdzają to znaleziska archeologiczne. Pierwsza nowożytna wzmianka o wsi pochodzi z wieku XV. Tarnówko zostało założone na planie ulicówki, jako własność rodu von Petersdorf (do roku 1928). Pod koniec XVIII wieku znajdowały się tutaj dwa folwarki, młyn wodny na rzece Wisełce oraz kilka gospodarstw rolnych. W 1925 roku wieś liczyła ok. 115 mieszkańców. W czasie II wojny światowej została prawie całkowicie zniszczona. Pozostały jedynie ruiny kościoła oraz zabytkowy dwór z folwarkiem. Najciekawsze obiekty:

• Zabytkowy dwór, położony obok drogi do Tarnowa, został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku w stylu neoklasycystycznym. Jest to budynek murowany z elementami ryglowymi, założony na planie prostokąta. Ciekawe rozwiązania architektoniczne prezentują gzymsy oraz opaski wokół okien. Obecnie budynek został sprzedany i jest remontowany. Jedynie część południowo-zachodnia została przebudowana. Obok dworu znajdują się zaniedbane budynki gospodarcze (dawny folwark) oraz ogród i sad. Do domu prowadzi aleja kasztanowa, gdzieniegdzie ruiny dawnych cokołów parkanu oraz bramy wjazdowej.
• Drugim zabytkiem jest kościół z XV w. Obecnie pozostała tu jedynie kamienno-ceglana trójkondygnacyjna wieża, zwieńczona XIX-wieczną drewnianą nadbudówką oraz niewielkie fragmenty fundamentów kościoła. Na podwyższonym terenie okalającym znajdują się również stare nagrobki i krzyże żeliwne, świadczące o istnieniu w tym miejscu ewangelickiego cmentarza.
• Przy drodze do Tarnowa warto zobaczyć również aleję dębową z około 150 letnimi drzewami

Stawno - najstarsze ślady osadnictwa na terenie wsi sięgają neolitu. Znaleziska archeologiczne pozwalają przypuszczać, że istniała tutaj osada kultury ceramiki sznurowej. Późniejsze znaleziska, m.in. cmentarzyska popielnicowe, świadczą o istnieniu tutaj osady kultury łużyckiej. Wieś Stevenhagen powstaje w wieku XVIII, na wykarczowanych byłych terenach leśnych. Założycielem był Urząd Domenalny w Stargardzie. Wieś została założona na planie ulicówki. Znajdował się tutaj kościół, cmentarz, kilka gospodarstw, w 1872 roku ok. 180 mieszkańców. Obecna zabudowa wsi pochodzi głównie z przełomu XIX i XX wieku. Do zabytków należą ryglowe i murowane domy mieszkalne, w tym budynek dawnej szkoły, czynnej do lat 90. XX wieku. Zabytki Stawna:

• Kościół pw. Opieki św. Józefa – zbudowany w roku 1884 w stylu neogotyckim na planie prostokąta. Do budowy wykorzystano ciosany kamień granitowy (korpus) i cegły. Kościół posiada ozdobne portale, gzymsy i ostrołukowe okna. Dach jest dwuspadzisty, a hełm wieży ośmioboczny.
• Przykościelny cmentarz – na którym zachowały się poniemieckie nagrobki i tablica, upamiętniająca mieszkańców wsi poległych na frontach I wojny światowej. Do rejestru zabytków wpisano także dębowy starodrzew porastający cmentarz oraz metalowe ogrodzenie.
• Chałupa o budowie szachulcowej pod numerem 18 zbudowany na planie litery L w 2. połowie XIX wieku.

Bącznik - Powstanie osady wzmiankowanej początkowo jako Dieckmühle wiąże się z budową w tym miejscu młyna. Pierwotnie (1784) był to młyn wiatrowy, w którego skład wchodziły także tłuczarka oraz tartak. Był on własnością wsi Stawno, jednak korzystać mogli z niego również mieszkańcy kolonii Bolechowo. Na przełomie XVIII i XIX wieku ten stan uległ zmianie – młyn i tartak stały się własnością Bolechowa, a prawo do korzystania z niego z licznymi przywilejami zachowali mieszkańcy Stawna i Stargardu. Z wykorzystaniem uchodzącej do Iny strugi, dziś nazywanej Wisełką, przekształcono go w młyn wodny (przed 1827). Obecnie osadę zamieszkuje kilkanaście osób. W dolinie Wisełki zachowały się ruiny młyna wodnego: fundamenty, fragmenty śluzy i umocnienia brzegów. Nieopodal można oglądać słup milowy (kamienny drogowskaz), z wykutymi (choć dziś już niewidocznymi) odległościami do Goleniowa i Stargardu. Dom pod numerem 1, jest leśniczówką nadleśnictwa Kliniska. 

