R-N-ZGL-346, szlak rowerowy niebieski, pętla Goleniów, 35,3km

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka . Wspomóż utrzymanie domen, sklepu, serwera na dane ....

Materiały zamieszczone lub zakupione w serwisie można wykorzystywać na ogólnych zasadach wynikających z prawa autorskiego i praw pokrewnych, w tym majątkowych - Regulamin korzystania z danych umieszczonych w serwisie .Jeśli chcesz umieścić widżet z mapką na swojej stronie, skontaktuj się z nami. Przygotujemy kod do wklejenia i wyślemy na mejla.

1. NUMER SZLAKU W SERWISIE www.WedrujzNami.pl:  R-N-ZGL-346
2. NUMER SZLAKU WG PTTK: 
3. PRZEBIEG SZLAKU: Goleniów Brama Wolińska - Królewskie Źródełko - Zabród -  Bolechowo  - Bącznik - Łęsko - Nadleśnictwo Kliniska (Pucko) - Kliniska Wielkie - Rurzyca - Dobroszyn - Warcisławie - Łozienica - Goleniów ul. Przestrzenna skrzyżowanie
   
4. NAZWA SZLAKU:
5. POWIAT: Goleniów
6. GMINA: Goleniów
   
7. NAWIERZCHNIE: asfalt, drogi utwardzone i leśne gruntowe
   
8. KOLOR: czarny rower na białym tle, ze znakiem kierunkowym - niebieski
   
9. ROK POWSTANIA: nieznany
10. ROK OSTATNIEGO ODNAWIANIA: 2014
11. ROK OSTATNIEGO MONITORINGU/POMIARU: 2022
12. DŁUGOŚĆ: 35,3 km
    
13. WAŻNE UWAGI: szlak o charakterze liniowo-pętlowym (w Goleniowie wracamy tą samą częścią szlaku, co startowaliśmy), oznakowanie jednokierunkowe. W 2022 roku oznakowanie na całej długości szlaku, oceniamy jako niedostateczne. Na całej długości kilka znaków drogowych. Szlak zweryfikowany przez Michała Niklasa, za co serdecznie dziękuję. W materiałach gminy Goleniów, jest nieaktualny przebieg szlaku.
    
14. LINKI ZEWNĘTRZNE:  http://goleniow.pl/dla-turystow/turystyka-aktywna/szlaki-rowerowe
    

SZLAK ZNAJDZIESZ NA NA NASZEJ MAPIE OGÓLNEJ ZNAKOWANYCH SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH (zawsze aktualizowana pełna mapa)

Jeśli znasz szlak, a nie ma go w naszym rejestrze, prosimy o przesłanie pliku .gpx oraz kilku słów o szlaku, zdjęć, abyśmy stworzyli jego wizytówkę. A jak masz czas, zapraszamy do stworzenia opisu szlaku, według naszego systemu. Szlaki są dla wszystkich i musimy je promować wspólnie.

CHARAKTERYSTYKA SZLAKU

Jeden z sześciu gminnych szlaków rowerowych w Goleniowie. Drogi na szlaku są różnej jakości od asfaltowych, po gruntowe leśne. Połowa szlaku przebiega po terenach Puszczy Goleniowskiej. Czy warto wybrać się na szlak ? Jak najbardziej, gdyż jest na nim troszkę atrakcji. Na pewno malowniczo będzie na odcinku wzdłuż doliny rzeki Iny i na Królewskim Źródełku. Sporo atrakcji zapewni nam Ośrodek Edukacji Przyrodniczej i Leśnej w Nadleśnictwie Kliniska, z grzybową ścieżką edukacyjną i ponad 465-letnią lipą drobnolistną Anna. Do tego dwie ścieżki edukacyjne w Zabrodziu i Pucku. Nie zabraknie również obiektów historycznych; poniemieckich cmentarzy, zabytkowej, wiejskiej zabudowy z przełomu XIX i XX wieku oraz średniowiecznych i  młodszych zabytków Goleniowa. Trasę można podzielić na dwie wycieczki, przy wykorzystaniu kolei z przystankiem kolejowym w Kliniskach.  Więc do zobaczenia na szlaku. 

Na szlaku węzły ze szlakami turystycznymi, umożliwiające przygotowanie wielu wariantów wędrówek:

• Pieszy zielony Borów Goleniowskich, Kliniska Wielkie - Goleniów
  
• Pieszy niebieski Anny Jagiellonki, Szczecin Załom - Stargard
• Rowerowy zielony Gminy Goleniów, Goleniów - Mosty
• Rowerowy czerwony Gminy Goleniów, pętla Goleniów
• Rowerowy niebieski Gminy Goleniów, pętla Goleniów
• Czerwony i niebieski Miejski Szlak Pieszy po Goleniowie
• Pomorska Droga Świętego Jakuba
  
• Kajakowy szlak Meandry Iny
• Szlaki konne Nadleśnictwa Kliniska

OPIS SZLAKU

Przed startem na wycieczkę/lub po jej zakończeniu, warto zwiedzić Goleniów. Można to zrobić na bazie naszej mapy on-line, lub skorzystać z dwóch szlaków miejskich, oznaczonych niebieskimi i czerwonymi stopami na chodnikach.

Naszą wycieczkę rozpoczynamy w okolicy średniowiecznej Bramy Wolińskiej - pozostałości gotyckich obwarowań miejskich Goleniowa. Znajduje się tu główny węzeł gminnych szlaków rowerowych. W samej bramie, umiejscowiona jest informacja turystyczna. Początkowa część do osiedla Helenów, to ulice miasta. Mijamy ciekawe obiekty; gotycki kościół, budynek starostwa, sądu, poczty, czy w cieniu drzew ryglową wieżę ciśnień. Wyjeżdżamy ulicą Dworcową. Za wiaduktem skręcamy w prawo (w lewo odchodzi żółty szlak rowerowy). Jedziemy ulicą Spacerową, mijając po lewej stronie polanę rekreacyjną, a po prawej odkryty basen. Za basenem zjeżdżamy w las (przy dzikiej plaży na rzece). Od tego miejsca jedziemy drogami leśnymi (miejscami piaszczysto i błotniste) i czasami szuterkiem, wzdłuż doliny Iny. Mijamy Królewskie Żródełko, tu polecam chwilę odpoczynku, przy tym malowniczym uroczysku. Po odpoczynku ruszamy dalej na szlak. Na chwilę zjeżdżamy na asfalt, mijamy zabytkowy zespół budynków leśniczówki Krzewno (tutaj krótki wspólny przebieg z żółtym szlakiem rowerowym). Po przejechaniu nad Białą Strugą, skręcamy do Zabrodu z zabytkową zabudową  tym budynki, dawny dwór i pozostałości parku dworskiego. Tutaj również rozpoczyna się ścieżka dydaktyczna Nadleśnictwa Kliniska - Uroki Doliny Iny, z częściowo wspólnym przebiegiem. Ponownie jedziemy wzdłuż rzeki, mogąc podziwiać malownicze widoki. W pewnym momencie odbijamy w kierunku wsi Bolechowo. Przed pierwszymi budynkami odbijamy w prawo kierując się na osadę Bącznik. Mijamy osadę i docieramy do strumienia Wisełka. Tutaj po lewej stronie, zniszczona zabudowa XIX wiecznego młynu wodnego. Jedziemy dalej szutrem. Możemy zobaczyć zabytkowy kamienny drogowskaz, dawnego traktu Goleniów - Stargard. Po dotarciu do asfaltu Stawno-Kliniska, skręcamy w prawo i jedziemy nim przez kilka kolejnych kilometrów szlaku - niestety asfalcik stary, nierówny i dziurawy. Mijamy po lewej parking leśny, gdzie obowiązkowo wjeżdżamy, gdyż kilkadziesiąt metrów od niego jest wieża widokowa na dolinę Iny. Możemy to zaplanować również legalne ognisko.

Po zakończeniu podziwiania krajobrazów z wieży, wracamy na szlak. Za drugim mostem, możemy zjechać do rzeki - jest tutaj punkt wodowania kajaków oraz wiata (zapraszam do skorzystania z oferty spływów www.wycieczki.szczecin.pl/ina ). W gorące dni można się oczywiście wykapać. Jedziemy dalej asfaltem i po chwili jesteśmy w Łęsku (dawna osada leśników Pątlica) - przy drodze znajdziemy przedwojenny cmentarz leśników, jedyną pozostałość osady w tym miejscu.  Dalej czeka nas jazda asfaltem, Puszczą Goleniowską, aż do samej siedziby Nadleśnictwa Kliniska - po drodze spotykamy się z zielonym szlakiem pieszym. W Pucku czeka na nas ładnie przygotowane miejsce odpoczynku. Możemy tutaj nie tylko odetchnąć, ale również ruszyć na ścieżkę dydaktyczną, podziwiać gigantyczne grzybki, przygotowując się jednocześnie do jesiennych grzybobrań. Przy zabytkowym budynku leśniczówki, zbudowano nowy pawilon w którym mieści się Ośrodek Edukacji Leśnej i Przyrodniczej - jeśli będzie czynne warto skorzystać z oferty programowej. I oczywiście musimy zobaczyć pomnik przyrody - lipę drobnolistną Anna. Przy leśniczówce, spotykają się również szlaki piesze. Zielonym możemy wrócić do Goleniowa, zdobywając Górę Lotników. Fajna trasa, ale miejscami mocno piaszczysta. Niebieskim szlakiem pieszym możemy powędrować do Szczecina Załomia, lub Stargardu.

Jeśli jednak decydujemy się na pełne pokonanie szlaku, ruszamy dalej. Dojeżdżamy do wiaduktu nad drogą ekspresową S3. Przejeżdżamy nad nią, mijamy przejazd kolejowy i jesteśmy w Kliniskach Wielkich. Stąd można wrócić pociągiem do Szczecina, lub Goleniowa. Nasza dalsza wycieczka to głównie drogi asfaltowe. Jadąc przez wsie Rurzyca, Dobroszyn i Warcisławiec, mijamy wiejską zabudowę z przełomu XIX i XX wieku, neogotycki kościół wiejski, a na obrzeżach wsi znajdziemy poniemieckie cmentarze ewangelickie. Docieramy do Łozienicy. Przed Goleniowskim Parkiem Przemysłowym, skręcamy w lewo. Drogą utwardzoną mijamy po prawej GPP. Docieramy do drogi Goleniów - Lubczyna i skręcamy w prawo - węzeł z Pomorską Drogą Świętego Jakuba. Drogą rowerową dojeżdżamy do skrzyżowania ulic Nowa/Przestrzenna, gdzie w okolicy stacji benzynowej nasz szlak kończy/rozpoczyna swój bieg. Wracając do miejsca startu przez Goleniów, warto sobie pozwiedzać miasto bez szlaku, lub w oparciu o czerwone lub niebieski stopy na chodniku - Miejski Szlak Turystyczny.  Życzę udanych wycieczek i do zobaczenia na szlaku.

MIEJSCOWOŚCI I OBIEKTY NA SZLAKU

Goleniów (tuż po wojnie Gołonóg, niem. Gollnow) – miasto w zachodniej części woj. zachodniopomorskiego, w powiecie goleniowskim, położone nad rzeką Iną, otoczone Puszczą Goleniowską. Początki miasta sięgają X wieku, kiedy to w zakolu Iny znajdowała się osada palowa. W 1268 roku Goleniów otrzymał z rąk księcia Barnima I prawa miejskie. Miasto bardzo szybko rosło w siłę. Od 1368 roku należało do związku Hanzy co w znacznym stopniu przyczyniło się do dalszego jego rozwoju. Wiek XIV i XV to czasy największej świetności Goleniowa, o czym świadczyć może ówczesna jego zabudowa. Miasto otoczone było kamienno-ceglanym murem z wieloma basztami i bramami: Stargardzką, Szczecińską, Młyńską i Wolińską. Z tego okresu pochodzi kościół farny pod wezwaniem św. Katarzyny oraz Dom Żeglarza. Na przełomie XV i XVI wieku rozbudowano również port rzeczny przy murach miasta oraz przystań dla statków morskich przy ujściu Iny. Wiek XVI przyniósł dla miasta serię pożarów, które zniszczyły większość zabudowań, dzieła zniszczenia dokonały epidemie oraz wojna trzydziestoletnia. W wyniku tej wojny miasto znalazło się w posiadaniu szwedzkim.W rękach Szwedzkich z krótką czteroletnią przerwą pozostawało do 1720 roku. W roku 1720 miasto zostało przekazane Prusom. Pod panowaniem Pruskim Goleniów rozpoczął powolną odbudowę i reorganizację przestrzenną. Wybudowano szpitale, ratusz, wagę miejską, szkołę oraz spichlerz nad Iną. W 1830 powstała bita droga łącząca Goleniów ze Szczecinem a w 1870 linia kolejowa. Z czasem uruchomiono nowe połączenia kolejowe i drogowe. Koniec wieku XIX i początek XX przyniósł rozwój przemysłu. W okresie II wojny światowej, miasto zostało zniszczone w prawie 70% a starówka w 90%. Okres powojenny to okres odbudowy ze zniszczeń i rozbudowy. Przeszło 700 lat historii pozostawiło po sobie ślady w postaci kościoła św. Katarzyny z XV w, Bramy Wolińskiej z XV w, fragmentów murów miejskich z przełomu XIV i XV w, oraz spichlerza z XVII w.. W Goleniowie węzeł szlaków turystycznych; zielony szlak pieszy Anny Jagiellonki, Pomorska Droga Świętego Jakuba - nitka szczecińska, Miejski Szlak Turystyczny, szlaki rowerowe Gminy Goleniów, szlak kajakowy Meandry Iny. Więcej informacji o historii miasta - https://pl.wikipedia.org/wiki/Goleni%C3%B3w .