Wieś Bolechowo założona została około 1751 roku, z rozkazu króla pruskiego Fryderyka II, na planie ulicówki. Znajdowało się w niej wówczas 16 domów o budowie szachulcowej. Kolonię nazwaną pierwotnie Dorf bei Pützerlin przeznaczono dla 32 rodzin, które miały zajmować się przędzeniem wełny. W początkowej fazie osadnictwa do wsi dotarło jednak tylko 29 rodzin: 25 z Eichsfeld (Saksonia), a kolejne 4 z Wirtembergii. Większość z nich była wyznania katolickiego. Po ich sprowadzeniu nazwę wsi zmieniono na Diedrichsdorf. Przędzenie wełny nie było jednak jedynym zajęciem kolonistów. Mieszkańcy trudnili się także wydobywaniem torfu, pracami leśnymi i rolnictwem. Już w 1757 roku kilometr od wsi powstał tartak oraz młyn (por. Bącznik). Na początku kolejnego stulecia zaczęto rozwijać rzemiosło, kwitł również handel drewnem, założono karczmę. Przez jakiś czas próbowano także hodować tutaj jedwabniki. Hodowla jednak nie powiodła się, a do mieszkańców przylgnęło przezwisko Seidenwürmer, co spostrzegł i opisał w 1895 roku nauczyciel Richard Gehm. W XIX wieku we wsi funkcjonowała darmowa szkoła dla miejscowych dzieci (Gnadenschule) oraz przytułek dla ubogich. Natomiast co najmniej od 1888 roku mieszkańcy mieli dostęp do poczty i telegrafu. W marcu 1945 roku, w okresie walk o Szczecin i Goleniów, we wsi została rozlokowana część żołnierzy 10 Dywizji Pancernej SS „Frundsberg”. Miejscowość została zdobyta 8 marca przez 61 Armię 1 Frontu Białoruskiego. Do dnia dzisiejszego zachowała się zabytkowa, wiejska zabudowa wsi, z poniemieckim cmentarzem ewangelickim z pomnikiem mieszkańców, którzy zginęli podczas I Wojny Światowej.

We wsi i jej okolicach znajduje się pięć prehistorycznych stanowisk archeologicznych, które wskazują na istnienie tu osad w neolicie i epoce brązu. Najszerzej opisana została osada położona około 400 metrów na północ od zabudowań wsi.

Zabród - Pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z roku 1852, na początku ubiegłego stulecia znajdował się tutaj majątek folwarczny radcy Ludwiga Meyera. Wtedy powstał układ przestrzenny miejscowości składający się z założenia folwarcznego, dworu i pozostałych budynków mieszkalnych.  Obecnie w Zabrodziu zachował się dwór neoklasycystyczny z przełomu XIX i XX wieku. Zbudowany na przyziemiu, dwukondygnacyjny, na planie prostokąta z szeroką fasadą frontową. Budynek był remontowany i przebudowywany w latach 70. i 80. XX wieku. Za czasów PRL pełnił funkcje administracyjne Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w Szczecinie, posiadającego tuczarnię w Zabrodziu. Obecnie jest to dwór wyłącznie mieszkalny. Obok budynku znajdują się budynki mieszkalne oraz pozostałości parku dworskiego. Nieopodal mieściła się również leśniczówka oraz niewielki cmentarz ewangelicki. Warto również pospacerować/przejechać się ścieżką edukacyjną "Uroki Doliny Iny.

Krzewno - Przy drodze do Goleniowa znajduje się również budynek leśniczówki, z końca XIX wieku oraz nowa leśniczówka, postawiona w roku 2005. Obie leśniczówki tworzą miejscowość o nazwie Krzewno. W zagajniku we wsi znajduje się okazały dąb - pomnik przyrody. Zabrodzie otaczają lasy sosnowe i bukowe, pełne uroczych zakątków, jak np. błędnie nazywane Królewskie Źródło, którego oryginalna niemiecka nazwa brzmiała Quelle König i pochodziła od nazwiska odkrywcy i pierwszego badacza aptekarza Königa. 

Królewskie Źródło (niem. Quelle König), odkrył w 1915 roku goleniowski kupiec Albert König - miłośnik przyrody i historii regionu. Umiejscowione w malowniczej dolince źródełko spływa do rzeki Iny. Kupiec, obmurował wypływ kamieniami. Na jednym z nich umieścił nazwę - od swojego imienia i nazwiska, König = król. I stąd Królewskie Źródło. W 2016 roku, teren źródliska, zostało uporządkowane. W ten sposób wędrując wzdłuż Iny, dojdziemy do tego malowniczego uroczyska, jak to czyniono również podczas spacerów od 1915 roku.

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.

SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 1
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 1
SKALA TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 1

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.