Polecam:

• Goleniowska Aleja Legend to wyjątkowej miejsce na wyremontowanej w 2013 r. promenadzie nad Iną. Tworzą ją ustawione wzdłuż murów granitowe rzeźby obrazujące goleniowskie legendy. Na rzeźbie wprowadzającej, usytuowanej najbliżej mostu, wykuto goleniowskie herby - stare i współczesny oraz informację o genezie legend z naszego rejonu. Następna rzeźba obrazuje legendę o dziwnym zwierzęciu, pół psie i pół cielęciu strzegącym skarbu ukrytego pod mostem na Inie. „Każdy, kto dotknie kopytka zwierza, będzie od tej pory przez niego strzeżony jak skarb”- tak mówi przesłanie tego podania. Kolejne rzeźby przedstawiają legendę „O dwóch szczurołapach z Goleniowa”, „O dzwonach ze Starego Tarnowa” i "O powstaniu Iny". Na każdym postumencie przeczytać można krótkie streszczenie legendy oraz tekst moralizatorski odnoszący się do wynikającego z niej przesłania. Autorem rzeźb jest goleniowski artysta Bogdan Owczarski.
• Ośrodek Dokumentacji Dziejów Ziemi Goleniowskiej "Żółty Domek". Siedzibą jest kamieniczka mieszczańska z 1864 roku, od charakterystycznej klinkierowej cegły popularnie nazywana "Żółtym Domkiem". Otwarcie Ośrodka i przekazanie do użytku gruntownie odnowionej kamienicy odbyło się 11 listopada 2008 r. dla upamiętnienia 90 rocznicy Odzyskania Niepodległości, 740-lecia nadania praw miejskich oraz Goleniowskiego Roku Kultury. Najważniejszym celem Ośrodka jest popularyzowanie, dokumentowanie i opracowywanie dziejów miasta i najbliższego regionu. Dwie wyodrębnione pracownie: informacji historycznej i współczesnej gromadzą opracowania i artykuły z zakresu historii Goleniowa, wspomnienia i relacje jego przedwojennych i powojennych mieszkańców, dokumenty oraz inne zabytki i pamiątki przeszłości. Opracowują także scenariusze i realizują lekcje historii regionalnej. Na trzech kondygnacjach Ośrodka znajdują się:
  Ekspozycja przedmiotów codziennego użytku i narzędzi rolniczych oraz wystawy czasowe
  Ekspozycja zabytków z okresu sprzed lokacji miasta oraz prezentacja z realizacji projektu "Historie w kamieniach zapisane"
  Ekspozycja ilustrująca narodziny miasta tj. nadanie praw miejskich przez Barnima I w 1268 r. i przynależności Goleniowa do Hanzy
  Ekspozycja stanowiąca próbę odtworzenia typowego dla Goleniowa saloniku mieszczańskiego z przełomu XIX i XX wieku.
  Ekspozycja obrazująca walki o Goleniów w marcu 1945 r. wysiedlenie ludności niemieckiej i napływ pierwszych polskich osadników
  Ekspozycja dokumentująca odbudowę miasta, jego rozwój oraz życie codzienne mieszkańców

Goleniowskie Zabytki:

• Mury miejskie - najciekawsza i najlepiej zachowana część murów miejskich znajduje się w południowo-zachodniej części starego miasta nad rzeką Iną. Są tu dwie wieże: cylindryczna Baszta Prochowa, zwana też Więzienną, oraz ośmioboczna Wieża Mennicza. Nazwa tej drugiej wiąże się z bitymi w niej tzw. białymi groszami goleniowskimi. Prawo bicia tych monet srebrnych Goleniów otrzymał w 1384 roku. Przy wieży tej znajduje się tzw. furta wodna, łącząca dawne miasto z portem. Inne zachowane fragmenty murów znajdują się także na Plantach Miejskich.
• Brama Wolińska - (zwana również Bramą Chrobrego) zbudowana w XIV w. w stylu gotyckim. Była jedną z czterech bram wjazdowych do miasta (inne bramy to: Stargardzka, Szczecińska i Młyńska). Strzelista budowla obronna należy do najpiękniejszych na Pomorzu. Wznosi się na wysokość 26 metrów (6 kondygnacji). Zaczęto ją budować w drugiej połowie XIII wieku. Początkowo była to strażnica obronna z kamieni narzutowych. W XIV i XV wieku nadbudowano wieżę. Od strony zewnętrznej utworzono urządzenie do opuszczania brony (w części zachowane) oraz wprowadzono bogatą dekorację blendową, profilującą ścianę wieży. Funkcję tarasu obserwacyjnego spełniał w średniowieczu kryty ganek, który zamiast krenelażu posiadał luki. W niższych partiach bramę wypełniały obszerne sklepione pomieszczenia. Z bocznymi jej ścianami łączyły się wewnętrzne ganki dla strzelców (sklepione systemem krzyżowo-żebrowym). Mur przylegający do bramy zakończony jest z jednej strony wieżyczką, na której od wewnętrznej strony widnieje pierwszy herb miasta (przedstawiający rzekę, łódź, drzewo oraz Gryfa). Natomiast z drugiej, zewnętrznej strony znajduje się nowy herb, używany do dzisiaj (widnieją na nim dwa księżyce i cztery gwiazdy na niebieskim tle). W latach 1971/72 brama została odrestaurowana i miała służyć jako Muzeum Ziemi Goleniowskiej. Jednakże po dokonaniu adaptacji stała się siedzibą Powiatowego, a od l czerwca 1975 roku Goleniowskiego Domu Kultury (dwie kondygnacje przeznaczone zostały na dom kultury, kolejne dwie kondygnacje zajmowała Izba Pamięci, gdzie były zgromadzone dokumenty, mundury i inne pamiątki z okresu II wojny światowej, dokumenty pierwszych osadników ziemi goleniowskiej oraz zdjęcia i eksponaty obrazujące rozwój miasta po roku 1945 - funkcjonowała do 1975 roku). Na przełomie 2002/2003 dokonano zabudowy przejścia i powstało Centrum Informacji Turystycznej, które oferuje szeroką pomoc w zakresie informacji infrastruktury turystycznej, agroturystyki i turystyki, ciekawych miejsc w mieście i regionie, tras rowerowych, imprez kulturalnych i sportowych.
• Okazały gmach szkolny zbudowany w stylu neogotyckim. W tym stylu na przełomie XIX i XX w. budowane były prawie wszystkie urzędy państwowe, m.in. poczty i sądy, co możemy zauważyć również w naszym mieście. Szkoła stanęła obok starych koszar wojskowych, gdy stacjonujący tu Pułk Artylerii Polowej przeniesiono w 1893 r. do Szczecina. W ciągu kilku lat zbudowano cały kompleks szkolny z boiskiem, salą gimnastyczną, toaletami i budynkiem szkolnym, oddając go do użytku w 1900 roku. Sam budynek założony jest na rzucie prostokąta, wymurowany z czerwonej cegły, postawiony frontem do ulicy na wysokim profilowanym cokole, podpiwniczony, trójkondygnacyjny, przykryty dachem wielospadowym krytym dachówką. Cała kompozycja głównej fasady została starannie opracowana. W środkowej części budynku usytuowane są dwa wejścia główne. Ich część centralna jest nieco wysunięta przed lico ściany i podwyższona przez usytuowanie w trzeciej kondygnacji budynku reprezentacyjnej auli. Aula jest zaznaczona w fasadzie głównej trzema wysokimi oknami i dwiema tarczami herbowymi miasta Goleniowa po bokach w górnej części okna środkowego. Po przeciwnej stronie ulicy znajduje się piękny skwer ze starodrzewem. Powstał on na splantowanych wałach i fosie. W 2013 roku w ramach projektu „Otwarte bramy” został zagospodarowany na nowo.
• Kościół św. Katarzyny. Zbudowano go w XV wieku na fundamentach kościoła romańskiego. Bogato profilowany portal wzniesiony jest z cegły częściowo glazurowanej. Sklepienie kościoła wspiera się na czterech ośmiobocznych filarach. Wszystkie trzy nawy są równej wysokości (kościół halowy). Od strony wschodniej przylega niższe od innych naw prezbiterium, nazywane w średniowieczu chórem, gdyż tutaj, obok ołtarza gromadził się zespół śpiewaków. W XV wieku członkowie cechów, mieszczanie i okoliczne rycerstwo ufundowali kilkanaście ołtarzy, stojących w nawach bocznych i przy filarach. Wspaniałość kościoła odzwierciedlała intensywny rozwój miasta, które pod rządami Gryfitów - słowiańskich książąt pomorskich - szybko się bogaciło. Najpiękniejszy ołtarz poświęcony był św. Mikołajowi, patronowi żeglarzy i rybaków. Ołtarz ten został ufundowany przez Goleniowski Związek Żeglarzy, odbywających z portu na Inie dalekie podróże morskie. Codziennie odprawiały się tu nabożeństwa za pomyślność rejsów, a 6 grudnia rozdawano hojnie doroczną jałmużnę. W 1534 roku w związku z wprowadzeniem reformacji kościół przejęli protestanci. W czasie kilkakrotnych remontów wprowadzono wiele nowych pseudogotyckich elementów wystroju architektonicznego. Po zniszczeniach w 1945 roku odbudowano farę w latach 1957-59, starając się przywrócić jej średniowieczny wygląd.
• Spichlerz portowy, budowla pochodząca z XVIII wieku. Jest jedyną pozostałością po dawnym porcie. Jest to budynek o trzech kondygnacjach. Stanowi ciekawy przykład architektury ryglowej. W latach 70-tych XX wieku mieściło się tu "Muzeum Przyrody i Puszczy Goleniowskiej", obecnie nie jest użytkowany.  Stary port na rzece Inie - widok z 1909 r.Port rzeczny powstał w XIV wieku a został rozbudowany w końcu XV wieku. Równocześnie istniała tu przystań dla statków morskich u ujścia Ina. Handel zbożem i towarami leśnymi był źródłem bogactwa miasta i jego rozkwitu w XV wieku. W 2005 r. koryto rzeki Iny zostało pogłębione, a jej brzegi oczyszczone i wyregulowane. Na terenie miasta, wzdłuż rzeki, poprowadzono utwardzony deptak a w miejsce niegdysiejszego portu wybudowano przystań rzeczną.
• Ruiny kaplicy św. Jerzego (XIII-XIV w.), znajdują się na terenie dawnego cmentarza oraz dawnej osady Wyk, odkopane przez grupę archeologiczną w 2004, zachowane zostały fundamenty oraz fragmenty posadzek, obecnie teren ruin i parku został uporządkowany i oświetlony i jest udostępniony do zwiedzania dla turystów, do fundamentów można zejść, podziwiać średniowieczne pozostałości kościoła oraz kilka znalezionych na terenie miasta i gminy niemieckich nagrobków.
• Kolejową wieżę wodną w Goleniowie, zlokalizowaną na terenie stacji kolejowej, zbudowano ok. 1912 r. celem zaopatrzenia parowozów w wodę. Jest to wieża o trzonie murowanym, zwieńczonym głowicą o płaskiej podstawie. Elementem dekoracji prostego trzonu są stalowe łaty wyprowadzonych na zewnątrz belek stropowych, ściągających równocześnie mury trzonu. Drewniany szkielet ściany osłonowej jest impregnowany i pomalowany na czarno. Murowane wypełnienie jest otynkowane i pobielone. Budowla była poddana gruntownemu remontowi w 1991 r. Wcześniej jej stan techniczny był zły, zwłaszcza część z głowicą i dach. Ok. 1970 r. runęła wschodnia ściana osłonowa zbiornika. W wyniku remontu odbudowano ścianę wschodnią jako murowaną z cegły, otynkowano i pobielono (elewacja ta jest niewidoczna, zasłonięta wysokim drzewostanem). Wyremontowano dach i zmieniono pokrycie. Zamiast blachy nieocynkowanej położono ocynkowaną. Zakonserwowano części drewniane konstrukcji nośnych głowicy i wykonano roboty malarskie (wewnętrzne i zewnętrzne). Uzupełniono braki oszklenia okien. Z uwagi na konstrukcję ściany osłonowej zbiornika wieża ta stanowi egzemplarz unikatowy w skali woj. Zachodniopomorskiego i Nadodrza. Jest udanym dziełem nawiązującym do wieżowych budowli obronnych (miejskich) średniowiecza. W swej wymowie plastycznej łączy wiele wątków romantycznych skrywając pod historyzującym kostiumem swe funkcje przemysłowe i techniczne. Stanowi jeden z ciekawszych elementów krajobrazowych Goleniowa.
• Wodociągową wieżę ciśnień zbudowano w 1935 roku na terenie ujęcia wody. Woda czerpana była ze studni głębinowych pompami głębinowymi. W zbiorniku wieżowym gromadzone były nadwyżki wody nie wtłoczone do sieci miejskiej. Wieża pełniła równocześnie rolę zbiornika wyrównującego ciśnienie  w sieci miejskiej. Ze zbiornika wieżowego czerpał wodę również pobliski szpital. Architektura wieży ciśnień stanowi bardzo dobry przykład funkcjonalizmu nie pozbawionego przy tym cech historyzujących (narożne lizeny - płaskie, pionowe występy w murze zewnętrznym). Stanowi przykład wodociągowego zbiornika wieżowego lat 30-tych XX w. kiedy to nastąpił renesans budowli wieżowych typu "kolumny". W wyniku działań wojennych 1945 r. pocisku artyleryjskie poczyniły niewielkie uszkodzenia elewacji w wyższych partiach budowli. Uszkodzeń tych nie usuwano ich gdyż nie posiadały wpływu na walory eksploatacyjne wieży. Utrzymano także oryginalny kształt budowli. W 1992 roku podjęto remont budowli. Poczta została zaprojektowana i wybudowana w stylu neogotyckim przez administrację pruską w latach 1896 - 1898. Budynek był założony na planie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, przykryty dachem wielospadowym, kryty blachą z ozdobnymi wstawkami lukarnowymi od strony południowej. Fasada południowa jest sześcioosiowa, zamknięta, po bokach z delikatnie zaznaczonymi ryzalitami zwieńczonymi schodkowymi szczytami z ostrołukową blendą, wypełnioną okrągłym i prostokątnym okienkiem zamkniętym łukiem odcinkowym. Całość fasady podzielona jest na dwie części profilowanym gzymsem międzykondygnacyjnym i prostokątnymi oknami zamkniętymi łukiem odcinkowym. Wejście główne, poprzedzone schodkami w ryzalicie narożnika południowo-zachodniego, jest prostokątne, zamknięte łukiem odcinkowym z ozdobnie zarysowanymi po bokach przyporami schodkowymi. Wejście zwieńczone jest szczytem trójkątnym z wyprowadzoną z niego wieżyczką wieloboczną, krytą blachą, zakończoną niewielką kulą i metalowym odgromnikiem.
• Stare Miasto w Goleniowie. Historia rozwoju Goleniowa jako osady sięga XIII w. Do naszych czasów przetrwały fragmenty murów miejskich oraz zabytkowa zabudowa. Na obszar Starego Miasta w Goleniowie składa się kilka zabytkowych obiektów. Należą do nich: Kościół św. Katarzyny, Brama Wolińska, mury miejskie, Spichlerz nad Iną, Kościół św. Jerzego, ruiny kaplicy św. Jerzego, zespół budynków szkoły przy ul. Kilińskiego 11, budynek poczty przy ul. 3 Maja oraz zespół zakładu karnego. Na terenie Starego Miasta znajdują się również inne ciekawe turystycznie obiekty. Są to goleniowskie planty z Pomnikiem Niepodległości, budynek sądu rejonowego, wieża ciśnień koło szpitala, kolejowa wieża wodna przy dworcu z szachulcową głowicą z 1912 roku, park im. Ignacego Paderewskiego i znajdujący się na jego terenie dawny pałacyk myśliwski, park XXX-lecia z kamieniem pamięci.
• Sąd Rejonowy to kolejny neogotycki budynek w Goleniowie. Budynek sądu rozpoczęto budować w 1897 r. a jesienią 1898 r. został oddany do użytku. Do 1954 r. w obiekcie mieściła się siedziba pierwszych polskich władz miasta. Następnie do 1991 r. siedziba Komitetu Powiatowego i Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a obecnie Sądu Rejonowego. Tuż za budynkiem sądu znajduje się interesująca kamienica, zwracająca uwagę ozdobną elewacją oraz pięknie wykonanym balkonem.
• Kompleks budynków, w których mieści się Zakład Karny to niewątpliwie najciekawszym obiektem architektury neogotyckiej w Goleniowie. Jego budowę rozpoczęto w 1856 r. zaczynając od niwelacji bardzo pofałdowanego terenu. Pracownikami zatrudnionymi przy wznoszeniu budynków i murów okalających zakład byli więźniowie przywiezieni z Nowogardu. Wynikało to z tego, iż początkowo goleniowskie więzienie było filią zakładu karnego w Nowogardzie. Dogodniejsze warunki środowiskowe w Goleniowie spowodowały, iż zakład był ciągle rozbudowywany i po ok. 20 latach stał się samodzielnym Zakładem Karnym. Wybudowany został na planie krzyża, jego założenie jest pięknie widoczne na fotografiach z lotu ptaka. Niestety ze względu na pełnioną funkcję obiekt możemy podziwiać tylko z zewnątrz. Ciekawostką może być informacja, iż na wzgórzu, które pierwotnie znajdowało się na terenie kompleksu więziennego, zwanym Wzgórzem Ottona, biskup Otton z Bambergu w 1128 r. ochrzcił słowiańskich mieszkańców Goleniowa. Obok Zakładu Karnego znajduje się wybudowana w na początku XX w. willa dyrektora więzienia. Do użytku została oddana w listopadzie 1920 roku.  Obecnie jest w to budynek prywatny.
• Gmach poczty - Budynek został zbudowany w latach 1896–1898 przez administrację pruską. Przed I wojną światową znajdowała się tutaj Poczta Cesarska. Do dzisiaj nie zmienił swojego przeznaczenia. Na parterze budynku przy skrzyżowaniu ul. Konstytucji 3 Maja i Pocztowej znajdują się pomieszczenia Poczty Polskiej, na pierwszym piętrze urządzenia Telekomunikacji Polskiej, na drugim – mieszkania służbowe. Na przyległym do budynku terenie znajduje się również wieża telekomunikacyjna. 
• Kościół parafialny pw. św. Jerzego. Pierwszy kościół został wzniesiony w tym miejscu w latach 30. XX w., w latach 80. znacznie go rozbudowano. Z pierwotnej świątyni zachowała się jedynie ściana szczytowa (obecnie boczne wejście). W latach międzywojennych katolicy mieszkający w Goleniowie zwrócili się do władz państwowych z prośbą o zezwolenie na budowę kościoła. Zgodę uzyskali. Kościół stanął w 1930 r. Przed świątynią umieszczone zostały dwa pomniki – jednym z nich jest przedstawienie św. Jana Pawła II, a drugim – Jezusa Miłosiernego. Znajduje się tam także pamiątka roku różańca 2002-2003 oraz duży krzyż. W przestronnym, dużym wnętrzu świątyni zwraca uwagę witraż w ścianie ołtarzowej. Przedstawiona została na nim Trójca Święta w otoczeniu świętych – Wojciecha, Stanisława, Ottona z Bambergu, Maksymiliana Marii Kolbego i Jadwigi. W ołtarzu głównym umieszczone zostało malowidło z postacią św. Jerzego. Pod obrazem umieszczone zostało tabernakulum. Nad ołtarzem znajduje się drewniany krzyż z figurą Chrystusa. Kamienna mensa ozdobiona jest płaskorzeźbą ze sceną Ostatniej Wieczerzy i podpisem upamiętniającym Rok Eucharystii 2004-2005. W ołtarzu bocznym umieszczony został obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej. Przy współczesnej chrzcielnicy ustawiony został paschał. Kościół poświęcony 27 VII 1930 r.
• Park im. Ignacego Jana Paderewskiego w Goleniowie, to niewielki park przyciągający przede wszystkim urzekającą przyrodą w postaci starodrzewu.  Na terenie parku zobaczyć można również dawny pałacyk myśliwski, który obecnie jest siedzibą nadleśnictwa Goleniów. Warto również wspomnieć o obelisku z napisem "13 Oktober. 1813 - 1913" postawionym w 1913 roku na cześć opuszczenia miasta przez stacjonujące tutaj wojska francuskie. Wojska te stacjonowały m.in. w Goleniowie w czasach wojen napoleońskich, które dla okolicznej ludności były czasem bardzo burzliwym i niespokojnym, gdyż przez miasto przetaczały się armie wszystkich stron konfliktu tj. rosyjska, pruska i napoleońska właśnie. Obelisk opatrzony jest tablicą informacyjną. Na terenie parku wyznaczona jest ścieżka przyrodnicza, dzięki której zobaczyć można dorodne okazy lipy, dębu szypułkowego czy buka pospolitego. Ponadto przez park przebiega ścieżka rowerowo-piesza Goleniów - Os. Helenów.
  
• Park XXX-lecia to największy park miejski w Goleniowie położony na lewym brzegu rzeki Iny. W parku zachowany jest oryginalny, przedwojenny układ alejek, które wcześniej były częścią niemieckiego i żydowskiego cmentarza. Niestety w czasie II wojny światowej, dokładniej w 1945 roku wszystkie nagrobki zostały doszczętnie zniszczone. Podobny los spotkał znajdujący się w sąsiedztwie cmentarz protestancki. Obecnie w miejscu w którym kiedyś znajdowała się kaplica stoi pomnik ku czci ofiar II wojny światowej - ma on formę ogromnego kamienia, na którym znajdują się tablice z tekstem: "Pamięci wszystkich, którzy na zawsze spoczęli w Ziemi Goleniowskiej" przetłumaczonym na 5 języków: polski, czeski, niemiecki, rosyjski oraz hebrajski. Poza pomnikiem pamięci na terenie parku znajduje się również plac zabaw oraz liczne drewniane rzeźby lokalnych artystów.

Goleniowskie Pomniki:

1. Pomnik poświęcony czeskim więźniom politycznym. Upamiętnia ofiary wojny. Ma związek z niegdysiejszym ciężkim więzieniem wojennym (obecnie zakład karny). W latach 1939-1945 przetrzymywanych w nim jeńców chowano za murami. Duża część z nich była pochodzenia Czeskiego. Po wojnie, w roku 1948 ciała pochowanych tam obywateli Czechosłowacji zostały ekshumowane, a w miejscu cmentarza postawiono pomnik, będący podwyższeniem z namalowaną czeską flagą w orientacji poziomej. Na pomniku znajduje się napis „Bojownikom czechosłowackim poległym o wolność ludu z rąk faszystowsko – hitlerowskich. Przyjaźń polsko – czechosłowacka. 7 VIII 1948 r.” w językach polskim i czeskim. Działka, to również teren poniemieckiego cmentarza ewangelickiego z połowy XIX wieku.
   
2. Tablice pamiątkowe na murach kościoła św. Katarzyny w Goleniowie upamiętniające ważne wydarzenia niepodległościowe.
3. Pomnik Niepodległości Rzeczpospolitej znajdujący się w centrum miasta przy zbiegu ulic Kościuszki i Konstytucji 3 Maja. Widnieje na nim napis "Pomnik Niepodległości w hołdzie walczącym o wolność i niepodległość Rzeczpospolitej Polskiej, Goleniów 11.11.1992r."
4. Postument wielkiego poety Cypriana Kamila Norwida, którego imię nosi Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Goleniowie (ul. Konstytucji 3 Maja)
5. Pomnik dla uczczenia 2000 lat istnienia chrześcijaństwa. Pomnik znajduje się przy kościele św. Jerzego (ul. Andersa).
6. Kamień poświęcony "Pamięci wszystkich, którzy na zawsze spoczęli w ziemi goleniowskiej". Pomnik odsłonięty w 50-tą rocznicę powrotu Goleniowa do Macierzy. Kamień znajduje się w parku miejskim - dawnym cmentarzu żydowskim, z XIX wieku, który uległ zniszczeniu w okresie III Rzeszy

Bącznik - Powstanie osady wzmiankowanej początkowo jako Dieckmühle wiąże się z budową w tym miejscu młyna. Pierwotnie (1784) był to młyn wiatrowy, w którego skład wchodziły także tłuczarka oraz tartak. Był on własnością wsi Stawno, jednak korzystać mogli z niego również mieszkańcy kolonii Bolechowo. Na przełomie XVIII i XIX wieku ten stan uległ zmianie – młyn i tartak stały się własnością Bolechowa, a prawo do korzystania z niego z licznymi przywilejami zachowali mieszkańcy Stawna i Stargardu. Z wykorzystaniem uchodzącej do Iny strugi, dziś nazywanej Wisełką, przekształcono go w młyn wodny (przed 1827). Obecnie osadę zamieszkuje kilkanaście osób. W dolinie Wisełki zachowały się ruiny młyna wodnego: fundamenty, fragmenty śluzy i umocnienia brzegów. Nieopodal można oglądać słup milowy (kamienny drogowskaz), z wykutymi (choć dziś już niewidocznymi) odległościami do Goleniowa i Stargardu. Dom pod numerem 1, jest leśniczówką nadleśnictwa Kliniska. 

Wieś Bolechowo założona została około 1751 roku, z rozkazu króla pruskiego Fryderyka II, na planie ulicówki. Znajdowało się w niej wówczas 16 domów o budowie szachulcowej. Kolonię nazwaną pierwotnie Dorf bei Pützerlin przeznaczono dla 32 rodzin, które miały zajmować się przędzeniem wełny. W początkowej fazie osadnictwa do wsi dotarło jednak tylko 29 rodzin: 25 z Eichsfeld (Saksonia), a kolejne 4 z Wirtembergii. Większość z nich była wyznania katolickiego. Po ich sprowadzeniu nazwę wsi zmieniono na Diedrichsdorf. Przędzenie wełny nie było jednak jedynym zajęciem kolonistów. Mieszkańcy trudnili się także wydobywaniem torfu, pracami leśnymi i rolnictwem. Już w 1757 roku kilometr od wsi powstał tartak oraz młyn (por. Bącznik). Na początku kolejnego stulecia zaczęto rozwijać rzemiosło, kwitł również handel drewnem, założono karczmę. Przez jakiś czas próbowano także hodować tutaj jedwabniki. Hodowla jednak nie powiodła się, a do mieszkańców przylgnęło przezwisko Seidenwürmer, co spostrzegł i opisał w 1895 roku nauczyciel Richard Gehm. W XIX wieku we wsi funkcjonowała darmowa szkoła dla miejscowych dzieci (Gnadenschule) oraz przytułek dla ubogich. Natomiast co najmniej od 1888 roku mieszkańcy mieli dostęp do poczty i telegrafu. W marcu 1945 roku, w okresie walk o Szczecin i Goleniów, we wsi została rozlokowana część żołnierzy 10 Dywizji Pancernej SS „Frundsberg”. Miejscowość została zdobyta 8 marca przez 61 Armię 1 Frontu Białoruskiego. Do dnia dzisiejszego zachowała się zabytkowa, wiejska zabudowa wsi, z poniemieckim cmentarzem ewangelickim z pomnikiem mieszkańców, którzy zginęli podczas I Wojny Światowej.

We wsi i jej okolicach znajduje się pięć prehistorycznych stanowisk archeologicznych, które wskazują na istnienie tu osad w neolicie i epoce brązu. Najszerzej opisana została osada położona około 400 metrów na północ od zabudowań wsi.

Zabród - Pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z roku 1852, na początku ubiegłego stulecia znajdował się tutaj majątek folwarczny radcy Ludwiga Meyera. Wtedy powstał układ przestrzenny miejscowości składający się z założenia folwarcznego, dworu i pozostałych budynków mieszkalnych.  Obecnie w Zabrodziu zachował się dwór neoklasycystyczny z przełomu XIX i XX wieku. Zbudowany na przyziemiu, dwukondygnacyjny, na planie prostokąta z szeroką fasadą frontową. Budynek był remontowany i przebudowywany w latach 70. i 80. XX wieku. Za czasów PRL pełnił funkcje administracyjne Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w Szczecinie, posiadającego tuczarnię w Zabrodziu. Obecnie jest to dwór wyłącznie mieszkalny. Obok budynku znajdują się budynki mieszkalne oraz pozostałości parku dworskiego. Nieopodal mieściła się również leśniczówka oraz niewielki cmentarz ewangelicki. Warto również pospacerować/przejechać się ścieżką edukacyjną "Uroki Doliny Iny.

Krzewno - Przy drodze do Goleniowa znajduje się również budynek leśniczówki, z końca XIX wieku oraz nowa leśniczówka, postawiona w roku 2005. Obie leśniczówki tworzą miejscowość o nazwie Krzewno. W zagajniku we wsi znajduje się okazały dąb - pomnik przyrody. Zabrodzie otaczają lasy sosnowe i bukowe, pełne uroczych zakątków, jak np. błędnie nazywane Królewskie Źródło, którego oryginalna niemiecka nazwa brzmiała Quelle König i pochodziła od nazwiska odkrywcy i pierwszego badacza aptekarza Königa. 

Królewskie Źródło (niem. Quelle König), odkrył w 1915 roku goleniowski kupiec Albert König - miłośnik przyrody i historii regionu. Umiejscowione w malowniczej dolince źródełko spływa do rzeki Iny. Kupiec, obmurował wypływ kamieniami. Na jednym z nich umieścił nazwę - od swojego imienia i nazwiska, König = król. I stąd Królewskie Źródło. W 2016 roku, teren źródliska, zostało uporządkowane. W ten sposób wędrując wzdłuż Iny, dojdziemy do tego malowniczego uroczyska, jak to czyniono również podczas spacerów od 1915 roku.

Łęsko (do 1945 Unter Karlsbach) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Goleniów, na terenie sołectwa Bolechowo, na Równinie Goleniowskiej, w Puszczy Goleniowskiej, w dolinie rzeki Iny. Obecnie nazwą Łęsko określa się osadę położoną 1 km na północ od dawnej osady, na terenie dawnej wsi Smolniki (Theerofen bei Stevenhagen). W samym dawnym Łęsku znajduje się tylko jedna zagroda. Nazwa Łęsko obecnie obejmuje dwie jednostki osadnicze: kwaterę myśliwską i osadę leśną, składającą się z jednej zagrody, o nazwie Wydmy. Pierwsza wzmianka o Łęsku pochodzi z połowy XVIII wieku. Do gminy Łęsko należało wtedy kilka osad, wieś, smolarnia oraz dwie leśniczówki, łącznie ok. 230 osób. We wsi znajdował się cmentarz oraz kilkadziesiąt domów mieszkalnych. W 1945 roku wieś została zniszczona, po wojnie nie została odbudowana. Budynek kwatery myśliwskiej, postawiono w roku 1934, zaś odbudowano w roku 1981. Znajduje się tutaj hotelik oraz ośrodek myśliwski. Naprzeciw budynku leśniczówki znajduje się pole z wiatą i miejscem na ognisko. Leśniczówka leży przy szlaku zielonym Anny Jagiellonki, łączącym Goleniów z Kliniskami. Nieopodal wsi znajduje się Góra Lotnika, zwana także Górą Dzwonów oraz pozostałości osady Pątlica (cmentarz). Teren doliny Iny i jej starorzecza stanowią ważny korytarz ekologiczny. Zamieszkuje tam wiele gatunków fauny i flory wodno-błotnej. Kwatera myśliwska to 15 miejsc noclegowych. Istnieje możliwość wynajęcia wiaty turystycznej, chatki „Flisackiej" usytuowanych obok siedziby Kwatery Myśliwskiej „Łęsko". Rezerwacji pokoi w Kwaterze Myśliwskiej "Łęsko" oraz wiaty i chatki można dokonać od poniedziałku do piątku w godz. 7.00-15.00 poprzez złożenie zapytania drogą elektroniczną lub pisemnie, e-mail: kliniska@szczecin.lasy.gov.pl .

Pątlica (do 1945 niem. Marienwalde) – obecnie uroczysko, dawniej osada leśna położona w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Goleniów, w Puszczy Goleniowskiej.Położona na zachodnim brzegu rzeki Iny osada należała do Fundacji Mariackiej ze Szczecina (stąd jej nazwa). Po raz pierwszy notowana w źródłach w 1754 roku. W jej skład wchodziła trzybudynkowa zagroda z przylegającym niewielkim ogrodem i sadem oraz niedużym wolnostojącym budynkiem od strony południowo-wschodniej. Na północ od zagrody znajdował się niewielki cmentarz dla leśników. W 1905 roku mieszkało tutaj siedem osób. Przekazy źródłowe z lat 20-tych XX wieku określały miejscowość  jako leśnictwo Fundacji Mariackiej ze Szczecina , które liczyło 715 ha z czego: 637 ha to lasy i 38 ha pól ze szczątkową hodowlą. W 1905 roku mieszkało tu 7 osób.

Pucko. Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej utworzony został głównie z myślą o dzieciach i młodzieży, w malowniczej leśniczówce Pucko. Lekcje przyrody prowadzone są zgodnie z hasłem „poznać, przeżyć, zrozumieć" i umożliwiają przyswojenie wiedzy o lesie i leśnictwie w sposób niekonwencjonalny. W ofercie Ośrodka znajdują się również warsztaty dla nauczycieli, liczne konkursy, wystawy, ekspozycje przyrodnicze. Do dyspozycji odwiedzających jest sala edukacyjno-konferencyjna, sala wystawowa, ekspozycja dydaktyczno-przyrodnicza, plac dydaktyczny, parking. Dla najmłodszych zbudowano plac zabaw. W Ośrodku mieści się ekspozycja dydaktyczno-przyrodnicza pt. "Mieszkańcy lasu", w której znajdują się eksponaty łosia, wilka, borsuka, bielika, puszczyka i wiewiórki, a to wszystko w leśnej scenerii. W pobliżu Ośrodka utworzona została 3 kilometrowa ścieżka spacerowo-dydaktyczna z 11 przystankami edukacyjnymi. Atrakcyjne położenie w sercu Puszczy Goleniowskiej, dogodny dojazd sprawia, że Ośrodek odwiedzany jest licznie w ciągu całego roku. Niewątpliwą atrakcją jest ścieżka grzybowa, z makietami jadalnych i niejadalnych grzybów.

Atrakcją przyrodniczą jest lipa drobnolistna "Anna" - znajdująca się przy siedzibie Nadleśnictwa Kliniska, wiek 465 lat, obwód na wysokości 0,2m od ziemi 871 cm, wysokość 27m. Według legendy pod lipą Anna Jagiellonka z mężem Bogusławem przyjmowała poselstwo polskie. „Według danych historycznych, na zamek w Szczecinie przybyło poselstwo polskie do księcia Bogusława X, który w tym czasie gościł na polowaniu w pobliskiej Puszczy Goleniowskiej. Anna Jagiellonka wraz z posłami udała się do puszczy na spotkanie z mężem i obozowała w pobliżu lipy."- źródło C. Pacyniak, Najstarsze drzewa w Polsce.

Kliniska Wielkie. Początki osadnictwa na obszarze wsi miały miejsce już w epoce ceramiki sznurowej, o czym świadczą liczne znaleziska archeologiczne. Osada na tych terenach istniała dalej, poprzez kulturę łużycką, przez epokę brązu, aż po epokę żelaza. Następne odkrycia pochodzą już z wieków IX – XI i świadczą, że w tym okresie znajdował się tutaj gród obronny z osadą. Od XIII wieku obszar ten przejęli kołbaccy cystersi. Od roku 1534 ziemie obecnych Klinisk należały do państwa, najpierw księstwa pomorskiego, potem Brandenburgii i Prus. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1754 roku, kiedy to założono wieś królewską, której nazwa pochodziła od imienia żony króla Fryderyka II – Krystyny. Wieś założono na planie regularnej ulicówki. W 1827 liczyła ona 425 mieszkańców. Do końca XIX wieku większość mieszkańców zajmowała się rolnictwem. Po uruchomieniu linii kolejowej Szczecin – Goleniów – Świnoujście, przebiegającej do dziś przez Kliniska, pracę znalazło tu i osiedliło się wielu kolejarzy, później zaś leśników, drwali i rzemieślników. Wieś cały czas rozbudowywała się, a po wojnie „wchłonęła” wiele mniejszych kolonii. Obecnie częścią wsi są Kliniska Małe (dawniej – Klein Christinenberg). Znajdziemy tutaj zabytkową, wiejską zabudowę z przełomu XIX i XX wieku, wzdłuż głównych ciągów drogowych. Więcej informacji - http://www.bialygrosz.goleniow.pl/index.php/historia-wokol-nas/historia-miejscowosci/goleniow/istniejace-miejscowosci/kliniska-wielkie

Rurzyca, jest wsią którą utworzono w 1975 roku po włączeniu do niej mniejszych wiosek;  Dobroszyn (dawniej Klein Sophienthal) i Warcisławiec (dawniej Gross Sophienthal). Historia trzech pierwszych wsi jest podobna. Jedynie historia Rurzycy sięga czasów odleglejszych, gdyż osadnictwo na tych ziemiach rozwinęło się już w XIII wieku i było związane z klasztorem w Kołbaczu. Wszystkie miejscowości zostały założone w połowie XVIII wieku na planie ulicówek, a ich założycielem było państwo pruskie. Wieś Sophienthal zostaje zasiedlona przez osadników holenderskich, zaś na terenie Rörchen powstaje folwark. Folwark należał przez pewien czas do rodziny von Dommow, von Hiligendorf i Itzige (rodzina żydowska), a w 1822 r. przejęła go rodzina von Borgstede, która władała nim do rozpoczęcia II wojny światowej. W dawnej Rurzycy znajdował się kościół ewangelicki z cmentarzem, wiatrak, dwór i szkoła, zaś w Dobroszynie kościół i cmentarz. Obecnie żadna z tych budowli się nie zachowała, chociaż ze starej zabudowy pozostało kilkanaście ciekawych domów mieszkalnych. Na szczególną uwagę zasługują domy ryglowe i niektóre już murowane, stylizowane na dworki. Po II wojnie światowej wieś została zasiedlona repatriantami z dawnych Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej, w tym większości pochodzącymi ze wsi Liczkowce.

Na uwagę zasługuje kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, wybudowany w roku 1906 z czerwonej cegły, w stylu neogotyckim. Szczególnie ciekawe są dębowe drzwi wejściowe i ich dekoracyjne elementy metalowe. Kościół ma budowę salową z wyraźnie wydzielonym prezbiterium (ciekawe jest to, że znajduje się ono od strony zachodniej). Wyposażenie kościoła pochodzi głównie z okresu polskiego. Na uwagę zwracają okna witrażowe. Niektóre otwory okienne zostały zamurowane. Na niewysokiej dwuspadzistej wieży znajdują się dwa dzwony żeliwne z 1870 r. Inne zabytki to domy ryglowe i murowane oraz dawne cmentarze ewangelickie.

POWIĄZANE SZLAKI I MAPY: aby sprawdzić z jakimi szlakami turystycznymi, krzyżujemy naszą wędrówkę, kliknij w zakładkę "produkty powiązane". Znajdziesz tam również mapy, na których znajduje się szlak, a mamy je w sprzedaży. Zakładka w ciągłej rozbudowie, w miarę wprowadzania szlaków i wydawnictw do bazy.

SKALA TRUDNOŚCI PIESZA – 1
SKALA TRUDNOŚCI ROWER – 1
SKALA TRUDNOŚCI NORDIC WALKING - 1

1 – łatwy bez utrudnień
2 – średni z miejscowymi utrudnieniami
3 – o utrudnionym przejściu/przejeździe

SPODOBAŁA CI SIĘ MOJA PRACA ?? SKORZYSTAŁEŚ Z MATERIAŁÓW ?? POSTAW MI KAWĘ - https://buycoffee.to/wiking-turystyka

Na pewno zmotywuje mnie do dalszej pracy. Często również kawka mi pomoże przy tworzeniu nowych i aktualizacji dotychczasowych danych. Do zobaczenia na Szlaku. W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym, zapraszam na wspólne "Wyprawy z Wikingiem", podczas których wędrujemy po szlakach Województwa Zachodniopomorskiego i nie tylko.